ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 63

บทที่ 63 จูบสักหน่อย

อันหลิงหยุนไปหยิบพู่กันหมึกและกระดาษ เดิมนางคิดว่ามีหนังสือเพียงไม่กี่เล่ม แต่เมื่อนางกลับไปที่ห้องของกงชิงวี่ นางก็เห็นกล่องใบใหญ่สองกล่องที่ถูกเปิดอยู่ ในนั้นล้วนเต็มไปด้วยหนังสือ แค่เห็นอันหลิงหยุนก็แทบอยากจะโขกศีรษะตาย กับดัก นี่ต้องเป็นกับดักแน่ๆ

กงชิงวี่นั่งอยู่ที่โต๊ะอย่างสงบ และกำลังดื่มชา

อันหลิงหยุนเดินไปที่กล่องสองกล่องนั้น ในนั้นมีหนังสือจำนวนมากที่มีอายุอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าพอเปิดออกแล้วจะกลายเป็นผุยผงไปแทนหรือไม่

อันหลิงหยุนถือปากกาหมึกและกระดาษไว้ในอ้อมแขน ท่าทางเศร้าโศกอย่างยิ่ง ต่อให้เป็นหุ่นยนต์ก็ยังต้องคัดจนพังแน่

แต่นางรับปากไปแล้ว ดังนั้นอันหลิงหยุนจึงได้แต่กัดฟันทำ

หลังจากวางของลง อันหลิงหยุนก็หยิบหนังสือขึ้นมา จากนั้นจึงวางมันให้ดี และเริ่มลงมือคัดลอก

อาซิวยังคงแขวนอยู่ในนั้น คัดเสร็จให้เร็วอาซิวถึงจะสามารถออกมาได้

อันหลิงหยุนคัดหนังสืออย่างตั้งใจ กงชิงวี่มองดูนางอย่างแปลกประหลาดเงียบๆ แต่กลับไม่รบกวน

หลังจากคัดลอกหนังสือตลอดทั้งบ่าย มือทั้งสองของอันหลิงหยุนก็เริ่มปวดเมื่อย

จู่ๆ กงชิงวี่ก็พบว่า เมื่อมือขวาของอันหลิงหยุนเริ่มคัดจนเมื่อ นางก็ใช้มือซ้ายคัดลอกต่อ ซ้ำความเร็วยังสูงอย่างยิ่ง เบื่อหน่ายลายมือก็เรียบร้อยมากเช่นกัน

เขามองจากด้านข้างอยู่สักครู่ ลายมือค่อนข้างแตกต่างจากก่อนหน้านี้อย่างมาก ไม่ใช่ลายมือของคนๆ เดียวกัน ราวกับว่าคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาเป็นคนอีกคน

ก่อนหน้านี้ เขายังเคยเห็นลายมือเหมือนไก่เขี่ยเหล่านั้นของอันหลิงหยุน แทบจะเรียกได้ว่าต่างหันราวฟ้ากับเหว

กงชิงวี่คิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของอันหลิงหยุน มันเกิดขึ้นนับตั้งแต่วันหลังแต่งงาน?

แต่ถึงบุคลิกจะเปลี่ยนไป แต่เรื่องลายมือเปลี่ยนได้อย่างไร?

ดวงตาสีดำสนิทของเขามองดูอันหลิงหยุนที่ไม่สามารถคัดต่อไปได้แล้ว

“ท่านอ๋อง ท่านช่วยปล่อยอาซิวออกมาก่อนได้หรือไม่ ข้าจะค่อยๆ คัด” อันหลิงหยุนเหนื่อยมากจริงๆ มือของนางขยับไม่ได้แล้ว

ความเร็วในการคัดลอกของนางรวดเร็วกว่าการอ่านไปแล้ว แต่ก็ยังคงต้องคัดลอกต่ออีกสองสามวัน ถ้าเป็นแบบนี้ตอนนางคัดลอกเสร็จ อาซิวก็คงอดตายไปแล้วเช่นกัน

กงชิงวี่หันหลัง “ถางเหอ”

“ท่านอ๋อง”

ถางเหอ อยู่ที่นั่น

“ปล่อยอาซิว”

“ขอรับ”

ถางเหอผละจากอันหลิงหยุนและไปที่ประตูเพื่อสั่งให้คนเตรียมอาหารเย็น พ่อบ้านสั่งคนให้ส่งอาหารมาที่ภายในห้อง หลังทานข้าวเสร็จ อันหลิงหยุนก็คัดลอกต่อไป

พ่อบ้านมองอย่างระมัดระวัง เขามองไม่ออกถึงสาเหตุ คิดว่าเป็นท่านอ๋องที่สั่งลงโทษให้อันหลิงหยุนคัดหนังสือ นั่นเป็นเพราะท่านอ๋องแค่คิดจะแกล้งคนเท่านั้น ไม่ได้ใส่ใจอะไร

แต่เรื่องที่ท่านอ๋องปล่อยตัวอาซิวไปนี้ เป็นเพราะอันหลิงหยุนที่ไปร้องของั้นหรือ?

พ่อบ้านยากที่จะเชื่อ!

อันหลิงหยุนคัดลอกหนังสือตลอดทั้งคืน

หนังสือสองกล่อง เหลืออีกหนึ่งครึ่ง

เมื่อกงชิงวี่ตื่นขึ้นมาในตอนกลางดึก อันหลิงหยุนก็ยังคงคัดลอกหนังสืออยู่

ยามเช้า อันหลิงหยุนไปล้างหน้าและพักผ่อนเล็กน้อย นางนั่งหลับไปบนเก้าอี้

กงชิงวี่นั่งอยู่ตรงข้ามกับอันหลิงหยุน จ้องมองไปที่ใบหน้าหลับใหลของนาง

ขณะที่กำลังจ้องมองดูสีหน้าขมวดคิ้วของนาง ปากของอันหลิงหยุนก็พึมพำขึ้น “มู่หรง.....”

ใบหน้าของกงชิงวี่บึ้งตึงขึ้นมาทันที เขาหันหลังกลับ และใช้ฝ่ามือตบลงบนโต๊ะเสียงดัง ทำให้อันหลิงหยุนตกใจตื่นขึ้นมา นางตื่นจากฝันในทันที

ใบหน้าของอันหลิงหยุนดูสับสน นางจ้องมองไปที่กงชิงวี่ที่อยู่ตรงข้ามด้วยความงุนงง

“คัดต่อ”

พูดจบอย่างเย็นชา กงชิงวี่ก็สวมเสื้อคลุมขนสัตว์และเดินออกไป เกิดเป็นเสียงประตูกระแทกดัง

อันหลิงหยุนแปลกใจ อารมณ์เสียตั้งแต่เช้าแบบนี้ กินยาผิดมาหรือยังไงกัน

แม้ว่าจะไม่พอใจ แต่อันหลิงหยุนก็ยังคงคัดลอกต่อไป

ในตอนท้ายของวัน นอกจากการรับประทานอาหารแล้ว เวลาอื่นๆ ก็คือการคัดลอกหนังสือ

กงชิงวี่กลับมาหลังจากออกไปทั้งวัน ตกค่ำคนทั้งคู่ถึงได้เจอหน้ากัน

อันหลิงหยุนหลังรับประทานอาหารไปก็ง่วงนอน นางฟุบหลังลงบนโต๊ะอย่างสะลึมสะลือ กงชิงวี่เข้ามาก็เห็นว่านางกำลังฟุบหลับอยู่จึงเดินเข้าไปดู