ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 458

บทที่ 458 การหมั้นหมายให้ลูกชายลูกสาว

องค์หญิงใหญ่ตกตะลึงไปแล้ว ทอดพระเนตรมองแม่ทัพอัน ที่เดินออกไปอย่างงุนงง หยุนโล่ชายเอ่ยเกลี้ยกล่อมเป็นพัลวันว่า "องค์หญิงใหญ่ ทรงอย่ากริ้วไปเลยนะเพคะ"

"ข้าไม่โกรธหรอก พวกเขาคิดว่าแค่จากไป ก็ถือว่าจบเรื่องแล้ว เรื่องตบแต่งครั้งนี้ ข้าได้ตัดสินใจลงไปแล้ว ข้าจะขอดูเสียหน่อย ว่าใครจะสามารถปัดมันออกไปให้พ้นตัวได้"

หยุนโล่ชายสีหน้าเศร้าโศกกลัดกลุ้ม หันมองไปยังอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนถอนหายใจ: "นับว่าข้าพอจะมองออกแล้วว่า ถึงอย่างไรเสียท่านป้ามีลูกสะใภ้แล้ว เห็นข้าจึงได้ขัดนัยน์ตาไปเสียแล้ว

ท่านป้า ไม่ใช่ว่าข้าพูดเอง ท่านดูรูปลักษณ์ของใต้เท้าโจ่จงเจิ้น นั่นเป็นความหล่อเหลาสง่างามจนสุดจะพรรณนาได้ ยิ่งพินิจรูปโฉมของฮูหยินโจ่จงเจิ้นแล้ว นั่นก็นับว่าหายากในโลกเช่นกัน โจ่จงเจิ้นเป็นบุคคลงามสง่า หายากในเมืองหลวง ฮูหยินโจ่จงเจิ้น มีพื้นฐานครอบครัวที่ลึกซึ้ง ทั้งยังเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อมยอดเยี่ยม

เพียงแต่ไม่เข้าใจว่า ทำไมท่านป้าจึงต้องทำเรื่องให้มันยุ่งยากถึงเพียงนี้

เรื่องการรักษาเมื่อหลายวันก่อน หม่อมฉันจะไม่พูดถึงแล้ว แต่จะขอยกมาเพียงเรื่องการแต่งงานเท่านั้น

เด็ก ๆ ทุกคนล้วนเป็นเด็กดี แต่ก็ไม่แน่เสมอไป ว่าจะมีนิสัยอย่างนั้นตลอด

ก่อนที่ข้าจะแต่งให้กับท่านอ๋อง ต่อให้รักใคร่ชอบพออย่างไร ท่านอ๋องก็แทบจะฆ่าข้าตายอยู่แล้ว กว่าข้าจะมีวันนี้ได้ ข้าต้องฝ่าอันตรายมา จนเกือบเอาชีวิตไม่รอดนับครั้งไม่ถ้วน แต่มาตอนนี้ ท่านป้ายังอยากจะให้ลูกสาวของคู่สามีภรรยาโจ่จงเจิ้น ต้องมาเดินตามเส้นทางเดียวกันกับข้าแล้ว

ตัวข้านั้นจะอย่างไรก็ได้ ท่านป้าลองคิดดูเถิดเพคะ "

อันหลิงหยุนลุกขึ้นยืน พาอาหยู่จากไป

เมื่อพวกเขาจากไป หยุนโล่ชายจึงกังวลแล้ว: "องค์หญิงใหญ่เพคะ เรื่องนี้อย่าเพิ่งรีบร้อนไป หม่อมฉันยังไม่ได้คลอดเลยนะเพคะ"

"ทำไมจะไม่ต้องรีบร้อนกัน มีคนรีบร้อนมากมายมหาศาลเลยเชียวล่ะ โอกาสดีขนาดนี้จะปล่อยให้พวกเขาหลุดมือไปอย่างนั้นหรือ?" องค์หญิงใหญ่ทรงกำลังคิดหาหนทาง ว่าควรจะทำอย่างไร ต้องหาให้ได้สักทางถึงจะดี

หยุนโล่ชายอับจนคำพูด ทำได้เพียงไปหาเว่ยหลิงชวน

วันนี้เว่ยหลิงชวนก็ยุ่งทั้งวันเช่นกัน ยังไม่ทันได้เข้าไป ผลสุดท้ายก็เกิดเรื่องวุ่นวายนี้ขึ้นเสียได้

