ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 566

บทที่ 566 นางชื่ออู๋ฮัว

อันหลิงหยุนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องติดตามชายแปลกหน้าเข้าไปในเมือง เพื่อปกปิดคนอื่น อันหลิงหยุนจึงทำหน้าให้สกปรก เฟิงอู๋ฉิงถามนางสองสามคำถึงเรื่องของจวนอ๋องเสียน อันหลิงหยุนจึงเอ่ยถามว่า “เจ้าไปเยี่ยมญาติที่อยู่ในจวนอ๋องเสียนหรอกหรือ？”

“ไปสังหารคน！” เฟิงอู๋ฉิงกล่าวอย่างไม่แยแส อันหลิงหยุนถึงกับผงะ เมื่อเห็นเฟิงอู๋ฉิงไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่ายๆ มีความอค้นอันใดจึ้งต้องมาหากงชิงวี่

“ เจ้าจะสังหารผู้ใด?” อันหลิงหยุนตัวสั่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง

เฟิงอู๋ฉิงหยุดและมองไปที่อันหลิงหยุน “พระชายาเสียน”

"... "

อันหลิงหยุนเปิดปากกล่าวขึ้นว่า "พระชายาเสียน?"

"อืม"

เป็นท่านยาย ที่ต้องการฆ่านาง?

อันหลิงหยุนเอ่ยถาม "พวกเจ้ามีความแค้นต่อกันหรือ?"

"ไม่มี"

นี่ทำให้อันหลิงหยุนแปลกใจอย่างมาก "เช่นนั้นด้วยเหตุใดเล่า?"

"มีคนให้เงินข้า และขอให้ข้าสังหารนาง" เฟิงอู๋ฉิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง ราวกับว่าการฆ่าเป็นเหมือนการกินอาหารอย่างไรอย่างนั้น

อันหลิงหยุนรู้สึกว่า นี่ถึงจะเป็นมือสังหารตัวจริง

มือสังหารนั้นจะไม่ตกอยู่ภายใต้การบังคับของใครและมีบุคลิกที่สบายๆเช่นนี้

“ ข้าไม่รู้จักพระชายาเสียน แต่เมื่อเจ้าต้องการสังหารนาง ก็ควรจะถามผู้อื่นก่อน ข้าจะไม่รบกวนเจ้า”

อันหลิงหยุนที่กำลังจะหลบหนีไป ได้ถูกเฟิงอู๋ฉิงเรียกไว้ก่อน "สุขภาพของข้าไม่ค่อยดี เจ้าจงอยู่ดูแลข้าในคืนนี้ และหาที่พักผ่อนสักคืนเถิด"

อันหลิงหยุนด้วยความกลัวที่ถูกเรียกเอาไว้ ได้หยุดลงทว่ามิได้ตามเขาไป

เฟิงอู๋ฉิงกล่าวเสริมอีกว่า "คอยเมื่อข้าพบสามีของเจ้า ข้าจะช่วยเจ้าฆ่าเขา เพื่อเป็นค่ารักษาสำหรับการรักษาข้า"

"ไม่จำเป็น ข้าไม่อยากฆ่าสามี แม้ว่าข้าและสามีจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ไม่ดีต่อกัน แต่ข้าก็ยังมีลูก จะว่าอย่างไรลูกของข้าก็มีเขาเป็นพ่อ ข้าจะฆ่าเขาได้อย่างไร?

ตราบใดที่เขากลับตัวกลับใจได้ ข้าก็จะพอใจเป็นอย่างมากแล้ว " อันหลิงหยุนกล่าวอธิบาย

เฟิงอู๋ฉิงก็เอ่ยขึ้นว่า“ เช่นนั้นข้าจะรับเด็กคนนี้เป็นลูกศิษย์ เจ้าไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีผู้ใดเลี้ยงเขาจนเติบใหญ่ ข้าจะเลี้ยงเขาให้ และฆ่าคนที่ทรยศผู้นั้น”

