ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 573

บทที่ 573 ราชครูจุนขี้อิจฉา

กงชิงวี่ก็ไม่รีบเร่งจะให้อันหลิงหยุนพูดอะไรกับเขา กลับรออย่างสงบมาก รอจนอันหลิงหยุนมองเขา “แต่ท่านไม่ใช่ฮ่องเต้ของประเทศต้าเหลียง จิ๋นซีฮ่องเต้นำทัพออกรบอย่างมีเหตุผล ส่วนท่านเกรงว่าจะเป็นสร้างความปั่นป่วนให้ประเทศ ไม่ว่าท่านจะเป็นคนดีมีความสามารถหรือไม่ แน่นอนว่าประเทศนี้ไม่เกี่ยวข้องกับท่านเลย”

“ข้าไม่สามารถคิดมากขนาดนั้น ข้าจะกวาดล้างประเทศทั้งสี่ทิศ รวมกันเป็นหนึ่ง ต้องให้ประชาชนรับเคราะห์จากสงครามน้อยลง ข้ายังคิดจะซ่อมแซมกำแพงเมืองจีน เปิดคลองเพื่อการขนส่ง ขยายเส้นทางการค้า กลั่นดินปืน ……”

ไม่รอให้กงชิงวี่พูดจบ อันหลิงหยุนยกมือปิดปากของกงชิงวี่เอาไว้ ไม่ให้เขาพูดต่อ

“ท่านอ๋อง ท่านรู้หรือไม่ว่าท่านกำลังพูดอะไร หากท่านทำเช่นนี้ ท่านก็จะเป็นคนบาปหนึ่งในพัน ยังไม่พูดถึงอันตรายในการกลั่นดินปืน การซ่อมแซมกำแพงเมืองจีนและเปิดคลองขนส่ง ต้องใช้กำลังทรัพย์และกำลังคนมหาศาล ความคิดของท่านประชาชนอาจไม่เข้าใจ”

“ฉะนั้นข้าไม่เป็นฮ่องเต้ ให้พี่ใหญ่เป็นฮ่องเต้ ข้าจะรับชื่อเสียงที่ไม่ดีไว้เอง”

“……”อันหลิงหยุนรู้สึกปวดใจกับชายคนนี้ นางลูบหน้ากงชิงวี่

“เสด็จพ่อของท่านคงมิใช่ไม่รู้ในความมุ่งมั่นและปณิธานอันแรงกล้าของท่าน แต่เขาเพียงต้องการให้ท่านเป็นดาบที่แหลมคมของประเทศต้าเหลียงกระมัง”

“ข้าไม่ใส่ใจ”

กงชิงวี่เชยคางอันหลิงหยุน จูบอย่างลึกล้ำ อันหลิงหยุนผลักออกกอดเอวกงชิงวี่เอาไว้ “แม้ข้าจะไม่รู้ว่าปณิธานของท่านอ๋องคืออะไร แต่ในเมื่อเป็นสามีภรรยากัน มีเพียงต้องติดตามกันไปจนวันตาย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ต้องช่วยท่านอ๋องสร้างคุณประโยชน์ต่อประชาชน

แต่ท่านอ๋อง ท่านต้องรู้ว่า รัชสมัยใช่ว่าจะไม่เปลี่ยนแปลง แม้ว่าท่านจะกวาดล้างแผ่นดินทั้งสี่ทิศแล้วก็ตาม นอกเหนือจากแผ่นดินทั้งสี่ทิศ ก็ยังต้องมีวันเปลี่ยนรัชสมัยในวันหนึ่ง โจโฉยังควบคุมโอรสสวรรค์บัญชาการเจ้าผู้ครองแคว้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเวลาอันยาวนานเลย

ใครจะรู้ว่าสักวันคนน่าเกลียดคนนั้นจะทำให้แผ่นดินที่ท่านอ๋องสู้อุตส่าห์ต่อสู้มาอย่างลำบากต้องล่มจมลง

