ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 454

บทที่ 454 พ่อตาลูกเขยโดนหลอก

"อื้ม....." กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง:"เป็นแบบนี้ดีตั้งเท่าไหร่ สามารถผ่อนคลายสบายใจ อยู่บ้านกับหยุนหยุน เล่นกับลูกชายทั้งหลายได้แล้วล่ะนะ"

"โอ้!" อันหลิงหยุนรู้สึกขบขัน แต่นางกลับเป็นฝ่ายเข้าไปจุมพิตที่ริมฝีปากของกงซิงวี่ หัวใจของกงชิงวี่คล้ายถูกอะไรบางอย่างจู่โจม ความรู้สึกอ่อนเปลี้ยระทวยชาหนึบ ระลอกแล้วระลอกเล่าค่อยๆ แผ่ซ่านออกมา อันหลิงหยุนรู้ว่าเป็นเพราะนาง เขาจึงไปหาฝ่าบาท แต่น่าเสียดายที่ถึงอย่างไรอีกฝ่าย สุดท้ายก็คือฮ่องเต้ จะพูดอย่างไรอ๋องคนหนึ่ง ต่อให้จะก่อกวน สร้างเรื่องให้วุ่นวายใหญ่โตแค่ไหน ก็ไม่อาจใหญ่ไปกว่าฮ่องเต้ได้อยู่ดี

แต่คนบางคน เมื่อใดก็ตามที่ได้เจอเข้ากับเรื่องของนาง ก็จะไม่ใช้สติและเหตุผลใดๆ แสดงอารมณ์แบบเด็ก ๆออกมา

เมื่อเป็นเช่นนี้ จึงทำให้เกิดผลลัพธ์อย่างที่เห็นอยู่ตรงหน้า ปลดตำแหน่งอีกแล้ว!

หลังผ่านคืนอ่อนช้อยทรงเสน่ห์ ละมุนละไมทั้งคืน เช้ามา อันหลิงหยุนตื่นขึ้นในเวลาค่อนข้างสายอยู่บ้าง แต่กงชิงวี่กลับนอนหลับได้สบายไม่น้อย ตื่นแต่เช้าสดชื่นแจ่มใสอย่างยิ่ง แถมยังออกไปกับแม่ทัพอันตั้งแต่เช้า ซื้อจิ้งหรีดกลับมาสองสามตัว

เนื่องจากพ่อตาลูกเขยคู่นี้ ล้วนไม่ใช่ผู้ชำนาญด้านการสู้จิ้งหรีด แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าจิ้งหรีดใช้เอามาสู้กัน แต่ทั้งสองก็ไม่มีใครรู้รายละเอียด เห็นมีคนเอามาขาย พวกเขาก็แค่ซื้อมาอย่างนั้นเอง

เมื่ออันหลิงหยุนตื่นลุกออกมา ก็เห็นคนทั้งสอง ในมือแต่ละคน อุ้มโถใส่จิ้งหรีดกลับมาคนละโถแล้ว

อันหลิงหยุนประหลาดใจ สองคนนี้กำลังทำอะไรกันอยู่?

"อาหยู่ อยู่เป็นเพื่อนพ่อบ้านอัน อย่าส่งเสียงดังรบกวนเด็ก ๆล่ะ พวกเขาหลับกันอยู่"

"พ่ะย่ะค่ะ"

อาหยู่รับคำสั่ง อันหลิงหยุนเดินเข้าไปหาสองหน่อพ่อตาลูกเขย

"กินข้าวเช้ากันหรือยังเจ้าคะ?" อันหลิงหยุนถามพวกเขา

แม่ทัพอันกล่าวว่า: "แวะกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อแกะริมทางมาแล้วล่ะ"