อันหลิงหยุนได้เงียบสนิทไปอย่างสิ้นเชิง ตรรกะเช่นนี้คืออะไรกัน

"ท่านผู้ยิ่งใหญ่เข้าใจผิดแล้ว ข้าขอทราบชื่อเสียงเรียงนามของท่านผู้ยิ่งใหญ่ได้หรือไม่?" อันหลิงหยุนเปิดประเด็นและถือถามว่าผู้ใดกันแน่ต้องการจะสังหารนาง

นางถามตนเองว่าไม่ได้ไปทำให้ผู้ใดขุ่นเคือง แต่ทำไมนางจึงพบเจอเรื่องแบบนี้？

เฟิงอู๋ฉิงกล่าวอย่างราบเรียบ "เฟิงอู๋ฉิง!"

อันหลิงหยุนตะลึงงันไปชั่วขณะ เฟิงอู๋ฉิง?

หยุนจิ่นเคยพูดถึงเกี่ยวกับคนผู้นี้ เจ้าสำนักทิงเฟิง？

ระหว่างที่พินิจพิเคราะห์อยู่นั้น อันหลิงหยุนกังวลใจเป็นอย่างมาก คนผู้นี้จะเป็นอาจารย์ของบุตรชายของเขา ไม่เหมาะมั้ง?

"ไปกันเถิด"

ขณะที่อันหลิงหยุนตกอยู่ในความงุนงง เฟิงอู๋ฉิงก็หันหลังและเดินจากไป

อันหลิงหยุนไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำตามเฟิงอู๋ฉิงต่อไป เมื่อมาถึงประตูเมือง ยังมิได้เข้าไป ประตูเมืองหลวงก็ปิดลงเรียบร้อย และมีการบังคับใช้คำสั่งห้ามอย่างเคร่งครัด

อันหลิงหยุนอ้าปากพะงาบ อย่างนี้ก็ได้หรือ

นางยังมิได้เข้าไปเลย?

เมื่อมองไปที่ประตูเมืองที่ปิดลงอย่างสิ้นหวัง อันหลิงหยุนก็เอ่ยถามว่า "บัดนี้จะทำอย่างไรดี ？ไม่สามารถเข้าไปได้แล้ว"

"ไปกันเถอะ ไปที่พระอารามหลวง" เฟิงอู๋ฉิงหมุนกายและเดินจากไป อันหลิงหยุนมีสีหน้าที่ประหลาดใจ เขายังต้องไปอารามหลวงเพื่ออันใดกัน

พระอารามหลวงแห่งเดียวคืออารามฮู่โก๋ เขากำลังจะไปอารามฮู่โก๋?

“อารามฮู่โก๋เป็นสถานที่ของราชวงศ์ พวกเราจะเข้าไปได้หรือ?” อันหลิงหยุนซักไซ้ไล่เลียง ทว่าเฟิงอู๋ฉิงก็หาได้สนใจไม่ และเดินจากไป

อารามฮู่โก๋ตั้งอยู่ห่างออกจากเมืองหลวงไปยี่สิบเมตร ขาของอันหลิงหยุนก็แทบหักแล้ว

เมื่อกลางดึกอันหลิงหยุนจึงมาถึง นอกจากนี้ยังมองไปที่เฟิงอู๋ฉิงที่เดินอยู่ด้านหน้าจนตัวลอย อันหลิงหยุนจึงตัดสินใจจะวางยาพิษในเวลากลางดึกคืนนี้

อารามฮู่โก๋มีบันไดมากกว่าหนึ่งร้อยขั้น อันหลิงหยุนแทบอยากจะนำเฟิงอู๋ฉิงไปทำลายกระดูกและกระจายเถ้าถ่านให้รู้แล้วรู้รอด

เมื่อมาถึงประตูอารามฮู่โก๋ เฟิงอู๋ฉิงก็เคาะประตู ไม่มีผู้ใดอยู่ด้านใน เขาจึงเปิดประตู และพาอันหลิงหยุนไปที่ห้องด้านหลังบ้านของอารามฮู่โก๋