ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 59

บทที่ 59 ออกจากวัง

ในไม่ช้าหมอหลวงก็มาถึงพระตำหนักเฉาเฟิ่ง ไห่กงกงสอบถามแล้วมาทูลแจ้ง ที่จริงเริ่มบำรุงหวางฮองไทเฮาเมื่อครึ่งปีก่อน และมีการบันทึกไว้

ไห่กงกงตั้งใจให้คนนำสมุดที่บันทึกไว้ให้หวางฮองไทเฮาทอดพระเนตร ในนั้นไม่เพียงแต่บันทึกว่าใช้ยาเมื่อไหร่ ใช้ไปเท่าไหร่ เวลาไหนของวันก็บันทึกไว้ทั้งหมด

หลังจากได้เห็นสมุดสีหน้าของหวางฮองไทเฮาแย่ลง โยนสมุดทิ้งอย่างง่ายดาย

“พวกไร้ประโยชน์"

“ไทเฮาระงับความโกรธ ระวังสุขภาพพ่ะย่ะค่ะ”

ไห่กงกงรีบพูดเอาใจ อันหลิงหยุนก้มหน้าลงและไม่พูดอะไรเลย

“พระชายาเสียน ตามความเห็นของเจ้าควรทำอย่างไรต่อไป?” หวางฮองไทเฮาสงบสติอารมณ์ลง แต่ก็ไม่ได้สนใจขนาดนั้น

อันหลิงหยุนจึงกล้าพูด: “ทูลเสด็จแม่ หม่อมฉันสามารถเพิ่มยาชนิดหนึ่ง สำหรับโสม หม่อมฉันคิดว่า ทุกวันหลังอาหารเช้า สามแผนแช่ดื่มเป็นน้ำชา เช่นนี้ไม่เพียงแต่สามารถบำรุงร่างกายเสด็จแม่ ยังทำให้เสด็จแม่มีพละกำลังตลอดทั้งวัน ส่วนในใบสั่งยาจะเพิ่มชะเอมจีนเข้าไปด้วย ปรับอุณหภูมิให้เสด็จแม่ หลังจากสามวันเสด็จแม่จะกลับมานอนหลับเป็นปกติเพคะ”

“จริงหรือ?” หวางฮองไทเฮาเหลือบมองไห่กงกง

ไห่กงกงรีบพูด: “พระชายาเสียนท่านสั่งจ่ายยาก่อน ข้าน้อยจะไปจัดการประเดี๋ยวนี้”

“ได้”

หลังหลิงหยุนเดินไปจดบางสิ่งแล้วให้กับไห่กงกง ไห่กงกงไปจัดยาด้วยตนเอง อันหลิงหยุนต้มยาด้วยตนเอง ยานี้เสร็จสิ้นก็ในตอนกลางคืนแล้ว

ก่อนหวางฮองไทเฮาทานยา ไห่กงกงชิมก่อน ยืนยันว่าปลอดภัย หวางฮองไทเฮาจึงทานยา

ในกลางคืน อันหลิงหยุนเฝ้าอยู่ด้านนอกวิหารบรรทม หวางฮองไทเฮานอนตั้งแต่หัวค่ำ ไห่กงกงเห็นว่าพักผ่อนแล้วแต่ยังไม่วางใจ ก้าวไปข้างหน้าและดูตามคำสั่งของหวางฮองไทเฮา ยืนยันว่าหลับลึกแล้ว จึงออกจากวิหารบรรทม เจออันหลิงหยุนอยู่จึงพูดอย่างเร่งรีบ

“พระชายาเสียน วิเศษจริงๆ!” ไห่กงกงชูนิ้วโป้งพูด

“กงกงชมเกินไป ข้าก็รู้แค่ผิวเผิน กงกง ดูสุขภาพท่าน น่าจะเป็นคนสุดท้องของบ้านสินะ?” อันหลิงหยุนว่างไม่มีอะไรทำ และยังคงนอนไม่หลับ

“พระชายาเสียนเก่งจริงๆ ก็ใช่สิ ข้าน้อยน่ะ ฐานะทางบ้านยากจน อดๆ อยากๆ จึงเข้าวัง เจอความลำบากมามากมายจนจำไม่ได้แล้ว มาวันนี้ ข้าน้อยถึงรู้ ที่ร่างกายข้าน้อยไม่แข็งแรง เพราะพ่อแม่เกิดช้าไป คริคริ......”