“ แล้วท่านล่ะ?” อันหลิงหยุนหันไปหากงชิงวี่ เจ้าตัวพยักหน้า

"เหมือนกัน นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ลองกินเลย มันอร่อยมาก" กงชิงวี่เพิ่งเคยกินเป็นครั้งแรกจริงๆ แม้ว่าเขาจะอยู่ในประเทศต้าเหลียง แต่งานที่เขาต้องทำ กับร้านแผงลอยที่อยู่ริมถนนไม่ได้อยู่ในเส้นทางเดียวกัน สิ่งที่เขาไม่รู้ยังมีอีกมากมายเหลือเกิน

"แล้วนี่คืออะไร" หลิงหยุนชี้ไปที่โถใส่จิ้งหรีด

แม่ทัพอันกล่าวว่า "นี่คือโถจิ้งหรีด พ่อซื้อมาสู้น่ะ พ่อเตรียมจะสู้จิ้งหรีดกับเขา วันหน้าก็ว่าจะให้พวกเด็กๆได้สู้จิ้งหรีดด้วย"

อันหลิงหยุนหัวเราะแบบแกล้งๆ แววตาที่มองดูทั้งคู่ ก็มีบางอย่างแปลกๆ

กงชิงวี่มีความรู้สึกสังหรณ์ไม่ค่อยดีเสียแล้ว

"พ่อ ทำไมท่านถึงอยากได้ของแบบนี้กันเจ้าคะ ท่านอ๋องบอกให้ท่านซื้อใช่หรือไม่?" อันหลิงหยุนเริ่มไล่เลียงแม่ทัพอันไปทีละขั้น แม่ทัพอันกลับไม่ได้ใส่ใจเรื่องพวกนั้นนัก เขาตบหน้าอกยอมรับทันทีว่า เป็นเขาเองที่อยากซื้อ อีกทั้งยังยอมรับด้วยว่า เป็นเขาเองที่ยุยงกงชิงวี่

“เรื่องนี้พ่อเป็นคนรับผิดชอบเอง เขายังไม่ซื้อ พ่อก็ไม่ได้ใช้เงินของเจ้า พ่อรู้ว่าตอนนี้เจ้ามีลูกหลายคน วันข้างหน้ายังต้องก่อร่างสร้างเรือนอีก ย่อมเสียดายที่จะใช้มัน เป็นเงินของพ่อเองน่ะ”

แม่ทัพอันยิ้มแฉ่งเต็มใบหน้า

อันหลิงหยุนถึงกับทำอะไรไม่ถูก ในบางครั้ง พ่อของนางก็ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว!

“ พ่อ ท่านอย่าเพิ่งพูดอะไร ข้าจะถามเขา”

“ เจ้าถามเถอะ”

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่ พลางยื่นมือออกไปเปิดฝาโถใส่จิ้งหรีดออก กวาดตามองเห็นจิ้งหรีดที่วิ่งพล่านไปมาอยู่ในโถ ตัวก็ไม่ใช่เล็กๆ

"นี่คือแม่ทัพหรือ?" อันหลิงหยุนเอ่ยถาม กงชิงวี่สีหน้าชื่นชมเต็มที่

“กระทั่งเรื่องจิ้งหรีดหยุนหยุนก็ยังรู้ด้วยหรือนี่?”

"ต้องขนาดไหนถึงจะเรียกว่ารู้ล่ะเพคะ? " อันหลิงหยุนยิ้ม: "จิ้งหรีดของพวกท่าน ราคาเท่าไหร่?"

“ เงินห้าสิบตำลึงเงิน ของท่านพ่อตา”

กงชิงวี่กลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้น เอาแต่รู้สึกว่ามันต้องมีอะไรผิดปกติ อยู่ดีๆมาถามเรื่องนี้ มันต้องมีอะไรบางอย่าง

อันหลิงหยุนส่งเสียง จุ๊ๆ สองครั้งพลางส่ายหัว“ เงินห้าสิบตำลึงนี้ จ่ายไปได้อย่างเสียเปล่าแท้ๆ”