เมื่ออันหลิงหยุนกลับถึงจวนแม่ทัพ ก็ได้ยินว่า เว่ยหลิงชวนกับหยุนโล่ชายมาที่นี่

แม่ทัพอันคุ้มครองเด็กๆ ประหนึ่งแม่ไก่ที่เฝ้าคุ้มครองลูกเจี๊ยบอย่างไรอย่างนั้น ไม่ว่าใครก็ไม่ให้เข้าพบ

ทันทีที่ได้ยินว่าคู่สามีภรรยาเว่ยหลิงชวนมา ก็ตะโกนด่าผรุสวาทอย่างรุนแรงว่า: "ให้พวกเขาไสหัวไป!"

กงชิงวี่ละเลียดดื่มชา ไม่สนใจเรื่องนี้ อันหลิงหยุนพอจะมองออกแล้วว่า เพราะเรื่ององค์หญิงใหญ่จะให้ลูกชายแต่งเข้า พ่อตาลูกเขยคู่นี้จึงได้คั่งแค้นศัตรูเดียวกัน  เตรียมที่จะลงเรือลำเดียวกัน อาละวาดด้วยกันเต็มที่

อันหลิงหยุนจึงต้องไปพบ เว่ยหลิงชวนกับหยุนโล่ชายเอง

"เชิญนั่งเถอะ"

อันหลิงหยุนนั่งลง สั่งให้คนยกชามารับแขก

หยุนโล่ชายเอ่ยปากขึ้นก่อน: "ข้ากับหลิงชวนมาเพื่อขอโทษเจ้าค่ะ วันนี้ข้อเรียกร้องขององค์หญิงใหญ่ทำให้แม่ทัพอัน รวมถึงอ๋องเสียนไม่พอใจ พวกเราจึงมาที่จวนแม่ทัพ เพื่อขอโทษโดยเฉพาะ ขอร้องแม่ทัพอันรวมถึงอ๋องเสียน โปรดอย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะเจ้าคะ "

"เจ้าไม่จำเป็นต้องจริงจังกับเรื่องนี้ พวกเขาโกรธเพียงชั่วครู่ ไม่นานก็หายแล้ว ต้องให้พวกเจ้ามาขอโทษกับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ข้าเองก็รู้สึกผิดกับพวกเจ้าอยู่เช่นกัน"

“นั่นจะได้อย่างไรกัน เรื่องแต่งเข้า มันก็ไม่เหมาะสมจริงๆนั่นล่ะ แต่เรื่องนี้ข้ากับหลิงชวนก็มีวิธีการอยู่”

หยุนโล่ชายมองไปที่เว่ยหลิงชวน ที่จนบัดนี้ก็ยังไม่ได้พูดอะไร นางเอ่ยขึ้นว่า "ไม่ทราบว่าพวกเราจะวอนขอความเมตตาให้ลูกของเราได้ไหม หากว่าทางข้าคลอดลูกสาว ในอนาคตข้าจะขอผูกสัมพันธ์ เกี่ยวดองกันกับลูกชายของท่านจะได้หรือไม่?"

อันหลิงหยุนประหลาดใจ: "ทำไมล่ะ?"

"เรื่องเป็นเช่นนี้เจ้าค่ะ ผู้หญิงในประเทศต้าเหลียง ต้องปฏิบัติตามคำสั่งของพ่อแม่ ในการแต่งงานออกไปเป็นภรรยาใครสักคน แต่ก็มีอีกสถานการณ์หนึ่ง นั่นคือฮ่องเต้ทรงมีพระราชโองการพระราชทานสมรส

ข้ากับหลิงชวนรู้ว่า เรามีองค์หญิงใหญ่อยู่ ฝ่าบาทย่อมจะไม่ทำให้เราลำบากใจ แต่ถ้าวันหนึ่งเกิดไม่มีองค์หญิงใหญ่ ย่อมพูดได้ไม่ชัดแล้วว่าจะเป็นอย่างไร "

อันหลิงหยุนมองดูหยุนโล่ชาย จู่ๆก็รู้สึกว่าหยุนโล่ชาย เป็นคนฉลาดหลักแหลมคนหนึ่งเช่นกัน

