ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 31

บทที่ 31 ปกป้องโดยแม่ทัพอัน

อันหลิงหยุนเปิดขวดยาและทานยาไปสองเม็ด

ฮ่องเต้ชิงหยู่กลับไปนั่งที่เก้าอี้

อันหลิงหยุนรู้ว่าฮ่องเต้ชิงหยู่กำลังรออยู่ ถ้ากงชิงวี่กินแล้วไม่เป็นอะไรและนางยังไม่สิ้นชีวิต ข้าถึงจะยอมทาน

สวีกงกงดูกงชิงวี่ทานแล้ว รอมาครึ่งชั่วยาม ถึงจะกลับมาจากวิหารบรรทมรอง

ในเวลานี้อันหลิงหยุนยังปกติดีอยู่ ฮ่องเต้ชิงหยู่จึงหยิบขวดยาจากอันหลิงหยุนและทานยาลงไป2เม็ด

“ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป พระชายาเสียนมาที่พระตำหนักจรุงจิตวันละครั้ง อยู่เป็นเพื่อนข้าเพื่อบรรเทาความเบื่อหน่าย ตอนนี้ร่างกายของอ๋องเสียนนั้นไม่ค่อยดี ถ้าเจ้าอยากจะไปดูแล เจ้าสามารถไปได้วันละครั้ง ส่วนเวลานั้นก็ให้เวลาครึ่งชั่วโมง！”

“ขอบพระทัยเพคะ！”

จากนั้นอันหลิงหยุนจึงออกจากพระตำหนักจรุงจิต แล้วก็ออกไปเลยโดยไม่ได้ไปที่วิหารบรรทมรองด้วย

ถางเหอเห็นอันหลิงมาแต่ไกล เขาก็รีบอ้อมผ่านหน้าบ้านของพระตำหนักจรุงจิตอย่างรวดเร็ว แล้วตามไปหาอันหลิงหยุนเพื่อสอบถามเรื่องที่สวีกงกงไปส่งยา

อันหลิงหยุนเดินไปถึงประตูวังก็ถูกถางเหอกั้นทางไว้และพูดว่า "ท่านพระชายา รอประเดี๋ยว!"

อันหลิงหยุนมองไปและพูดว่า“ข้าจะกลับไปทำธุระ อย่ามาขวางทางข้า！”

อันหลิงหยุนขึ้นรถม้าโดยตรงและบอกอาหมั่นให้ขับรถออกไป

ทำให้ถางเหอไม่มีโอกาสจะพูดได้ ได้แต่เห็นอันหลิงหยุนจากไป

ณ วิหารบรรทมรอง

“เข้าไปแล้ว แล้วก็ออกไปเลยหรอ？”

ณ เวลานี้ กงชิงวี่มองถางเหอที่อยู่ในพระตำหนัก ก็รู้สึกแปลก

ถางเหอก็รู้สึกแปลกเหมือนกัน“ใช่ ตอนนางไปดูสงบมาก”

ตามนิสัยของนาง นางจะไม่พูดอะไรเลยเหรอ? น่าแปลกนัก แต่ถ้านางพูด จนถึง ณตอนนี้ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ นั้นแปลกยิ่งกว่า

ร่างกายของกงชิงวี่หายเป็นปกติอย่างช้า แม้ว่าอันหลิงหยุนจะมียาวิเศษ แต่ร่างกายก็ยังไม่ได้หายดี . .

“ไปแล้วก็ดี ไม่ฉะนั้นข้าเห็นแล้วข้าก็อารมณ์เสีย”

กงชิงวี่ดึงผ้าห่มบนร่าง ไม่นานเขาก็หลับไปแล้ว

ถางเหอถอยออกไปและยืนอยู่ที่ประตูอย่างกังวล

ฮ่องเต้ให้คนส่งยามาให้ บอกว่าเป็นยาบำรุงร่างกาย แต่ตอนนี้อ๋องเสียนป่วยหนัก ยาใด ๆ ก็ช่วยไม่ได้

ไม่ทราบว่าฮ่องเต้คิดอย่างไรอยู่?

อันหลิงหยุนกลับถึงบ้านแล้วพักไปครู่หนึ่ง ตอนบ่ายก็ไปนอน และตอนเย็นหวังอยากจะกลับไปจวนแม่ทัพอันไปเยี่ยมพ่อ ดูว่าพ่อทำอะไรอยู่บ้าง ขณะนี้มีรูปเงารูปหนึ่งวิ่งเข้ามาจากประตู และพุ่งตรงไปหานาง อันหลิงหยุนไม่ทันได้หลบ เห็นเหือบจะโดนแทงแล้ว

ทันใดนั้น เสียงร้องดังขึ้น “บางอาจฆ่าลูกสาวข้า！”

แม่ทัพอันเขย่าร่างกายไปที่ประตู คว้ามือไปจับขนของอันหลิงหยุน แล้วอีกมือหนึ่งจับคนร้ายนั้นแล้วโยนมันออกประตู อันหลิงหยุนที่เพิ่งตั้งตัวได้ก็โดนสี่ห้าคนล้อมรอบปกป้องเอาไว้ ส่วนแม่ทัพอัน ก็ไปสู้กับคนร้ายนั้นอยู่

อันหลิงหยุนไม่ได้เป็นห่วงแม่ทัพอัน ในเมื่อเขาสามารถส่งนางออกมาได้แถมยังไปต่อสู้กับคนร้ายนั้นอย่างง่ายดาย ก็แสดงว่าเขาไม่เป็นไร

ผู้คนในจวนมาไม่น้อย พ่อบ้านสั่งให้คนปกป้องอันหลิงหยุนไว้ ไม่นานก็มีคนหนึ่งถูกโยนออกมา ต่อมาแม่ทัพอันก็ตามออกมา แล้วฝ่ามือใหญ่ของเขาตบลงไปแรง คนนั้นเบิกตากว้างแล้วล้มลงพื้น ไม่ขยับอีก

“ หึ แม้ลูกสาวข้าก็อยากจะฆ่า แกตายง่ายไปแล้ว！”แม่ทัพอันวางมือไว้ข้างหลังและสั่งว่า“มาที่นี่ หาที่ฝังศพและเอาไปฝัง เดี๋ยวข้าจะไปหาฮ่องเต้ทวงความยุติธรรม”

อันหลิงหยุนไม่ได้สนใจเรื่องนี้ แต่ว่าใครจะลอบสังหารนางนะ

อันหลิงหยุนเดินไปที่ด้านหน้าของแม่ทัพอันและพูดว่า“ ท่านพ่อ ลำบากคุณแล้ว ขอบคุณท่านพ่อ ไม่งั้นลูกจะตายแน่”

เมื่อสองพ่อลูกไปที่อื่นแล้ว แม่ทัพอันถึงแสดงความเป็นห่วงออกมา จับมืออันหลิงหยุนและเดินไปที่ห้องฝึกวิทยายุทธของเขา

อันหลิงหยุนได้รับรู้ถึงความกังวลของแม่ทัพอัน นางเลยพูดว่า “ท่านพ่อ ข้าสบายดี”