ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 511

บทที่ 511 การตอบแทนของท่านกั๋วจิ้ว

ไม่ไกลนักกงชิงวี่ที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างรู้สึกได้ว่าคนข้างหลังนั่งลงแล้ว หมุนตัวกลับไปมองก็พบว่าคนได้นั่งลงเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น กงชิงวี่รีบเดินไปตรงหน้าอันหลิงหยุน นั่งลงและกอดนางเอาไว้

หยุนจิ่นเงยหน้าอดไม่ได้ที่จะหน้าแดง รีบเช็ดน้ำตาถามอันหลิงหยุนว่า “เจ้านาย ท่านฟื้นแล้ว”

“อืม เจ้าร้องไห้เช่นนี้ข้าอยากหลับก็หลับไม่ลง ยังมีท่าน ท่านกอดข้าแน่นเช่นนี้ อยากรัดข้าให้ตายหรืออย่างไร ”อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่ที่อยู่ข้างกายด้วยอารมณ์ไม่สู้ดีนัก

กงชิงวี่ไม่สนสิ่งอื่นได้ กุมมือของอันหลิงหยุนไว้แน่นไม่ปล่อย

“อย่าทำแบบนี้อีก”กงชิงวี่กลัวแล้ว

ลูกทั้งหลายก็ไม่มีใครลืมตาตื่น ทั้งหกคนเหมือนหารือนัดแนะกันไว้แล้ว ไม่ว่าใครก็ไม่ลืมตา เขากระสับกระส่ายไม่น้อย

อันหลิงหุยนไม่ตอบสนอง สถานการณ์พิเศษย่อมต้องปฏิบัติอย่างพิเศษ แม้นางเองก็ไม่อาจจะยืนยันได้ว่าเพราะอะไร แต่เลือดของนางไม่ได้ต้องการช่วยชีวิตของสวีกงกงจริงๆ จุดนี้นางก็รู้สึกได้

อันหลิงหยุนอยากจะช่วยคน ก็เป็นอารมณ์ชั่ววูบ ที่จริงแล้วลองสงบสติแล้วคิดทบทวน หากตอนนั้นนางพยายามใช้ความคิด ต้องช่วยสวีกงกงให้รอดจึงจะถูกต้อง

ลืมสถานการณ์ของตนเองตั้งแต่เช้า กระวนกระวายใจเสียจริง

อันหลิงหยุนไม่สนใจกงชิงวี่ มองไปที่หยุนจิ่น “เจ้าไม่ต้องร้องแล้ว พ่อข้ารู้เรื่องนี้หรือไม่”

“ท่านแม่ทัพรู้แล้ว ท่านอยู่กับอันกั๋วจิ้ว”หยุนจิ่นเช็ดน้ำตาแล้วตอบคำถาม

อันหลิงหยุนถาม“สวีกงกงเล่า เป็นอย่างไรบ้าง”

“สวีกงกงอยู่อีกเรือนหนึ่ง”หยุนจิ่นตอบ อันหลิงหยุนได้ลุกขึ้นออกจากอ้อมอกของกงชิงวี่แล้ว สวมเสื้อคลุมแล้วอันหลิงหยุนก็เดินออกไปทันที กงชิงวี่ขวางนางไว้จากข้างหลังก็ไม่สำเร็จ

ออกจากประตูอันหลิงหยุนก็ตรงไปที่ที่สวีกงกงอยู่ เดิมที่สวีกงกงไม่ได้พำนักในลานจุนจื่อ แต่เรื่องครั้งนี้ที่เกิดขึ้นการพักฟื้นของสวีกงกงสำคัญมาก กงชิงวี่ได้สั่งการให้จัดเตรียมห้องพักในลานจุนจื่อ ที่พักอยู่ห่างจากที่ที่อันหลิงหยุนพวกเขาอยู่ไกลออกไปบ้าง อยู่อีกฝั่งของเรือนหลังเล็ก

อันหลิงหยุนไปถึงนอกประตูเรือนเห็นลุ่ยหลิ่ว ลุ่ยหลิ่วรีบย่อตัวคำนับ “พระชายาท่านหายดีแล้วหรือ”

“อืม สวีกงกงเล่า เป็นอย่างไรบ้าง”อันหลิงหยุนพลางพูดพลางผลักบานประตูเข้าไป

ลุ่ยหลิ่วรีบตามเข้าไป พูดว่า “สวีกงกงตื่นขึ้นหลายครั้ง บาดแผลสมานได้เร็วมาก แต่ว่าคนก็ยังไม่สามารถลุกขึ้นได้ และก็พูดถึงพระชายาอยู่หลายครั้ง ถามว่าพระชายาเป็นอย่างไรบ้าง”

ลุ่ยหลิ่วรู้ว่าสวีกงกงเป็นห่วงอันหลิงหยุน จึงได้ถามซ้ำซ้ำ

อันหลิงหยุนเข้าไปในห้องแล้วถอดเสื้อคลุมส่งให้กับลุ่ยหลิ่ว เดินเข้าไปดูสวีกงกง

เรือนนี้กับเรือนของอันหลิงหยุนไม่ต่างกันเท่าไหร่ เข้าห้องต้องเปลี่ยนรองเท้า อันหลิงหยุนใส่ถุงเท้าเดินเข้าไป สวีกงกงนอนอยู่ข้างใน บนพื้นนั้นร้อนไปทั่ว ในห้องมีหงเถอคอยดูแลรับใช้อยู่

“พระชายา”หงเถอลุกขึ้นย่อคำนับ

อันหลิงหยุนเดินไปนั่งลงข้างกายสวีกงกง “กงกงตื่นหรือยัง”

สวีกงกงมองอันหลิงหยุนน้ำตาคลอเบ้า“ข้าน้อยได้รับโชควาสนาจากท่านจึงยังมีชีวติอยู่”

“มีชีวิตอยู่ก็ดีแล้ว ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ยังไงซะมีชีวิตรอดก็ดี”

อันหลิงหยุนตรวจร่างกายให้สวีกงกงใหม่อีกครั้ง สวีกงกงถาม “พระชายา ข้าน้อยดีขึ้นบ้างหรือยัง”

สวีกงกวอายุมากแล้ว รู้แจ้งหลายเรื่อง

ให้คนออกไปหมดเพื่อให้เขาดื่มเลือด ก็เพราะกลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าเลือดของพระชายาจะสามารถช่วยชีวิตคนได้ หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นเกรงว่าคนภายนอกจะจับตามอง แต่ให้เขาดื่มเลือดไปมากขนาดนั้น เขารู้สึกว่าร่างกายกำลังดีขึ้น เมื่อก่อนแค่ปวดศีรษะเป็นไข้ก็ต้องใช้เวลาถึงสิบวันหรือครึ่งเดือนจึงจะหายดีได้ แต่ครั้งนี้ฟื้นตัวได้เร็วมาก บาดแผลก็สมานกันเกือบจะหมดแล้ว

แผลจากดาบอันตรายถึงชีวิต จะหายได้ง่ายๆได้อย่างไรกัน