เมื่อทำการหมั้นหมายแล้ว ย่อมจะไม่มีการพระราชทานสมรสอีก และฮ่องเต้ย่อมไม่อาจใช้อำนาจยกเลิกสัญญาการหมั้นได้ เว้นแต่ว่าทั้งสองฝ่าย จะยกเลิกสัญญาการหมั้นหมายกันเอง

อันหลิงหยุนหันมองเว่ยหลิงชวน: "เรื่องนี้เป็นเรื่องที่พวกเจ้าสามีภรรยาปรึกษากัน หรือว่า..... "

“อย่างไรเสีย พวกเจ้าก็อุตส่าห์มาขอร้องทั้งที ทั้งไม่ใช่ข้อเรียกร้องที่หนักหนาสาหัสอะไร เรื่องสัญญาหมั้นหมายตบแต่งนั้น ข้ารับปากแล้ว

สำหรับสิ่งที่เจ้าพูด หากในวันหน้า ทั้งสองคนได้กลายเป็นสามีภรรยากันจริงๆ เรื่องที่จะไม่รับเมียน้อย รวมถึงไม่รับเมียทาสนั้น ข้าก็รับปากแล้วเช่นกัน "

"เป็นความจริงหรือ?" เว่ยหลิงชวนค่อนข้างเป็นจริงเป็นจังกับเรื่องนี้ ถึงอย่างไรก็เป็นการแต่งงานอันสำคัญยิ่งของลูกสาวของเขา เขาไม่กล้าไม่จริงจังกับมัน

กลับเป็นอันหลิงหยุน ที่แปลกใจจนต้องหันมองกงชิงวี่ ครุ่นคิดสงสัยว่า กงชิงวี่กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

"ข้าพูดคำไหนคำนั้น ไม่เคยผิดคำพูด"

การได้รับคำรับประกัน ก็เสมือนกับการได้รับของล้ำค่า แม้ว่าเว่ยหลิงชวนจะกลัวกงชิงวี่อยู่บ้าง แต่เขาก็ลุกขึ้น เดินไปเบื้องหน้ากงชิงวี่

"อ๋องเสียน ท่านสามารถเขียนหลักฐานเป็นลายลักษณ์อักษรได้หรือไม่?"

".... " อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกใจอย่างมาก หลักฐานเป็นลายลักษณ์อักษร?

หลักฐานเป็นลายลักษณ์อักษรเรื่องการหมั้นหมายระหว่างเด็กๆ?

กงชิงวี่ลุกขึ้นยืนและชูฝ่ามือของเขา: "มาตบมือสาบานให้คำมั่นกัน"

"ได้!" เว่ยหลิงชวนกลัวว่ากงชิงวี่จะกลับคำ ไม่รอให้มือกงชิงวี่ขยับ เขาก็รีบตบมือของตัวเองลงไปก่อนแล้ว จากนั้นก็ได้ยินเว่ยหลิงชวนพูดตามมาติดๆว่า: "วันนี้ข้าและเจ้าให้คำมั่น เรื่องการหมั้นหมายลูกชายกับลูกสาว หากข้ามีลูกสาวให้แต่งเป็นสะใภ้ลูกชายบ้านเจ้า หากเกิดเป็นลูกชาย ให้เป็นพี่เป็นน้องกับลูกชายบ้านเจ้า

แต่หากข้ามีลูกสาว ได้แต่งงานสานสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยากับลูกชายเจ้า ในวันข้างหน้าลูกชายของเจ้าไม่อาจมีเมียน้อย ยิ่งไม่อาจมีเมียทาส หากแม้นผิดคำคำสาบานนี้ ขอให้มีจุดจบไม่ได้ตายดี "

กงชิงวี่รู้สึกถึงเพียงฝ่ามือที่ตบลงไปครั้งหนึ่งเท่านั้น

เขาเองก็ไม่ยอมน้อยหน้า: "หากแม้นผิดคำสาบานนี้ ขอให้ไม่ได้ตายดี"

เว่ยหลิงชวนคลายมือออก ถอดหยกประดับชิ้นหนึ่งบนร่างของเขาออกมา: "สิ่งนี้เป็นสัญลักษณ์แทนใจ มอบเป็นของหมั้นหมายจากข้าและชายเอ๋อ เจ้าเก็บมันไว้เถอะ"

กงชิงวี่มองอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงหยิบหยกประดับรูปมังกรจำนวนห้าชิ้นที่ฮ่องเต้ทรงพระราชทานให้ออกมา!