ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 456

บทที่ 456 หวางหวยอันผู้รักความสะอาด

อันหลิงหยุนยืนขึ้น: "กั๋วจิ้วน้อยรอสักครู่ ข้าขอไปสั่งธุระเสียหน่อย"

อันหลิงหยุนเดินออกประตูไปเจออาหยู่ สั่งการให้อาหยู่กลับไปที่จวนอ๋องเสียน นำสิ่งของบางอย่างมา กงชิงวี่งงงัน: "ป่วยจริงๆหรือนี่?"

ถ้าแค่ป่วยก็ยังดี แค่กลัวว่าข้าจะไม่อาจรักษาอาการป่วยของเขาได้ ไม่เพียงไม่อาจหาทางรักษาให้หายได้ เขาถึงกับเป็นคนที่มึชะตาอายุขัยสั้น" อันหลิงหยุนพูดจบ ก็ไปหาลูกชายทั้งหลาย แม่ทัพอัน กำลังอุ้มเจ้าตัวน้อยหยอกเอินเล่น เตรียมจะออกไปข้างนอก

ในตัวเรือน หยุนจิ่นก็กำลังอุ้มหนูน้อยคนหนึ่ง และกำลังพูดเรื่องนี้กับแม่ทัพอัน

"แม่ทัพอัน ท่านอุ้มพวกเขาออกไปไม่ได้นะเจ้าคะ อากาศข้างนอกหนาวแล้ว ถ้าโดนลมเย็นเป็นหวัดขึ้นมาจะทำอย่างไร พวกเขายังเล็กแค่นี้เอง"

"หยุนจิ่นมาแล้วหรือ?" อันหลิงหยุนเดินเข้าประตูไป

" เจ้านาย"หยุนจิ่นรีบเข้าไปคำนับอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนโบกไม้โบกมือ เพื่อบ่งบอกว่าไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้

"พ่อ ท่านจะออกไปข้างนอกหรือเจ้าคะ?" อันหลิงหยุนเดินไปดูเด็กๆ

"ทันทีที่บอกว่าจะออกไป พวกเด็กๆทั้งหลายต่างก็ดีใจกันใหญ่เลย" แม่ทัพอันอุ้มหลานชายด้วยสีหน้ายินดี ที่พูดว่ามีลูกสาวไม่มีประโยชน์ ในอนาคตแต่งไปบ้านแม่สามี โอกาสที่จะกลับบ้านก็น้อยแสนน้อย กระทั่งหลานน้อยๆก็ไม่อาจได้อุ้มด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ดูเขาคนนี้สิ หลานๆเป็นโขยง แม้กระทั่งไทเฮาก็ยังต้องอิจฉาไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

“ ถ้าเช่นนั้น ท่านก็ใส่เสื้อให้พวกเขาเยอะๆหน่อยเจ้าค่ะ” อันหลิงหยุนรู้สึกว่า อากาศวันนี้ไม่เลว อีกทั้งนางก็แตกต่างจากคนอื่นอยู่บ้างเล็กน้อย

การปกป้องเด็กๆมากเกินไปไม่ดี เอาแต่เก็บตัวอุดอู้อยู่ในเรือน พวกเขาจะเจ็บป่วยได้ง่าย พาออกไปเดินข้างนอกให้มากจึงจะดี

ปรับตัวได้ ก็หายห่วงแล้ว

“ เจ้านาย ... ” หยุนจิ่นลังเลอึกอัก ไม่ยอมพูดเสียที

อันหลิงหยุนกล่าวว่า:“พวกเขาอยู่แต่ในห้องตลอด อากาศถ่ายเทไม่สะดวก จะส่งผลไม่ดีต่อสุขภาพ แต่ถ้าได้ออกไปข้างนอกมันจะดีกับร่างกายของเด็กๆ อีกทั้งพวกเขาดูไปแล้วมีสุขภาพที่ดีกว่าเด็กคนอื่น ๆด้วย