ไห่กงกงหัวเราะออกมา

อันหลิงหยุนพูด: “กงกง โสมเป็นถือเป็นยาบำรุง หากร่างกายอ่อนแอ สามารถต้มทานได้ทุกวัน ใช้กินกับเนื้อไก่ตัวเมีย โสมป่าที่ดีที่สุดต้องสิบปีขึ้นไป กินเนื้อโสม บำรุงได้ไม่เลว ยังสามารถยืดอายุอีกด้วย”

“อ่า？” ไห่กงกงปิดปาก เบิกตากว้าง มองไปรอบทิศ ไม่มีคนจึงถอนหายใจโล่ง

เมื่อครู่จะพูดว่าอะไร อันหลิงหยุนพูดเพิ่มเติม: “แตกต่างกันไปในแต่ละบุคคล ตามที่กงกงบอก ตั้งแต่เด็กฐานทางบ้านยากจน ความแตกต่างฟ้ากับเหว มันเทียบกันไม่ได้เลย ไม่เพียงพอแต่กำเนิด จึงต้องได้รับการบำรุงในวันหลัง”

“ข้าน้อยขอขอบคุณพระชายาเสียน”

ไห่กงกงรีบเช็ดใต้ตา ดูน่าเอ็นดูราวกับเด็ก

อันหลิงหยุนไม่ได้พูดอะไร เงยหน้ามองไปบนฟ้า

ทั้งสองยืนอยู่ครู่หนึ่ง ไห่กงกงกลับไปดูแลหวางฮองไทเฮา อันหลิงหยุนจึงเปิดดูแขนโดยอาศัยแสงจันทร์ บนแขนมีเส้นลมเส้นหนึ่งปรากฏขึ้น และในเส้นลมมีอะไรบางสิ่งกำลังคืบคลานอยู่

สิ่งนี้อันหลิงหยุนคิดทบทวนอย่างละเอียด มันเข้าสู่ร่างกายตอนอยู่ในรถม้าแน่นอน

ก่อนนางขึ้นรถยังดีๆ อยู่ งั้นคงเกิดขึ้นตอนอยู่ในรถม้า

แต่กงชิงวี่ไม่มีทางทำไม่ดีลับหลังแน่ ที่ผ่านมาถ้าจะลงมือชายผู้นั้นก็ทำซึ่งๆ หน้า

อันหลิงหยุนส่ายหัว โลกใบนี้ช่างน่ากลัวเสียจริง

และไม่รู้ จะมีโอกาสได้มีอายุยืนยาวหรือไม่

ปล่อยมือออก อันหลิงหยุนทราบดี สิ่งที่ฝังอยู่ในแขนเป็นเพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น ปิดช่วงของการเคลื่อนไหวด้วยเข็มเงิน ชีวิตยังคงแขวนอยู่

ยืนมาทั้งคืน หวางฮองไทเฮาตื่นเช้ามา อันหลิงหยุนจึงไปพักผ่อน

นอนหลับไปช่วงเช้า อันหลิงหยุนตื่นขึ้นไปเข้าเฝ้าหวางฮองไทเฮา ก็พบว่ากงชิงวี่นั่งอยู่ข้างกายหวางฮองไทเฮา

“หม่อมฉันถวายบังคมเสด็จแม่ ถวายบังคมท่านอ๋อง” อันหลิงหยุนอยากคุกเข่า ถูกหวางฮองไทเฮาเรียกไว้ก่อน