ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 610

บทที่ 610 ศัตรูความรัก

อ๋องตวนคิดไม่ถึงว่าหยุนโล่ชวนจะตามออกมาด้วย จึงตกใจจนสั่นสะท้านไปทั้งตัว

"อย่าวุ่นวาย กลับไปซะ" อ๋องตวนกลัวเหลือเกินว่า จะกระทบกระเทือนครรภ์ของนาง จึงต้องการให้นางรีบกลับไป

หยุนโล่ชวนปรายตามองมองอ๋องตวนแวบหนึ่ง : “นี่คือสิ่งที่ข้าติดค้างท่าน ข้าจะไม่ยอมไปไหนทั้งนั้น วันนี้ข้าจะฆ่าเขาด้วยมือตัวเอง แล้วส่งเขาลงหลุมศพไปซะ"

อ๋องชินจงมองไปที่หยุนโล่ชวน สายตาของเขาตกลงยังช่วงท้องของนาง ถึงแม้ว่าจะยังไม่เห็นว่าท้องของนางนูนสูงออกมา แต่ข่าวที่ได้รับรู้มานั้นก็มีอยู่

แววตาของอ๋องชินจงซับซ้อนขึ้นมาทันที จับจ้องไปที่หยุนโล่ชวนแน่วแน่: " ชวนเอ๋อ เจ้าต้องการให้ข้าตายนั้นง่ายมาก เจ้าไม่จำเป็นต้องเดือดดาลถึงเพียงนั้น เข้ามาเถอะ ชีวิตของข้าเป็นของเจ้า เจ้าต้องการให้ข้าตาย ข้าจะยอมตายให้เจ้าเอง ดีไหม?”

แววตาของอ๋องตวนเย็นชาคมกริบ : "ชวนเอ๋อ เจ้ากลับไปซะ นี่เป็นเรื่องระหว่างข้ากับเขา ข้าสามารถจัดการกับเขาได้ด้วยตัวคนเดียว"

หยุนโล่ชวนส่ายหน้า: "อย่างไรก็เป็นสามีภรรยากัน จะรุกจะถอยก็ต้องไปด้วยกัน ถ้าเขาจะฆ่าท่าน ข้าก็ต้องเข้ามาขวางอยู่ตรงหน้าเป็นธรรมดา"

อ๋องตวนส่ายหน้า: "ไม่ได้"

หยุนโล่ชวนถือดาบเดินตรงเข้าไปหาอ๋องชินจง อ๋องตวนเข้าไปขัดขวาง นางแทงดาบในมือออกไปทะลุอกของอ๋องชินจง อ๋องชินจงยกมือขึ้นคว้าจับดาบนั้น เลือดสดๆไหลหลั่งออกมาเป็นสาย

หยุนโล่ชวนถามว่า: "ทำไมต้องแกล้งตายครั้งแล้วครั้งเล่า ทำไมถึงต้องโกหกข้า?"

อ๋องชินจงยิ้มอย่างขมขื่น คนติดตามข้างหลังเตรียมเข้าประชิดตัว อ๋องชินจงโบกมือห้าม: "อย่าเข้ามา นี่เป็นเรื่องของข้ากับพระชายา"

คนอื่นๆแค่มองดูเหตุการณ์ ไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ อ๋องชินจงเอ่ยขึ้นว่า : “ ชวนเอ๋อ ข้าอยากจะลืมเจ้าให้ได้ แต่ข้าทำไม่ได้ เมื่อไหร่ที่ข้าคิดว่าเจ้าไปอยู่ในอ้อมแขนของใครคนอื่น หัวใจข้าก็เจ็บปวดเหมือนมีคมมีดมากรีดเฉือนทุกครั้ง”

หยุนโล่ชวนดึงดาบออก แล้วโยนมันลงกับพื้นอย่างแรง: "ข้าเกลียดท่าน!"

อ๋องชินจงรู้สึกอยากหัวเราะให้บ้า: "ไม่มีความรัก ไฉนเลยจะมีความเกลียดชัง ข้าเพียงนึกเสียใจภายหลังเหลือเกินว่า ไม่ควรออกเดินทางทั่วหล้าหาประสบการณ์เลย พอกลับมามันก็สายไปแล้ว ต้องปล่อยให้ชวนเอ๋อกลายไปเป็นพระชายาของคนอื่น นอกจากข้าแล้ว จะมีใครกันที่คู่ควรกับชวนเอ๋อได้อีก?"

"เจ้าอยากตายมากใช่ไหม ข้าจะสนองความอยากให้เอง!"