ยังมีอีก เจ้ามองไปที่พวกนกที่บินอยู่บนหลังคาพวกนั้นสิ พวกมันล้วนมาเยี่ยมเยียนพวกเด็กๆ หากไม่ได้เจอ พวกนั้นก็ไม่ยอมไปหรอก ไม่สู้ปล่อยให้พวกเขาออกไปดีกว่า "

“เจ้านายพูดได้มีเหตุผล เป็นหยุนจิ่นกังวลมากเกินไปเจ้าค่ะ” หยุนจิ่นเป็นคนที่รู้จักควบคุมตนเองมาตลอด เมื่อรู้ว่าพูดอะไรผิดไป จึงรีบยอมรับผิดด้วยตัวเองทันที

อันหลิงหยุนเพียงยิ้มน้อยๆ: "ไม่เป็นไรหรอก ไหนๆเจ้าใหญ่ก็ได้ออกไปแล้ว เช่นนั้นที่เหลืออีกสี่คนก็ออกไปด้วยเถอะ หงเถา ลู่หลิว พวกเจ้าอุ้มสองคนนะ

อันหลิงหยุนอุ้มพวกเขาไว้ด้วยกัน พาเด็กๆไปเล่นว่าวพร้อมหน้า

ทันทีที่ออกจากประตู แต่ละคนก็มีความสุขกันใหญ่ อันหลิงหยุนอุ้มเจ้าห้าเอาไว้ เด็กคนนี้ทำเพียงแค่มองไปรอบ ๆ แต่ไม่ได้แสดงท่าทางดีอกดีใจ ค่อนข้างราบเรียบน่าเบื่อเกินไปอยู่สักหน่อย

อันหลิงหยุนนั่งลงและมองไปรอบๆ แล้วพูดขึ้นว่า "คงไม่ใช่ว่าพวกลูกๆต่างก็สามารถสื่อสารกับนกได้ทั้งหมดหรอกนะ?"

สุดท้ายเจ้าห้าผินหน้าไปมองอันหลิงหยุน ดวงตาสีดำเข้มกลมกลิ้งของเขา ดูเหมือนกำลังสำรวจอะไรบางสิ่ง

”อันหลิงหยุนก้มหน้าลง หอมเจ้าห้าฟอดหนึ่ง : "ทำไมพวกลูกๆถึงน่ารักขนาดนี้นะ?"

เจ้าห้ากระพริบตา หันไปมองนกตัวหนึ่งที่กำลังบินอยู่บนหลังคา นกจ้องไปที่เจ้าห้า แต่ไม่เข้าใกล้

อันหลิงหยุนมองไปที่ลูกคนอื่น ๆ พวกเขาทั้งหมด ต่างก็กำลังมองดูบรรดานกอยู่เช่นกัน

อันหลิงหยุนจึงตระหนักได้ในเวลานี้ว่า ในหมู่เด็กเหล่านี้ มีเพียงคนเดียวที่สามารถสื่อสารกับนกได้ อีกทั้งนกก็กำลังตามหาอยู่เช่นกัน แต่เป็นเพราะมีคนจำนวนมาก นกจึงไม่สามารถแยกแยะได้ว่า คนไหนเป็นเจ้านายของพวกมัน จึงเป็นเหตุให้คอยตามมาตลอดทาง ออกมาหนึ่งคน ก็ดูหนึ่งคน ใช้วิธีนี้สังเกตไปเรื่อยๆ

"พวกเขาตามมาด้วยก็ไม่เลว มีพวกเขาอยู่ เราก็รู้ได้ว่าตรงไหนปลอดภัยหรือไม่ สถานที่ที่ผุพังเช่นนี้ แม่ไม่ชอบเอาเสียเลย

ขอเพียงมีพวกเจ้า ก็ไม่มีทางอื่น ไม่ชอบแค่ไหนก็ต้องเรียนรู้ที่จะชอบให้ได้

พ่อของเจ้า ก็แทบจะเอาหัวโขกตายไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด!

อันที่จริง แม่เองก็กลัดกลุ้มเหลือเกินแล้ว! "

อันหลิงหยุนคิดถึงคำที่กงชิงวี่เคยพูด จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา