ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 549

บทที่ 549 ผู้หญิงที่จำไม่ได้

คืนนี้ทั้งสองพักอยู่ในวังซ่งเต๋อ ต้องร่วมมื้อค่ำกับฮ่องเต้ชิงหยู่ ทำเอาอันหลิงหยุนรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ทั่วท้อง รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองอย่างยิ่ง

หลังจากพักอยู่หนึ่งคืน สถานการณ์ของทางกั๋วจิ้วใหญ่ก็ดีขึ้น สองคนสามีภรรยาจึงกลับจวนอ๋องเสียนก่อน

กั๋วจิ้วใหญ่ก็ออกจากวังในวันเดียวกัน และกลับจวนกั๋วจิ้วไป

อันหลิงหยุนไม่ต้องเข้าวังไปตรวจอาการให้กั๋วจิ้วใหญ่แล้ว จึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ด้วยความโล่งอก

แต่สุขภาพของทางกงชิงวี่ กลับทำให้นางต้องครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ไม่หาย

กงชิงวี่เอ่ยด้วยสีหน้าเศร้าหมองหดหู่ ว่าเขาไม่เป็นไร

“ไม่มีใครบอกเสียหน่อยว่าท่านอ๋องมีปัญหา นี่ก็แข็งแรงดีไม่ใช่หรือ!” อันหลิงหยุนหวาดวิตก กังวลจนกลางคืนจะนอนก็นอนหลับไม่สนิท ทั้งยังรู้สึกโทษตัวเองอย่างมากอีกด้วย

กงชิงวี่อารมณ์ร้อน ขี้หงุดหงิดฉุนเฉียวง่าย มีอาการของโรคหัวใจของมานานแล้ว แต่ที่ผ่านมา นางไม่เคยให้ความสนใจ กลับเพิกเฉยไม่ใส่ใจดูให้ดี

ตอนนี้เป็นถึงขนาดนี้แล้ว นางได้แต่รู้สึกโทษตัวเอง

กงชิงวี่ไม่รู้จะทำอย่างไรกับนางดี เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น ก็ต้องพิสูจน์ด้วยการปฏิบัติจริง

วันนั้นทั้งวันกงชิงวี่ไม่ได้พูดอะไรเลย เมื่อถึงตอนค่ำเขาจะไปลานโอวหลาน แต่อันหลิงหยุนไม่ให้ไป บอกให้เขาพักอยู่ในลานจุนจื่อกับเด็กๆ เพราะรู้สึกว่าที่นั่น เหมาะกับการฟื้นฟูร่างกายกว่า

เขาฉวยโอกาสช่วงที่อันหลิงหยุนไม่อยู่ ทิ้งจดหมายไว้ฉบับหนึ่ง แล้วกลับไปที่ลานโอวหลาน

อันหลิงหยุนดูแลความเรียบร้อยแก่บรรดาลูก ๆ เสร็จ จึงฝากฝังให้หยุนจิ่นดูแลต่อ รีบร้อนกลับไปที่ลานโอวหลาน เพราะกังวลว่าโรคหัวใจของกงชิงวี่จะกำเริบ จึงก้าวเดินอย่างรีบเร่ง

เมื่อเข้ามาถึงห้องหลักของลานโอวหลาน ก็ผลักประตูเปิดเข้าไปทันที

ไม่มีใครอยู่ด้านใน มีเสื้อผ้าวางกองอยู่ที่พื้น ประตูของสระกำมะถันเปิดค้างอยู่ คลื่นความร้อนแผ่กระจายหลั่งไหลออกมา เมื่อคิดว่ากงชิงวี่ยังไม่หายดี อันหลิงหยุนจึงรีบสาวเท้าเดินหลายต่อหลายก้าว พุ่งตรงเข้าไปด้านในทันที : "กงชิงวี่"

ไม่มีใครอยู่ในสระกำมะถัน อันหลิงหยุนตะโกนร้องเรียกอยู่ด้านใน : "กงชิงวี่ .... "

หลังจากตะโกนอยู่หลายครั้ง อันหลิงหยุนก็เห็นกางเกงตัวในของกงชิงวี่ ลอยอยู่บนสระอันหลิงหยุนกระโดดลงไปในน้ำทั้งอย่างนั้น คิดว่าจะไปควานหากงชิงวี่ แต่ก็ต้องตกใจจนผงะ พลันรู้สึกได้ว่ามีใครอยู่ข้างหลัง

นางหมุนตัวไปทันที ทันใดนั้นมีคนคนหนึ่งโผล่พรวดขึ้นมาจากน้ำ ผมยาวปรกคลุมแผงไหล่ รูปลักษณ์งามหมดจดยากที่จะหาใครเทียบเทียม แววตาของกงชิงวี่ทอประกายลึกล้ำ อันหลิงหยุนถึงกับต้องสูดลมหายใจเฮือก

ชายหนุ่มไม่ได้สวมเสื้อผ้า ไหล่หนากำยำแข็งแรงของเขาโผล่ขึ้นมาจากน้ำ ตามด้วยช่วงเอวที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามล่ำเห็นชัดเป็นลอนถึงแปดลอน อันหลิงหยุนฝืนกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ผู้ชายคนนี้ทำไมถึงได้ยั่วน้ำลายขนาดนี้เนี่ย!

"ท่าน……"

อันหลิงหยุนเพิ่งจะเอ่ยปากพูด จู่ๆกงชิงวี่ก็โผเข้ากอดนางทันที นางถูกพาไปวางไว้บนฝั่งหนึ่งของสระ นอนอยู่ที่นั่นโดยที่ชายหนุ่มมาอยู่ตรงหน้าเรียบร้อย

"กงชิงวี่ ท่านอย่าทำตัวเหลวไหลไม่รู้เวล่ำเวลา ท่านต้องรู้ว่าท่านเป็นโรคหัวใจ"

"….."

วินาทีต่อมา เสมือนว่าทุกอย่างช่างพลิกโผ ไม่เป็นไปตามที่เคยเป็นแม้แต่น้อย อันหลิงหยุนเวียนหัวตาลาย ร่างกายก็เริ่มแกว่งไหวไปมาไม่หยุดนิ่ง ตลอดช่วงเวลานั้น นางไม่รู้แล้วว่าตัวเองถูกย้ายไปกี่แห่ง หรือเปลี่ยนไปกี่ท่วงท่า จนกระทั่งอันหลิงหยุน ถูกปล่อยขึ้นมาจากน้ำ นางก็ใบหน้าแดงเถือก ปาก ลิ้น คอ พากันแห้งผากไปหมด

กงชิงวี่อุ้มคนขึ้นมาจากน้ำ กอดประคองเอาไว้ในอ้อมแขน ถึงแม้ว่าครั้งนี้เขาจะเสร็จสิ้นภารกิจแล้ว แต่เขาก็ยังมีเรี่ยวแรงเหลืออยู่ไม่น้อย เขาไล่จุมพิตไปบนเรือนร่างของนาง ใครใช้ให้นางไม่เชื่อฟังเขา แถมยังไม่เชื่อใจเขาก่อนล่ะ

อันหลิงหยุนรู้สึกน้อยใจอย่างยิ่ง นางจะรู้ได้อย่างไรล่ะว่า การสแกนจะเกิดการผิดพลาดขึ้นมาได้

"ข้าเชื่อแล้ว " อันหลิงหยุนรู้สึกเหนื่อยจนไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว จึงผลักกงชิงวี่ออกไป ตั้งใจว่าจะหนีเสียหน่อย แต่กงชิงวี่กลับอุ้มคนขึ้นไปวางบนก้อนหิน และโลมเล้าพัวพันอีกครั้ง

คืนนี้ถูกกำหนดให้เป็น คืนที่อันหลิงหยุนไม่ได้หลับไม่ได้นอนอีกคืน เมื่อถึงรุ่งเช้าอันหลิงหยุนจึงถูกอุ้มออกไปในที่สุด

วันนี้อันหลิงหยุนถูกพลิกคว่ำพลิกหงายหลายตลบ จนกระดูกกระเดี้ยวในร่างกายแทบแตกหักกระจัดกระจายไปหมดแล้ว กลับกันทางด้านกงชิงวี่มีธุระบางอย่างต้องไปทำแต่เช้า พอถึงเกิงที่สี่เขาก็ออกไป พูดง่ายๆก็คือ ไม่ได้นอนเลยสักงีบ

อันหลิงหยุนหลับสนิทจนกระทั่งถึงเที่ยง หลังจากตื่นขึ้นมาไม่เห็นกงชิงวี่ พลันนึกเรื่องของกั๋วจิ้วใหญ่ขึ้นมาได้ จึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าไปจวนกั๋วจิ้วใหญ่ทันที

ในรถม้า อันหลิงหยุนกอดกล่องยาไว้ในอ้อมแขน พร้อมกับนอนหลับไปอีกงีบ