ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 311

บทที่ 311 ถูกพิษ

อันหลิงหยุนถูกกอดไว้ กลับไม่รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนใด ๆ เพียงมองเห็นกงชิงวี่แสดงทักษะวรยุทธ ก้าวเดินไปอย่างเร่งรีบ นางจึงรู้ว่าจะต้องเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นเป็นแน่

หลังจากตามไปได้หลายกิโลเมตร จู่ๆบนพื้นพลันปรากฏลมกระโชกแรง กงชิงวี่โอบอันหลิงหยุนแน่น หยุดชะงักลงทันที บังเกิดเสียงดังซ่าๆอื้ออึงขึ้นรอบทิศ อันหลิงหยุนพลันตื่นตระหนก รู้สึกว่าบางอย่างไม่ชอบมาพากล จึงลงมาจากอ้อมแขนของกงชิงวี่

นางมองไปรอบ ๆ พวกเขามาถึงสถานที่ที่พื้นเต็มไปด้วยพุ่มหญ้า หญ้าบนพื้นล้วนสั่นไหวไปมาราวระลอกคลื่น สำหรับคนที่ต้องใช้ชีวิตในป่า นอนกลางดินกินกลางทรายเป็นหลักแล้ว ไม่มีเหตุผลที่จะไม่เข้าใจสถานการณ์นี้ แต่อันหลิงหยุนคาดไม่ถึงว่า จะมีงูมากมายมหาศาลถึงเพียงนี้!

"ในประเทศต้าเหลียงมีงูอยู่มากมายเช่นนี้เอง"

อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองกงชิงวี่  เขาจับมือของอันหลิงหยุนไปตามจิตใต้สำนึกโดยไม่รู้ตัว พานางไปซ่อนไว้ข้างหลังตนเอง สีหน้าของเขามืดทะมึน ดำคล้ำเสียยิ่งกว่าความมืดในยามค่ำคืนเสียอีก

“ถึงอย่างไรข้าก็ตามพวกเจ้าจนทันแล้ว ข้าไม่ได้มีเจตนาสร้างความลำบากใจใดๆ ให้แก่พวกเจ้า เพราะเหตุใดพวกเจ้าต้องทำให้ข้าลำบากใจ?” กงชิงวี่กลัวว่า จะเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นกับอันหลิงหยุน จึงนำตัวนางไปไว้ข้างหลังคอยปกป้อง สายตากวาดมองไปที่พื้นรอบ ๆ

อันหลิงหยุนมองหน้าเขา ในใจรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

จู่ๆเหล่าพุ่มหญ้าก็นิ่งสงบลงอย่างกะทันหัน กงชิงวี่จ้องมองไปด้านหน้า ไม่มีใครปรากฏตัว แต่งูที่อยู่รอบ ๆ เริ่มล่าถอยออกไป พุ่มหญ้าทั้งหลายกลับมาเอนไหวไปมาอีกครั้ง แต่งูนั้นถอยหนีไปเรื่อยๆ

กงชิงวี่รู้สึกประหลาดใจ หันกลับไปมองอันหลิงหยุนที่อยู่ด้านหลัง ในมือของนางถือปิ่นเงินไว้ เป็นผลให้งูเหล่านั้นหวาดกลัวอย่างมาก จนทั้งหมดต่างถอยร่นไป

กงชิงวี่เริ่มจำปิ่นเงินที่ป๋ายสู้สู้ทิ้งไว้ขึ้นมาได้แล้ว เขาหันกายมองไปรอบ ๆ แล้วจึงมองไปยังอันหลิงหยุน: "สิ่งนี้มีพลานุภาพสยบพวกนั้นได้อย่างนั้นหรือ?"

“อื้ม สิ่งที่สู้สู้ทิ้งไว้ให้ ย่อมต้องเป็นของดีแน่นอนเพคะ”

อันหลิงหยุนพูดพลางพลิกมาเป็นฝ่ายจับมือกงชิงวี่เอาไว้ :“ อย่าอยู่ห่างจากข้านะเพคะ"กงชิงวี่จ้องมองนาง:" “ข้ารู้”

อันหลิงหยุนมองไปด้านหน้า เดินนำกงชิงวี่มุ่งไปเบื้องหน้า เห็นได้ชัดว่างูในพุ่มหญ้าพากันเลื้อยหนีแหวกออกเป็นสองทาง เปิดทางเดินสายหนึ่งให้แก่พวกเขา

อันหลิงหยุนเดินตรงไปตลอดทาง ได้ยินเสียงชราเสียงหนึ่งพูดว่า: "ข้าคาดไม่ถึงจริงๆว่าเจ้าจะมีสิ่งนี้อยู่บนตัวด้วย?"

เสียงชรานั้นแข็งแกร่งทรงพลัง อันหลิงหยุนรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามีบางสิ่งเข้ามาใกล้ พุ่งทะยานเข้ามาเบื้องหน้านางตรงๆ กงชิงวี่คลายมือออก ผลักอันหลิงหยุนไปหลบอยู่หลังตนเอง กระบี่เล่มหนึ่งถูกดีดออกมาจากบนร่างเขา ไม่ทันรอให้ฝ่ายตรงข้ามมาถึงข้างหน้า กระบี่ของเขาก็พลิกกลับไปด้านตรงข้ามแล้ว อีกฝ่ายเห็นว่าได้ผลจึงถอยหลบออกไปอีกครั้ง

ใบหน้าของกงชิงวี่เย็นชา: "ชั่วช้าระยำ! คนของข้าเจ้าก็กล้าแตะต้องเรอะ!"

