ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 61

บทที่61 ช่วยอาหยู่

กงชิงวี่มองไข่มุกและเอ่ย “ความตายมิอาจหลีกเลี่ยงได้ ตามกฎของจวน จะต้องทำลายเส้นเอ็นข้อมือและข้อเท้าก่อนถึงจะสามารถปล่อยคนไป”

“นั่นมิใช่แปลว่าต้องการชีวิตแล้วหรอกหรือ?” อันหลิงหยุนโกรธ

ฆ่าคนก็แค่เรื่องศีรษะกระทบดิน แต่การทำลายเส้นเอ็นข้อมือและข้อเท้าก็มิต่างจากคนพิการ อาหยู่จะอยู่ต่อไปได้อย่างไร?

กงชิงวี่ลุกขึ้นไปที่เตียง “เส้นทางนี้เป็นเขาที่เลือกเอง หาใช่ข้ามอบให้แต่อย่างใด มิอาจตำหนิข้าได้”

“แต่อาหยู่ไม่ได้เป็นคนทำ เป็นอาซิว! “

“ฮึ รู้มากไม่น้อยนี่ หากอาซิวไม่ได้รับการร่วมมือกับอาหยู่ จะทำได้ไหม?” สีหน้ากงชิงวี่บูดบึ้ง ไม่พอใจกับความโง่เขลาของอันหลิงหยุน ถูกคนหลอกใช้แต่ยังไม่รู้สึกตัว ซ้ำยังกล้ามาพูดจาแก้ต่างให้

อันหลิงหยุนไม่ใช่ว่ามองไม่เห็นความไม่พอใจของกงชิงวี่ แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับอาหยู่ สิ่งที่นางพูดก็เป็นความจริงเช่นกัน

“ถึงอย่างนั้น ข้าก็ยังเชื่อว่าอาหยู่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ ยิ่งไปกว่านั้น ข้าทำร้ายน้องสาวของอาหยู่ ต่อให้เขามาแก้แค้นก็ถือได้ว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ได้มีสิ่งใดที่ไม่ถูกต้อง หากข้าตายไป ท่านอ๋องก็ย่อมสบายตาสบายใจมากยิ่งขึ้น พวกเขาทำเรื่องดีขนาดนี้ ท่านอ๋องสมควรที่จะตกรางวัลถึงจะถูก”

อันหลิงหยุนไม่เพียงแต่ไม่ยอมแพ้ แต่ยังพูดจามีหลักการออกมา”

แต่กงชิงวี่ไม่ใช่คนโง่ เขาเอ่ยกลับ “พูดเช่นนี้ เจ้ายังไม่ตาย ข้าก็ต้องไปลงโทษพวกเขาถึงจะถูก?”

ใบหน้าของกงชิงวี่เย็นชา เป็นอันหลิงหยุนแทนที่พูดไม่ออก

เถียงไม่ชนะเขา!

กงชิงวี่มองที่อันหลิงหยุนอย่างไม่สบอารมณ์ จากนั้นมองขนสีขาวบนตัวนาง ท่าทางรำคาญอยู่บ้าง “เอาเถอะ ข้าเหนื่อยแล้ว เจ้ากลับไปเถอะ”

พูดจบกงชิงวี่ก็เปิดผ้าห่มและนอนลง อันหลิงหยุนยังยืนอยู่ที่เดิมอย่างดื้อรั้น นางไม่ไป และมองดูอยู่เช่นนั้น

กงชิงวี่หรี่ตาและมองดูนาง อันหลิงหยุนยังไม่ยอมแพ้ “ได้โปรดท่านอ๋องช่วยให้หม่อมฉันสมปรารถนา อาหยู่ไม่ได้ตั้งใจ การตายของน้องสาวของเขาก็น่าสงสารมากพอแล้ว หากท่านอ๋องยังฆ่าเขาอีก ก็ไม่ต่างจากตัดผู้ญาติไร้ผู้สืบสกุล”

“ฮึ! ไร้ผู้สืบสกุลแล้วเกี่ยวอะไรกับข้า?”“

“นี่...”

มันไม่ได้เกี่ยวอะไร อันหลิงหยุนพูดไม่ออก

กงชิงวี่เอ่ย “ออกไปเถอะ”

“ท่านอ๋อง ต้องทำอย่างไรท่านถึงปล่อยอาหยู่ไป?” ข้อร้องแล้วไร้ผล อันหลิงหยุนจึงได้แต่ต้องบังคับ

กงชิงวี่ใช้สายตารำคาญมองไปที่อันหลิงหยุน “ดูเหมือนเจ้าจะอยากลองดี?”

