ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 634

บทที่ 634 ความต่ำต้อยของหมอหญิง

การหลับที่แสนสบาย ถูกกงชิงวี่ทำลายลงเสียอย่างนั้น อันหลิงหยุนลูบหัวกงชิงวี่ พลางกล่าวถามเขา：“อ๋องเย่นอนละเมอหรือ？”

หากปกติแล้วอันหลิงหยุนคงจะต้องตบไปสักฝ่ามือแล้ว

ค่ำคืนดึกดื่นไม่หลับไม่นอนยังจะมาทำให้คนอื่นตกใจอีก？

แต่พอนางนางเห็นดวงตาท่ามกลางความมืดของกงชิงวี่ ราวกับว่ารับรู้ถึงความหวาดกลัวที่ประกายออกมา

อันหลิงหยุนจึงทำได้เพียงปลอบใจเขาแล้วลุกขึ้นมาจุดตะเกียง

กงชิงวี่เองก็ลุกขึ้นมาจากเตียง มองไปยังอันหลิงหยุนแล้ว กงชิงวี่ก็รู้สึกผิด

อันหลิงหยุนกลับมานั่งตรงหน้าของกงชิงวี่ ：“อ๋องเย่เป็นอะไรไป？”

กงชิงวี่มองไปยังอันหลิงหยุน：“ไม่เป็นไร แค่ฝันร้าย นอนเถอะ”

กงชิงวี่กลับไปนอนต่อ อันหลิงหยุนขึ้นไปบนเตียงนอนอยู่ข้างกายเขา

“ที่อ๋องเย่เป็นเช่นนี้เพราะเรื่องของร่างเดิมหรือ？”เห็นได้เลยว่าเขาตกใจ

“เปล่า”

“ชิ！”อันหลิงหยุนรู้สึกตลก

ขยับเข้าไปแล้วปิดตาลง：“หยุนหยุน……”

“หืม”

“ข้าต้องส่งเสบียงน้ำอสุจิแล้ว”

เมื่อได้ยินเรื่องจ่ายส่งเสบียงน้ำอสุจิ อันหลิงหยุนก็ถึงกับยอมจำนน

“เข้าใจแล้ว อ๋องเย่ พวกเรานอนกันเถอะ ”อันหลิงหยุนโอบกงชิงวี่ พร้อมยกมือขึ้นลูบเขาเบาๆ แล้วหยิบยาออกมาจากตัวป้อนเข้าปากของกงชิงวี่：“นี่เป็นยานอนหลับ อ๋องเย่กินไปก่อนเถอะ”

กงชิงวี่เองก็เชื่อฟัง จึงอ้าปากแล้วกินยาลงไป

“หยุนหยุน ห้ามเจ้าไปจากข้าเด็ดข้า ”กงชิงวี่กินยาเสร็จก็ออกคำสั่งให้กับอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนจึงได้เพียงพยักหน้า รู้ว่าเขากำลังคิดสิ่งใดอยู่แต่ก็ไม่ได้พูดกล่าวออกมา แล้วยื่นมือให้กับเขา ทั้งสองจึงกุมมือกันแล้วพักผ่อนไป

ในเช้าตรู่วันต่อมา พออันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอกงชิงวี่เสียแล้ว นางเดินออกไปดูก็เห็นคนยืนอยู่ตรงประตูใหญ่ โดยตรงข้ามก็คือเมืองที่ไปยึดมาได้ กงชิงวี่สวมชุดธรรมดา มือทั้งสองไขว้หลังเอาไว้ กำลังมองไปยังฝั่งนั้น อันหลิงหยุนจึงเดินไปหา

“อ๋องเย่อาการดีขึ้นแล้วหรือ？”อันหลิงหยุนคิดว่าปัญหาบางอย่างก็ต้องเผชิญหน้ากับมันถึงจะถูก ถ้าหากไม่เผชิญหน้ากับมัน เมื่อเวลาผ่านไปนานแล้วก็จะยิ่งยุ่งยากมากขึ้น

กงชิงวี่ในตอนนี้ดูอารมณ์สดชื่น ไม่ได้ดูวิตกกังวลเหมือนเมื่อวานแล้ว

เวลาที่คนกังวลใจ ก็มักจะไม่พูดไม่จา ราวกับไม่รับรู้อะไรสักอย่าง แล้วสงบสติอารมณ์ลงมา โดยเฉพาะผู้ที่ชาญฉลาดมักจะเข้าใจสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด

“ก็ดี！”กงชิงวี่เฉยชาราวกับว่าไม่ได้มีเรื่องอะไรเคยเกิดขึ้น อันหลิงหยุนไม่วางใจ จึงดึงมือของกงชิงวี่ขึ้นมา ตรวจชีพจรว่าร่างกายเขาไม่มีปัญหาอันใด ความผิดปกติเมื่อวานนี้เองก็หายไป ทั้งเขายังไม่ได้มีอารมณ์หงุดหงิดอีกด้วย

“อ๋องเย่มีสิ่งใดอยากกล่าวหรือไม่？”ในตอนนี้อันหลิงหยุนถึงได้ปล่อยมือของกงชิงวี่แล้วกล่าวถาม

“ไม่มี”กงชิงวี่หันหลังแล้วเดินจากไป อันหลิงหยุนหันหลังกลับด้วยความข้องใจ นี่ไม่ใช่สิ่งที่นางคิดเอาไว้

กงชิงวี่ไม่พูด อันหลิงหยุนเองรู้ดี ต่อให้ถามเขาก็ไม่มีทางพูดออกมา เวลาที่เขาคิดจะหนี ก็ยากแล้วหล่ะ

พอเดินตามไป กงชิงวี่ก็ไปถึงหน้าประตูกระโจมของเจ้าตู้แล้ว ตั้งแต่มาถึงค่ายฝั่งใต้ เจ้าตู้ก็ยังคงแข็งขันอยู่เสมอ แม้ว่าเขาจะป่วย แต่พอเวลาเช้าตรู่เขาก็ตื่นแล้ว

กงชิงวี่มาถึงหน้าประตู เจ้าตู้มองไปยังกงชิงวี่ด้วยความนอบน้อม ：“เจ้าตู้คารวะอ๋องเสียน ขอบพระคุณถึงบุญคุณที่อ๋องเสียนรับตัวข้าเอาไว้”

เจ้าตู้เป็นคนที่มีความรู้เหตุรู้ผล ทั้งยังรู้จักการอยู่รอด