ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 477

บทที่ 477 ต้องการร้านค้าสามแห่งของเจ้า

อยู่ในสถานภาพฮ่องเต้เช่นนี้ กลับทำตนเช่นอันธพาลเพื่อให้บรรลุเงื่อนไข อันหลิงหยุนไหนเลยจะสนใจว่าเขาจะเป็นผู้มีคุณธรรมอันดี

นางเพียงอยากจะรีบกลับออกจากวังหลวงให้เร็วที่สุด ！

“ อ๋องตวนมีเงินถือเป็นเรื่องปกติ แต่ข้ามิอาจให้อ๋องตวนไปทำได้ ทั้งยังมิอาจให้อ๋องเสียนไปทำได้อีกด้วย ประการที่หนึ่งเนื่องจากหยุนหยุนเคยทำมาก่อน ข้าถึงได้วางใจ ประการที่สองอ๋องตวนและอ๋องเสียนยังคงเป็นคนของข้า การที่ทำเรื่องเหล่านั้นเป็นข้าที่แนะนำให้ทำ การบริจาคพูดออกไปก็ฟังดูดี แต่กลับทำยาก

แต่กับพระชายาอ๋องเสียนไม่เหมือนกัน

ฟังจากชื่อเสียงที่ยิ่งใหญ่ของพระชายาอ๋องเสียนแล้ว การรวบรวมเงินบริจาคคงมิใช่เรื่องยาก”

“ความหมายของฮ่องเต้คือ มิสนว่าเงินจำนวนนี้จะได้มาอย่างไร ตราบใดที่กระหม่อมรวบรวมเงินบริจาคให้เพียงพอ ก็ถือว่าเป็นเรื่องของหม่อมฉัน แต่เงื่อนไขคือมิอาจแพร่กระจายข่าวออกไปได้ เพื่อหลีกเลี่ยงมิให้พระพักตร์ของฝ่าบาทเสียหาย

และแม้ว่าประชาชนจะอยู่เย็นเป็นสุข กลับมิอาจไปรบกวนพวกเขาได้ ส่วนเรื่องการรบรวมเงินบริจาคถูกจำกัดไว้แค่ขุนนางระดับสูงและเหล่าราชนิกุลของเมืองหลวงแต่เพียงเท่านั้น ”บัดนี้ในทรวงอกของอันหลิงหยุนเต็มไปด้วยความโกรธ จนถึงกับต้องระงับความโกรธในจิตใจมิให้รุนแรงมากไปกว่านี้

นี่มิใช่การปล้นเงินของนางไปหรอกหรือ ขุนนางระดับสูงในเมืองหลวงก็มีเพียงไม่กี่คน ส่วนราชนิกุลก็มีน้อยเสียเหลือทน นอกจากนั้นพวกชินจงยังตระหนี่ถี่เหนียวเช่นนี้จะไปเอาเงินมาจากผู้ใดกัน？

พูดอย่างตรงไปตรงมาคือ จวนอ๋องเสียนของนางเงินมากที่สุดแล้ว ก็ควรให้จวนอ๋องเสียนเป็นผู้ออก

“คำกล่าวนั้นช่างสมเหตุสมผล และคำกล่าวของพระชายาอ๋องเสียนทั้งหมดล้วนแต่จริงทั้งนั้น ข้ากลับคาดไม่ถึง ประการแรกคือมิอาจรบกวนประชาชน ประการที่สองมิอาจทำให้ราชวงศ์ต้องเสื่อมเสียเกียรติ”

อันหลิงหยุนได้ฟังก็อยากที่จะลุกขึ้นมาตอกพระพักตร์ของฮ่องเต้ชิงหยู่ให้ล้มคว่ำ สุดท้ายแล้วผู้ใดที่เป็นคนกล่าวเช่นนี้ ทว่าบัดนี้ฮ่องเต้ผู้ทรงสง่าผ่าเผยได้ตรัสออกมาเรื่องเหล่านี้ออกมา มิกลัวถูกสวรรค์ประฌามหรอกหรือ？