“เช่นนั้นท่านอ๋องก็ทุบตีหม่อมฉันสักทีสองทีระบายความโกรธ แล้วปล่อยอาหยู่ไป ไม่งั้นก็ตัดเส้นเอ็นของหม่อมฉัน... " อันหลิงหยุนรู้สึกเสียใจอยู่บ้างที่พูดออกมาอย่างเต็มปากขนาดนั้น กรรมตามสนอง

กงชิงวี่ลุกขึ้นและพูด “เอามีดมาเถอะ ข้าจะตัดเส้นเอ็นข้อมือข้อเท้าของเข้า อาหยู่ก็จะเป็นอิสระ”

“……” สีหน้าของอันหลิงหยุนเปลี่ยนไป ช่างไร้มนุษยธรรมเสียจริง

เมื่อเห็นความลังเลของนาง กงชิงวี่จึงเริ่มเล่นแหย่เล่น “ยังไม่เอามีดมาให้ข้าอีก?”

อันหลิงหยุนกัดฟัน นางตัดใจ หยิบมีดออกมาและโยนมันไปที่กงชิงวี่ จากนั้นจึงเดินไปนั่งที่เตียง และยกข้อมือขึ้น “เริ่มจากเท้าก่อนเถอะ ได้โปรดท่านอ๋องรักษาคำพูดด้วย”

อันหลิงหยุนยอมเสี่ยง ตัดเอ็นทิ้งก็แค่เจ็บปวดสักหน่อย ยังดีกว่าการตาย

กงชิงวี่มองไปที่มีดบนเตียงนอน และมองไปยังข้อเท้าของอันหลิงหยุน เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าผิวของผู้หญิงนั้นจะละเอียดบอบบางราวกับหยกโปร่งใสขนาดนี้

มือของกงชิงวี่แตะที่ข้อเท้าของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนชะงักไปครู่หนึ่ง เขาเงยหน้าขึ้นไปมองนาง อันหลิงหยุนหันหน้าหนี

นางสัมผัสมีดผ่าตัดมามากมาย เรื่องฆ่าคนเลือดอาบก็ทำมาไม่น้อย นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามือคู่นี้ของนางเปื้อนเลือดมามากแค่ไหน นางไม่กลัวกระสุน แต่วันนี้จู่ๆ นางก็กลัวความเจ็บปวดจากการโดนตัดเส้นเอ็นและไม่สามารถเดินได้อีกต่อไปขึ้นมา

ถึงแม้จะมีระบบของยาในร่างกาย แต่ก็ยังไม่สามารถรับประกันได้ว่ามันจะใช้ได้ในเวลานี้ ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆ นางคงกลายเป็นคนพิการคนหนึ่งเท่านั้น

การมีชีวิตอยู่ในที่ที่กินคนไม่คายกระดูกแบบนี้ คนพิการผู้หนึ่ง จุดจบจะเป็นอย่างไรนางไม่กล้าแม้แต่จะคิด

สิงสาราสัตว์ทั้งหลายยังจะไม่เคี้ยวนางเป็นชิ้นๆ ได้หรือ

“เจ้ารู้จักกลัวเหมือนกันหรือ?” กงชิงวี่นึกถึงภาพก่อนหน้านี้ นิ้วมือค่อยๆจับที่ข้อเท้าของอันหลิงหยุนและลูบเบาๆ

ราวกับมีกระแสไฟฟ้ามากมายถูกส่งผ่าน อย่างน่าพิศวง

เขาเปลี่ยนมือ กงชิงวี่ยังคงลูบไล้ต่อไป อันหลิงหยุนหลับตาลงแน่น “รีบลงมือเถอะ”

“ข้าไม่รีบ แล้วเจ้ารีบทำไมกัน?” พูดจบกงชิงวี่ก็คลายมือออกและเบือนหน้าหนี เขาเอ่ย “ลงไปเถอะ อย่ามาทำให้เตียงของข้าสกปรก ช่วงนี้ข้าไม่ชมชอบเลือด มือและขาสองคู่นี้ของเจ้าจงเก็บเอาไว้ให้ข้าก่อน รอจนกระทั่งข้าอารมณ์ดี ค่อยตัดสินใจอีกครั้ง”

อันหลิงหยุนตกตะลึงไปชั่วขณะ เมื่อนางหันไปมอง กงชิงวี่ก็นอนลงไปแล้วเรียบร้อย ซ้ำมีดก็ยังถูกโยนออกไป เกิดเป็นเสียงกระทบยังขอบประตู และส่งผลให้ประตูสั่นไหวเบาๆ