ชายหนุ่มในเสื้อคลุมแขนกว้างสีเขียว ทิ้งตัวลงห่างออกไปราวสิบจ้าง ที่ข้างกายปรากฏชายชราคนหนึ่งยืนอยู่

ทั้งสองเป็นคนที่ อันหลิงหยุนเคยเห็นมาก่อนหน้านี้ในโลงศพ เมื่อตอนที่ลมร้ายหอบนั้นโหมพัด กงชิงวี่วาดกระบี่ขึ้นมา ชี้ไปยังพุ่มหญ้าข้างกายเขา

“พวกเจ้าเป็นใคร ขวัญกล้าบังอาจมาปรากฏตัวในอาณาเขตประเทศต้าเหลียงของข้า”

“ พูดง่ายๆ ข้าเป็นคนของหุบเขาราชาโอรสเย้าหวางกู่วันนี้ข้ามาเพื่อรับคนผู้หนึ่งกลับไป”

ชายชราพูดพลางหัวเราะเหอะๆ อันหลิงหยุนก้าวไปข้างหน้า: "สู้สู้ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?"

แม้ว่าชายชราจะอายุอานามมากแล้ว แต่บนใบหน้า กลับไม่มีริ้วรอยเหี่ยวย่นแม้แต่น้อย

อันหลิงหยุนนึกถึงเส้นผมขาวราวปีกนกกระสา ผิวหน้าแดงเปล่งปลั่ง ดูมีเลือดฝาดดุจดังผิวเด็ก จึงเอ่ยถามขึ้น: "ผู้อาวุโส ท่านคืออาจารย์อาของสู้สู้?"

“ สู้สู้ตายไปแล้ว แต่ร่างของนางพวกเราจะนำไป พวกเจ้าไม่ต้องตามมาอีกแล้ว ส่วนเรื่องอ๋องจวิ้นเสี้ยวนั่นเราทำสิ่งที่เราควรทำ

เขาทำกรรมอะไรไว้ ก็สมควรได้รับผลกรรมที่ตามมา อันที่จริง ตระกูลป๋ายก็สมควรตายที่สุดไม่แพ้กัน แต่พวกเรามีเรื่องบางอย่างที่ต้องทำ บวกกับป๋ายจิ้งหย่วนก็ตายไปแล้ว ต่อให้พวกเรากลับมาในภายหลังมันก็ไม่ต่างกัน ”

"เรื่องของจวนอ๋องจวิ้นเสี้ยวข้าจะไม่สืบสาวอีก แต่เห็นแก่หน้าสู้สู้ ข้าพอจะปล่อยพวกเจ้าไปได้ แต่ถ้าพวกเจ้า ยังกลับมาก่อเรื่องวุ่นวายอะไรที่ประเทศต้าเหลียงอีก ข้าจะให้หุบเขาราชาโอรสเย้าหวางกู่นองไปด้วยเลือด! "

กระบี่ในมือของกงชิงวี่ชี้ตรงไปยังชายชรา ชายชราแหงนหน้าหัวเราะฮ่าฮ่า สีหน้ากงชิงวี่หนักอึ้งมืดทะมึน เอ่ยขึ้นว่า "หยุนหยุน ห้ามเดินตามอำเภอใจล่ะ "

“ ท่านอ๋อง อย่าไปเพคะ!”

ตอนที่อันหลิงหยุนหยุดรั้งกงชิงวี่ไว้นั้น กงชิงวี่ก็ได้ฉีกชุดสีดำบนร่างตัวเองออก ไปห่อไว้บนร่างอันหลิงหยุน แล้วจึงโผทะยานตรงไปยังชายชรา

อันหลิงหยุนก้มหน้าลงมองดูชุดสีดำบนร่าง จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองไปยังกงชิงวี่ ตอนที่เขาโจนทะยานออกไป เหล่างูทั้งหลายก็เริ่มเคลื่อนไหวพุ่งเข้าโจมตีเขาแล้ว

อันหลิงหยุนกังวลแทบตายแล้ว นางก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า งูที่อยู่บนพื้นต่างก็หลบลี้หลีกหนีกันจ้าละหวั่น แต่ภายใต้แสงจันทร์ในยามค่ำคืนนั้น ยังเห็นได้ว่าพวกมันพุ่งเข้าโจมตีเขา

อันหลิงหยุนก้าวเดินอย่างรวดเร็ว ได้ยินเสียงกงชิงวี่ตะโกนลั่นว่า: "ขึ้นมาไม่ได้นะ!"

อันหลิงหยุนหยุดชะงักลง: "เช่นนั้นท่านต้องระวังนะเพคะ!"

“ ข้ารู้”

เพียงไม่นาน กงชิงวี่ก็ไปถึงตรงหน้าชายชรา พริบตาเดียว ร่างของชายชราและชายหนุ่มก็เข้าล้อมกงชิงวี่ไว้ ทั้งสามคนจึงเกิดการต่อสู้พัวพันกันขึ้นมา