ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 615

บทที่ 615 ความว่างเปล่าในเมือง

หยุนซวนอี้และอู๋โก๋ถวายบังคมลาไปก่อน ฮั๋วฉิงมองอันหลิงหยุน: “พระชายาเสียน ก่อนหน้านี้ที่ข้าบอกว่าจะคุยกับอ๋องเสียนตามลำพัง ไม่ทราบว่าสะดวกหรือไม่?”

“หากข้าบอกว่าไม่สะดวกกลัวว่าเจ้าจะไม่พอใจ หากบอกว่าสะดวกก็ไม่สะดวกจริงๆ และเพราะอ๋องสียนต้องการหลบหน้าแม่ทัพฮั๋ว จึงทำได้เพียงแสร้งนอนป่วยอยู่บนเตียง ตอนนี้ข้าก็ทำอะไรไม่ได้”

ฮั๋วฉิงเสียอาการเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “เพราะเหตุใดอ๋องเสียนถึงไม่ชอบข้า ไม่ทราบว่าพระชายาเสียนรู้หรือไม่?”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า: “เรื่องนี้ข้าก็ไม่รู้ เจ้าเข้าไปเถิด”

อันหลิงหยุนก้าวออกไปข้างนอก ทิ้งกงชิงวี่เอาไว้

ฮั๋วฉิงรีบประสานมือคำนับกล่าวขอบคุณ: “ขอบพระคุณพระชายาที่สนับสนุน”

หลังจากส่งอันหลิงหยุนออกไปแล้ว ฮั๋วฉิงตื่นเต้นมาก นางมองไปที่ประตูของกงชิงวี่ ผลักออกเดินเข้าไป โดยแทบไม่ลังเล

กงชิงวี่ลุกขึ้นนั่งอย่างเจ็บปวด เมื่อเห็นฮั๋วฉิงกงชิงวี่พูดขึ้น: “ประตูเปิดเอาไว้”

ฮั๋วฉิงผงะครู่หนึ่ง หันไปมองประตูที่อยู่ด้านหลัง นางไม่ได้พูดอะไร ผลักประตูเปิดออก

“ปกป้องพระชายา”

กงชิงวี่ออกคำสั่ง ร่างของหลายคนจากไปทันที ไปปกป้องอันหลิงหยุน

ฮั๋วฉิงสังเกตกงชิงวี่สักพัก ก้าวเข้าไปหากงชิงวี่ นางอยู่ในเครื่องแบบของแม่ทัพน้อย เดินไปถึงตรงหน้ากงชิงวี่หยุดลง

ทั้งสองมีพื้นที่เพียงสองเมตร สีหน้ากงชิงวี่เย็นชา ลุกขึ้นยืน เดินไปตรงหน้าโต๊ะ นั่งอยู่บนเก้าอี้ พูดขึ้น: “มานั่งเถิด”

ฮั๋วฉิงเดินไปตรงข้ามกงชิงวี่ แล้วนั่งลง

“ท่านอ๋อง ข้าไม่ดีหรือ? ” ฮั๋วฉิงเป็นคนอาจหาญ สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับที่นางเติบโตในค่ายทหาร สิ่งที่นางได้เรียนรู้คือความอาจหาญใบแบบของเด็กชาย

กงชิงวี่ส่ายหน้า: “เจ้าดีมาก”

“ทำไมท่านอ๋องถึงไม่ชอบข้า? ”

“ไม่ใช่ไม่ชอบ เพียงแค่ไม่สามารถชอบได้ และไม่ควรชอบ ข้าชอบคนมากมาย เสด็จแม่ ฮ่องเต้ อ๋องตวน แม้กระทั่งราชครูจุน รวมถึงพระชายาตวนด้วย

แต่นั่นไม่เหมือนกัน สำหรับข้าแล้ว แม่ทัพน้อยดูเหมือนจะเป็นดอกไม้ที่มีเสน่ห์ในทะเลทราย

ทะเลทรายกว้างใหญ่ แต่ก็รกร้างว่างเปล่า สามารถเห็นดอกไม้ที่มีเสน่ห์ในทะเลทรายแห่งนี้ เป็นความงามในแบบใด คือตะลึงไปกับมัน

แต่ดอกไม้เช่นนี้เติบโตในทะเลทราย ต้องมีความหมายของการอยู่รอดของมัน มีเหตุผลในการดำรงอยู่

ข้าทำได้เพียงชื่นชมไกลๆ ไม่สามารถเข้าใกล้ได้ ยิ่งไม่สามารถเอื้อมมือไปเด็ดได้

ยิ่งไปกว่านั้นในอ้อมแขนของข้ายังถือตะบองเพชรดอกหนึ่งด้วยสิ?

ฮั๋วฉิงผงะไปชั่วขณะ กงชิงวี่ลุกขึ้น เขาพูด: “หยุนหยุนไม่ใช่ผู้หญิงที่มีเสน่ห์เหมือนเจ้า แต่นางไม่เลวเลย ความสง่างดงามของนาง สง่ามีชีวิตชีวา เป็นทิวทัศน์ที่ข้าไม่สามารถมองเห็นได้ทั้งหมดตลอดชีวิต

ความงามของนางไม่เพียงแค่ภายนอกของนาง ข้าจำได้ว่านางเคยบอกกับข้า ความงามภายนอกเป็นแบบเดียวกันหมด จิตวิญญาณที่น่าสนใจมีเพียงหนึ่งในหมื่น

ช้าคิดว่า นางก็คือตัวเลือกหนึ่งในหมื่นผู้นั้น

ตอนที่ข้าตกลงอยู่กับนาง ก็เคยรับปากเอาไว้ มีเป็นนางเพียงคนเดียวไปชั่วชีวิต ไม่มีทางแต่งงานกับหญิงอื่นอีก โลกของนาง ไม่ควรมีบุคคลที่สามดำรงอยู่ด้วย

สองวันมานี้ ข้าไม่กลัวที่จะอับอายแม่ทัพน้อย ถูกนางทำให้ใจหาย นางมักจะให้ข้าแต่งงานมีพระชายารอง ข้ากินไม่ได้นอนไม่หลับ ทั้งหมดเป็นเพราะกลัวว่านางจะเข้าใจข้าผิด