อ๋องตวนสาวเท้าเข้ามาตั้งใจจะฆ่าอ๋องชินจงให้ตาย อ๋องชินจงยืดตัวขึ้น แม้ว่าเขาจะตัวสั่นโซเซ แต่เขาก็ยังยิ้มออกมาได้ สายตาที่จ้องมองอ๋องตวน ยังคงฉายแววดูถูกอยู่เช่นเดิม

"กงชิงหยิน ต่อให้ข้าได้รับบาดเจ็บ แต่จะจัดการเจ้า ก็ยังง่ายดายราวพลิกฝ่ามือ"

อ๋องตวนเกลียดการถูกคนอื่นดูถูกที่สุดแล้ว ต้องเจอที่จวนกั๋วกงก็พอจะแล้วกันไปได้อยู่ แต่กับคนอื่นนั้นยอมไม่ได้เด็ดขาด

“ ชวนเอ๋อ เจ้าหลบไปอยู่ด้านโน้นเถอะ”

อ๋องตวนยกดาบขึ้นปะทะกับอ๋องชินจง ฝีมือของทั้งสองดูสูสีก้ำกึ่งกัน อ๋องตวนเองยิ่งสู้ก็ยิ่งแกร่งกล้าขึ้นเรื่อย ๆ แต่หยุนโล่ชวนก็ยังคงใจเต้นไม่เป็นส่ำอยู่ดี

“ ท่านอ๋องระวัง!”

ในขณะที่หยุนโล่ชวนร้องเตือน อ๋องชินจงก็เงื้อเท้าเตะไปออกไป อ๋องตวนไม่ทันหลบ จึงล้มกระแทกลงกับพื้นกระอักเลือดออกมา

อ๋องตวนยืนกลับขึ้นมาชูดาบขึ้น: "ข้าตอนนี้บาดเจ็บเหมือนกับเจ้าแล้ว ชนะเจ้าได้ก็ไม่ต้องอายใครแล้วทั้งนั้น"

“ท่านอ๋อง อย่าเข้าไป”

ยิ่งหยุนโล่ชวนร้องตะโกนห้ามมากเท่าไหร่ อ๋องตวนก็ยิ่งไม่ยินยอมพร้อมใจเข้าไปทุกที ยกดาบขึ้นเข้าโรมรันต่อสู้กันต่อ

ลูกเตะครั้งนี้ของอ๋องชินจง เตะซ้ำเข้าไปจุดเดิมที่อ๋องตวนเคยโดนเตะแบบจังๆ อ๋องตวนล้มลงกับพื้น ลุกขึ้นมาไม่ไหวอีกต่อไป

หยุนโล่ชวน จับจ้องดาบในมืออ๋องชินจงที่หมายชีวิตดาบนั้น พลันพุ่งกายเข้าไปขวางข้างหน้า

ดาบของอ๋องชินจง เกือบแทงถูกหยุนโล่ชวนแบบเส้นยาแดงผ่าแปด

มือของอ๋องชินจงที่ชี้ไปยังร่างของหยุนโล่ชวนสั่นระริก: "ชวนเอ๋อ ....เพื่อเขาแล้ว เจ้าถึงกับทรยศข้าอย่างนั้นหรือ!?"

“แต่ไหนแต่ไรมา ข้าก็ไม่เคยเป็นของท่าน จะพูดว่าทรยศได้อย่างไร เขาเป็นสามีข้า ถ้าเขาตายข้าก็คงไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้เช่นกัน ถึงวันนี้ท่านชนะเขาแล้วจะนับเป็นอะไรได้ เขาถูกเลี้ยงดูในรั้วในวังมาตั้งแต่ยังเล็ก คุ้นเคยกับชีวิตแบบองค์ชาย ออกศึกทำสงครามก็ไม่เป็น แต่ไหนแต่ไรมาเขาก็เป็นคนมีน้ำใจ มีความเมตตาเอื้ออาทรมาตลอด จะเอามาเปรียบเทียบกับท่านอย่างไรได้?

ท่านฉลาดหลักแหลม ความคิดอ่านล้ำลึกตั้งแต่ยังเด็ก การที่มารู้จักข้า ที่มาเข้าร่วมกับจวนกั๋วกง ก็ไม่ใช่ว่าอยากได้รับความไว้วางใจจากจวนกั๋วกงหรอกหรือ?

ท่านขยันทุ่มเท ทำงานหนักมาตั้งแต่ต้น เขาเดินอย่างเชื่องช้ามาโดยตลอด จะเปรียบเทียบกับคนที่วิ่งเต็มฝีเท้าแบบท่านอย่างไรได้?

ท่านนั้นฆ่าคนได้โดยไม่กะพริบตา ใช้ทุกวิถีทางเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย แม้จะเป็นเรื่องชั่วร้ายก็ไม่สน เขามีน้ำใจเอื้ออาทร เป็นคนที่จะทำอะไร ก็คิดถึงประชาชนเสมอมา

ท่านกับเขายิ่งเปรียบเทียบกันเท่าไหร่ ก็ยิ่งเปรียบเทียบกันไม่ได้!”

หยุนโล่ชวนปกป้องอ๋องตวนอย่างหนักแน่น

อ๋องตวนจ้องมองหยุนโล่ชวนอย่างลึกซึ้ง: "ข้ามันไร้ประโยชน์ขนาดนี้ ทำไมเจ้าถึงยังพูดแทนข้าอีก?"