อย่างไรก็ต้องตายอยู่แล้ว อันหลิงหยุนก็ไม่กล่าวอันใดให้มากความอีก

“ฮ่องเต้ทรงตรัสถูกต้องแล้วเพคะ ”เผชิญหน้ากับการใช้อำนาจบาตรใหญ่สุดท้ายแล้วอันหลิงหยุนยังคงต้องยอมก้มหัวให้ แต่การยอมก้มหัวให้ครั้งนี้นางกลับไม่ชอบใจและไม่ยินยอมเป็นอย่างมาก เพียงแต่ยังมีอีกวิธีการหนึ่ง ซึ่งอันหลิงหยุนก็ยังมิอาจรับปากได้

ฮ่อองเต้ชิงหยู่ถอนหายใจอย่างเบาๆ “กล่าวเรื่องงานราชการเสร็จพวกเรามากล่าวเรื่องส่วนตัวกันหน่อยเถิด”

อันหลิงหยุนเลิกคิ้ว เรื่องส่วนตัว？

ระหว่างพวกเราไหนเลยจะมีเรื่องส่วนตัวที่ว่า？

ฮ่องเต้ชิงหยู่หัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ “เรื่องของฮองเฮา”

อันหลิงหยุนก็พลันนึกถึงเสินหยุนชูขึ้นมา “เรื่องของฮองเฮา หม่อมฉันไม่เข้าใจเพคะ”

“เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ？ผู้ที่ช่วยข้าคือเจ้า ทว่าบัดนี้เจ้ากลับไม่เข้าใจ กล่าวไปแล้วก็ถือเป็นอดีตไปเช่นนั้นหรือ？”

อันหลิงหยุนไม่มีอะไรจะกล่าว เพียงแค่เกลียดตนเองที่ตอนแรกมีจิตใจเมตตาอย่างไร้เดียงสา

ถูกอันธพาลใหญ่ใส่ร้ายเข้าให้เสียแล้ว ！

นางกำลังทำตามพระราชโองการ แต่บัดนี้ดูคล้ายว่านางกำลังยุ่งเรื่องของผู้อื่น ริเริ่มด้วยตนเองอีกทั้งทำเรื่องที่ขาดคุณธรรม

อันหลิงหยุนปวดกล้ามเนื้อไปหมด ไม่อยากกล่าวอันใด

“ ข้ามิใช่คนใจจืดใจดำ และไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรเมื่อทำสิ่งต่างๆ ข้าเพียงแค่อยากจะให้เจ้าให้คำอธิบายแก่ฮองเฮา ”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ตรัสเช่นนั้น อันหลิงหยุนยิ่งรู้ว่านี่ไม่ถูกต้อง จะให้นางอธิบายอันใด？

นางเป็นเพียงแค่พระชายาอ๋องเสียน ต้องอธิบายอันใดแก่ฮ่องเต้ หาผู้ทำผิดหรอกหรือ ？

ฮ่องเต้ชิงหยู่หมุนพระวรกายกลับไป “จำได้ ข้าเคยให้คำอธิบายแก่เจ้าไปแล้ว！”

อันหลิงหยุนรู้สึกงงไปพักหนึ่ง นางต้องอธิบายอันใดหรือ ？

มองจากท่าทีที่ไม่แยแสเป็นแน่แล้วจากทางด้านหลังของฮ่องเต้ชิงหยู่ อันหลิงหยุนคิดถึงวิธีการอื่นไม่ออกจริงๆ

“พระชายาถูกพิษ เจ้าไปดูเสียหน่อย ข้ามีเรื่องจะกล่าวกับอ๋องเสียน”

ฮ่องเต้ชิงหยู่มีท่าทีเย็นชาเช่นเคย อันหลิงหยุนจึงได้เห็นชอบ “น้อมรับราชโองการเพคะ”

อันหลิงหยุนออกจากตำหนักจรุงจิต เมื่อออกจากประตูได้เดินตรงไปหากงชิงวี่ กงชิงวี่ยืนเอามือไพล่หลังรอนานคล้ายกับผ่านไปหลายศตวรรษ กล่าวถามอย่างหงุดหงิด “เหตุใดเพิ่งออกมา？”

“กลับไปค่อยกล่าว ฮ่องเต้อยากจะพบท่านอ๋อง เรียกให้ท่านเข้าไป ส่วนข้าต้องไปดูอาการฮองเฮาที่ถูกพิษ”อันหลิงหยุนอธิบายอย่างชัดเจนก่อนมุ่งหน้าไปยังวังเฟิ่งหยี