ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 337

บทที่337 หนีไม่สำเร็จ

“หัวหน้า ตอนนี้ฉันเป็นแม่ที่มีลูกหลายคนแล้ว คุณจะมาทำลายความบริสุทธิ์ของฉันไม่ได้ หากฉันกับคุณกลายเป็นสามีภรรยากันจริงๆ ฉันเจอเขาก็ต้องตายสถานเดียว ถึงตอนนั้นคุณก็……”

อันหลิงหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง คิดว่าพูดแบบนี้มันแปลกๆ

เธอไม่ควรให้ความหวังซูมู่หรง พูดไปแบบนี้ก็หมายความว่าให้ความหวัง

แต่จะพูดอะไร อันหลิงหยุนก็ไม่รู้อีก

“ทำไมไม่พูดต่อล่ะ?” ซูมู่หรงเดินไปตรงหน้าอันหลิงหยุน จ้องหน้าเธอ ความไม่พอใจแล่นขึ้นในดวงตาของเขา อันหลิงหยุนรู้ดีกว่าสู้เขาไม่ไหว จึงไม่กล้าพูดอะไรโดยภาระการณ์

ซูมู่หรงโมโห: “เรียกผมว่ามู่หรง”

“หัวหน้า คือฉัน……” อันหลิงหยุนยังพูดไม่จบ ซูมู่หรงก็จับคางของเธอ เธอรีบหุบปาก ไม่กล้าพูดอะไร

ดวงตาของซูมู่หรงจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง

“ถ้าไม่อยากให้ผมทำสิ่งที่มันแย่เกินไป ก็ยอมเป็นคนของผม ผมรอวันนี้รอมานานมาก ในหนึ่งที่ผ่านมาผมเสียใจมาโดยตลอด ที่คืนนั้นไม่ได้ทำแบบนั้น ถ้าผมทำไปแล้ว ต่อไปก็ไม่ต้องเสียใจทีหลัง ก่อนที่คุณจะมา ผมคิดอยู่ทุกวันทุกคืน หากคุณกลับมาอีกครั้ง ก็เป็นเพราะความเห็นใจจากพระเจ้าที่มีต่อผม ผมจะไม่พลาดโอกาสนี้”

“หัวหน้า แบบนี้มันทำให้ฉันลำบากใจ ฉันแต่งงานมีลูกแล้ว คุณก็ยังกดดันฉันอยู่แบบนี้ แบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากโจร ทำแบบนี้มันจะดีจริงๆ เหรอ?” อันหลิงหยุนพยายามไม่ยั่วโมโหซูมู่หรง แต่วันนี้ซูมู่หรงก็ไม่อยากพลาดโอกาสไปแบบนี้

“เพื่อให้ได้คุณมา ไม่มีอะไรดีหรือไม่ดี ผมไม่เชื่อ ว่าผมจะสู้เขาไม่ได้ ยุคโบราณที่ล้าสมัยนั้น มีดีกว่าที่นี่ตรงไหน?

ผู้ชายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทำแค่เรื่องบนเตียงได้เท่านั้น พวกเขาไม่ใช่แค่มีเมียหลายคน ความคิดของพวกเขาก็มีปัญหา

พวกเขาถือศักดินามาก พวกเขาไม่มีวันให้เกียรติผู้หญิง ผมไม่ใช่แบบนั้น ผมจะปฏิบัติต่อคุณอย่างดี”

อันหลิงหยุนอึดอัดใจ เธอไม่เห็นว่าซูมู่หรงจะให้เกียรติผู้หญิงตรงไหน ซุมู่หรงก็ทำได้แค่พูด ที่ผ่านมาเธอถูกปฏิบัติเหมือนเป็นเครื่องมือที่ใช้ในการฝึกฝน ในสายตาของซูมู่หรงเหมือนเธอไม่ใช่คน

ตอนนี้เขาพูดเรื่องพวกนี้ ก็ไม่กลัวว่าจะกลืนน้ำลายตัวเอง

ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์บีบบังคับ เธอจะคัดค้านอย่างแน่นอน

“หัวหน้า คุณเป็นหัวหน้าของฉัน คุณทำเรื่องแบบนี้มันถูกกฎระเบียบ”

“กฎระเบียบล้วนเป็นสิ่งที่คนกำหนดขึ้น ไม่เป็นไร”

อันหลิงหยุนไม่สามารถพูดชนะซูมู่หรงได้ ทำได้เพียงหุบปากเอาไว้

ซู่มู่หรงก้าวเข้ามาใกล้ อันหลิงหยุนถอยหลัง

ซูมู่หรงเข้าใกล้อย่างต่อเนื่อง อันหลิงหยุนถอยหลังต่อเนื่อง

กระทั่งเธอถอยติดกำแพง มือของซูมู่หรงวางพาดอยู่ข้างหูเธอ ตามมาด้วยท่าเอามือยันกำแพงเข้าใกล้ เธอตกใจตะโกน: “อย่า!”

ซูมู่หรงกัดฟัน: “คุณกล้าปฏิเสธ ผมจะขืนใจคุณ!”

สายตาของอันหลิงหยุนมองซูมู่หรงอย่างเย็นเฉียบดูถูกอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

“หัวหน้า ถ้าคุณจะทำแบบนี้ ฉันทำได้แค่ตายคามือของคุณ คุณลงมือเลย” อันหลิงหยุนเบือนหน้าหนี เธอจนหนทางแล้ว

นึกถึงความป่าเถื่อนและโหดเหี้ยมของกงชิงวี่ ถ้าเธอทำอะไรที่ทำให้เขาเสียใจจริงๆ เขาคงจะทำลายเธอจนแหลกลาญเป็นชิ้นๆ

แทนที่จะรอให้กงชิงวี่ทำลายเธอจนแหลกลาญเป็นชิ้นๆ เธอลงมือเองจะดีกว่า

สีหน้าซูมู่หรงนิ่ง: “คุณจะหักหลังผม เพื่อเขา?”

“หัวหน้า นี่ไม่ใช่การหักหลัง นี่คือความซื่อสัตย์ที่ฉันมีต่อเขา เขาก็จะซื่อสัตย์ต่อฉันเช่นกัน เราเป็นสามีภรรยากันแล้ว”

“……”

มือของซูมู่หรงผ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ตามด้วยเขาเอามือออกจากกำแพงข้างหูอันหลิงหยุน