ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 424

บทที่ 424 อ๋องตวนมาแล้ว

พออันหลิงหยุนยอมรับผิดก็หันไปหากงชิงวี่ พูดเรื่องสำคัญ “ท่านมาได้อย่างไร?”

“ยังกล้าถาม?” กงชิงวี่เดินเข้าไปหาอันหลิงหยุน ที่เขาเร่งการเดินทางเร็วปานสายฟ้าเช่นนี้ก็เพื่อเรื่องเขตชายแดนงั้นหรือ?

มีแม่ทัพอันอยู่เขาไม่เกรงกลัวอะไร ในใจเป็นห่วงแค่นางคนเดียว

ถามอย่างกับไม่รู้สึกรู้สาอะไร ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วย

กงชิงวี่ยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าที่อวบบวมของอันหลิงหยุนอย่างไม่รู้ตัว ตอนที่นางผอมถือว่าเป็นผู้หญิงที่งดงามคนหนึ่ง แม้นมีเสน่ห์ดึงดูดคน แต่เมื่อย้อนคิดถึงเจ้าของร่างเดิม เขาไม่เคยมีใจให้เลยสักนิด

ตอนนี้เจ้าของร่างเดิมไม่อยู่แล้ว เปลี่ยนเป็นวิญญาณของนางแทน ก็คือตัวนางในปัจจุบัน

ต่อให้นางจะเป็นแบบนี้ เขาก็ยังชื่นชอบนางอยู่ดี

ลูบสัมผัสใบหน้าที่อวบบวมของอันหลิงหยุน กงชิงวี่มองไปหาแม่ทัพอัน “ท่านพ่อ เกิดเรื่องกับราชาอีกาหรือ?”

“เรื่องนี้ข้าไม่แน่ใจ ต้องถามหยุนหยุน” แม่ทัพอันไม่ค่อยรู้ชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องการสื่อสารกับอีกาดำ จึงไม่ได้พูดให้มากความ

เมื่อนั่งลง แม่ทัพอันเหลือบมองลูกเขยทีหนึ่ง ขณะที่พูดอยู่ดวงตายังคงหยุดอยู่ที่ลูกสาว แม่ทัพอันรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง

กงชิงวี่นั่งสบตาอันหลิงหยุน พร้อมยื่นมือไปหา “เรื่องราชาอีกาอีกสักครู่หยุนหยุนจะพูดกับข้าเองเป็นการส่วนตัว พวกท่านกลับไปพักผ่อนก่อน เรื่องช่วยราชาอีกาคนของข้าจะไปเอง พระชายาตวน เจ้ากลับไปที่ประโจมก่อนเถอะ มีคนรอเจ้าอยู่ที่นั่น ”

“รอข้า?”

หยุนโล๋ชวนมีสีหน้าไม่เข้าใจ ทว่านางก็ยอมลุกขึ้นยืนโดยดี นางกังวลว่าสมเด็จย่าเสด็จมา จึงรีบกลับไปโดยพลัน

มู่มิงลุกขึ้นยืนแล้วนำคนอื่นๆถอยออกไป

“พ่อต้องไปลาดตระเวนแล้วเหมือนกัน” แม่ทัพอันลุกขึ้นยืนแล้วเดินจากไป

ภายในกระโจมเหลือเพียงอันหลิงหยุนและกงชิงวี่สองคน อันหลิงหยุนรู้สึกเกรงๆ สุดท้ายแล้วเป็นเพราะนางเองที่แอบหนีออกมา

“ท่านอ๋อง เรื่องนี้เป็นความผิดของข้าแต่เพียงผู้เดียว ท่านอย่าถือคนอื่นเลย” อันหลิงหยุนยอมสารภาพผิดก่อน แล้วแหงนหน้ามองกงชิงวี่ นัยน์ตาของกงชิงวี่จ้องมองนางตาเป็นประกาย สองมือกุมใบหน้าของนางไว้

“ข้าเร่งเดินทางมาหาอย่างเป็นเดือดเป็นร้อน หยุนหยุนไม่คิดถึงข้าเลยหรือ?”

อันหลิงหยุนยกคิ้วขึ้นสูง “คิดถึงน่ะคิดถึง แต่ว่า……”

“แต่ว่าอะไร?”

“ไม่มีอะไรหรอก ข้าเป็นฝ่ายหนีออกมาเอง คิดถึงก็พูดออกมาไม่ได้ พูดออกมาแล้วอายคนอื่นเขา”

“ยังรู้จักอายคนอื่นเหรอ?” กงชิงวี่คับอกจนอยากจะร้องไห้ คิดถึงก็คิดถึง จะไปกลัวอายคนอื่นเขาทำไม

“ข้าคิดถึงหยุนหยุน คิดถึงจนใจจะขาด กลางคืนนอนไม่หลับ จุดไฟอ่านหนังสือก็อ่านไม่รู้เรื่อง พอกลางวันข้าก็คิดถึงจนนั่งไม่ติดยืนไม่นิ่ง แถมยังกินข้าวไม่ลง ตอนแรกกะว่าจะไปเมืองหลวงเตรียมการให้เสร็จแล้วค่อยมารับหยุนหยุน แต่ข้ารอไม่ไหว ”

อันหลิงหยุนถาม “งั้นท่านอ๋องต้องทิ้งงานที่เมืองหลวงแล้วมาที่นี่หรือ?”

“ไม่อย่างนั้นล่ะ?” กงชิงวี่ยิ้มอย่างขมขื่น “ข้าอยู่ห่างจากเจ้าไม่ได้เสียแล้ว”

อันหลิงหยุนนิ่งเงียบไป

คนบ้า

แม้นว่าการพบเจอกันจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ทว่าทั้งสองกลับรู้สึกอบอุ่นใจยิ่ง

รอจนความรู้สึกนั้นจางหายไป กงชิงวี่ยังรู้สึกไม่หายคิดถึง เขาดึงอันหลิงหยุนเข้ามาจูบหลายทีแล้วปล่อยห่างออกไปอย่างเสียดาย

อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ สภาพนางในตอนนี้แค่นางส่องกระจกดูตัวเองยังรู้สึกสะอิดสะเอียนจนอยากจะอ้วกเลย เขาไปเอาอารมณ์มาจากไหนกันแน่ ถึงได้หลงใหลนางถึงเพียงนี้?

อันหลิงหยุนถูกปล่อยตัวให้เป็นอิสระ เดิมทีรูปร่างของนางถือว่าไม่เลว ช่วงขาทั้งคู่ใครเห็นใครก็รัก แต่มาตอนนี้ขาของนางบวมจนเหมือนหัวไชเท้าที่โค้งงอไม่ได้ ทั้งอ้วนทั้งใหญ่ เวลาขยับเขยื้อนรู้สึกเกรงๆ ยังดีที่ขาทั้งคู่ผิวขาวนวลเนียน ดูมีน้ำมีนวล ขนาดขาบวมยังคงดูมีน้ำมีนวลอยู่

ติดแค่ว่าไม่น่ามอง เหมือนขาหมูสองข้างที่วางห้อยอยู่ข้างเตียงแล้วแกว่งไปมา