ไม่ว่าท่านอ๋องจะสู้รบอย่างไรในสนามรบ หรือเป็นการตีเมืองได้ในทันที การสู้รบนั้นไม่ยาก จะสามารถปกป้องไว้ได้หรือไม่ต่างหากคือฝีมือที่แท้จริง

จะนั่งอย่างมั่นคงในใต้หล้า ปกครองใต้หล้า ก็ต้องเป็นราชาที่ฉลาด ฝั่งหนึ่งต้องสามารถเอาใจนางงามในวังสามพันนาง อีกฝั่งหนึ่งก็ต้องสามารถควบคุมให้ราชสำนักให้อยู่ในกำมือ และยังต้องอดทนได้เพื่อความสำเร็จ และสามารถโหดเหี้ยมได้ไม่ไว้หน้าใคร

คนเช่นนี้ บนโลกนี้มีน้อย แม้ว่าในชาตินี้ท่านอ๋องจะเป็นคนเช่นนี้ แต่ชาติหน้าใครจะรู้ว่าคนคนนี้เป็นใคร

หากไม่มี ประชาชนก็คงต้องเผชิญความทุกข์ยากลำบากมิใช่หรือ

หากประเทศทั้งสี่ทิศยังคงเจริญก้าวหน้าต่อไป ลองคิดดูว่าเหมือนมีเสืออยู่ข้างกายพระราชา พระราชายังจะกล้าอู้งานอีกหรือ อย่างน้อยก็สามารถปกป้องประเทศนี้อย่างขยันขันแข็ง

กงชิงวี่มองอันหลิงหยุน คลึงคางอันอ่อนนุ่มของอันหลิงหยุนเล่น “หากเจ้าไม่ได้เกิดเป็นหญิง ข้าจะไม่เก็บเจ้าไว้แน่ คนเช่นเจ้า เก็บไว้ก็รังแต่จะเป็นอันตรายใหญ่หลวง”

อันหลิงหยุนรู้สึกขำ “หรือว่าหญิงสาวจะเป็นหนึ่งในใต้หล้าไม่ได้เชียวหรือ”

มือของกงชิงวี่ชะงักไป ไม่พูดไม่จาเป็นนาน มองอันหลิงหยุนแล้วปล่อยมือ พิงอยู่ที่รถม้า ร่างเอนไหวไปตามจังหวะของรถม้า

อันหลิงหยุนแปลกใจ “ท่านอ๋องเป็นอะไรไป”

“หญิงสาวย่อมสามารถเป็นหนึ่งในใต้หล้าได้ แต่ข้าไม่ได้เกรงกลัวหญิงผู้นี้ก็เท่านั้น”กงชิงวี่เอ่ยขำๆ

อันหลิงหยุนแปลกใจ“ท่านอ๋องช่างมั่นใจในตนเองยิ่งนัก”

กงชิงวี่มองอันหลิงหยุนอย่างเฉยเมยแวบหนึ่ง ดึงอันหลิงหยุนเข้าไปกอดเอาไว้ “เจ้ามีใจคิดอยากช่วงชิงใต้หล้าหรือไม่ ”

อันหลิงหยุนเงยหน้า “ไม่มี แต่หากวันใดวันหนึ่งท่านอ๋องทำข้าเสียใจ ข้าจะมีใจช่วงชิง ข้าจะเอาสิ่งสำคัญที่สุดของท่านอ๋องไป ให้ท่านอ๋องเสียใจตลอดชีวิต”

กงชิงวี่หัวเราะ “เกรงว่าจะไม่สามารถทำได้ สิ่งสำคัญที่สุดของข้าก็คือเจ้า นอกเสียจากว่าเจ้าเอาตัวเจ้าเองจากไป”

“นั่นอาจไม่ต้องก็ได้”อันหลิงหยุนยิ้มอย่างได้ใจ กงชิงวี่สีหน้าขรึมลง แขนกระชับขึ้น กอดอันหลิงหยุนไว้ในอ้อมอก โกรธ

“เจ้ากล้าหรือ”