ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 636

บทที่ 636 การสู้รบที่งดงาม

กองทัพใหญ่เร่งความเร็วจากปกติหลายเท่า อันหลิงหยุนและกงชิงวี่จำเป็นต้องแยกทางกันก่อน ทั้งสองจึงพูดคุยด้วยกันเพื่อเป็นการทำการสั่งลาให้ชัดเจน อันหลิงหยุนรับผิดชอบการจัดการทัพหลัง กงชิงวี่นั้นก็เร่งกองทัพใหญ่ให้เดินทางเร็วขึ้น ส่วนฮั๋วฉิงก่อนที่จะจากไปก็ได้มาหาอันหลิงหยุน นำถุงผ้าหนึ่งมอบให้กับอันหลิงหยุน แล้วให้อันหลิงหยุนเก็บรักษาเอาไว้

อันหลิงหยุนแสดงสีหน้างงงวย แค่ฝันก็ไม่อาจคิดได้ว่าฮั๋วฉิงจะเปลี่ยนใจได้เช่นนี้ ทั้งยังคนที่เปลี่ยนมาชอบก็ยังเป็นนางอีก？

บ้าไปแล้วจริงๆ！

อันหลิงหยุนตะลึงอย่างไร้ข้อสงสัย

หลังจากมองดูฮั๋วฉิงจากไป อันหลิงหยุนจึงหยิบถุงผ้าขึ้นมามองดู พลางเปิดถุงผ้าออก แล้วหยิบกระดาษบันทึกออกมาจากถุงผ้า ซึ่งบนกระดาษได้เขียนบางอย่างเอาไว้ด้วยความจริงจังเอาไว้ ：รอข้ากลับมา！

อันหลิงหยุนยัดกระดาษแผ่นนั้นกลับเข้าไป แล้วหันไปมองยังทางของกงชิงวี่ ซึ่งในตอนนั้นกงชิงวี่ยังไปไม่จากไป ฉะนั้นเขาจึงเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น ทั้งยังเห็นอย่างครบถ้วนอีกด้วย แต่เพียงว่าเขาไม่ได้เข้ามาหานางเท่านั้น ซึ่งเข้าใจได้แล้วว่าเขาได้คาดการณ์ถึงเรื่องนี้นานแล้ว

อันหลิงหยุนกลอกตาใส่กงชิงวี่ แต่กงชิงวี่กลับทำหน้านิ่ง ไม่แม้แต่จะส่งยิ้มให้กับนางสักนิด

จากนั้นจึงติดตามกงชิงวี่และกองทัพใหญ่ออกเดินทาง อันหลิงหยุนค่อนข้างรู้สึกขุ่นเคือง

เขาพูดเช่นนั้นต่อหน้าผู้คนมากมายว่าไม่ว่าฮั๋วฉิงต้องการอะไรเขาก็จะยกให้ ทุกคนในกองทัพต่างก็เข้าใจว่า เขาจะมอบตำแหน่งพระชายารองให้กับฮั๋วฉิง แต่ที่ฮั๋วฉิงต้องการนั้นกลับไม่ใช่ตำแหน่งนั้น แต่เป็นสาวงามอย่างนาง

พอถึงเวลาที่ฮั๋วฉิงชนะการโจมตีกลับมา สตรีเช่นนาง หากไม่สามารถสมรสกับฮั๋วฉิง นั่นแหละคือปัญหายุ่งยาก

แต่นั่นคงจะไม่เป็นอันใด เพราะเขาคงไม่มีทางให้ฮั๋วฉิงทำได้สำเร็จเป็นแน่

อันหลิงหยุนถูกกงชิงวี่ทำให้ตะลึงไปหมด แต่นางก็ไม่ได้พูดกล่าวสิ่งใด เพราะต้องเร่งเวลาในการตามกองทัพที่ล่วงหน้าไปก่อน และสิ่งที่ต้องทำก็ได้จัดการเรียบร้อยแล้ว

เมื่อไม่มีการติดตามของฮั๋วฉิง บวกกับอันหลิงหยุนที่ได้ควบคุมทัพหลัง อันหลิงหยุนก็รู้สึกว่าจะลงมือดูสะดวกมากขึ้นหลายเท่า

การติดตามกองทัพใหญ่ อันหลิงหยุนจึงต้องหารถม้าให้กับตัวเองคันหนึ่ง ในการพาเสี่ยวเฉียวและอะมู่ไปด้วย เจ้าตู้ไม่สามารถเดินทางไกลได้ จึงอยู่ที่กู่เฉิงเพื่อรอพวกเขา

รถม้าของอันหลิงหยุนนั้นก็วิ่งได้รวดเร็ว สามารถวิ่งได้พันลี้ต่อวัน เพียงไม่นานก็ไล่ตามมาถึงเมืองที่หนึ่งแล้ว

อันหลิงหยุนเองก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถทำอาหารได้มากเพียงใด นางจึงเหลืออาหารครึ่งหนึ่งเอาไว้ เอาติดตัวไปด้วยอีกครึ่งหนึ่ง

เมื่อที่เหลือมาถึงตัวเมือง อันหลิงหยุนก็ได้จัดการหาที่ตั้ง แล้วสั่งการให้คนของนางแทรกตัวลงไปตามหายังใต้ลาน

อาหารนั้นยังคงเหลือเพียงพอ ส่วนทรัพย์สมบัติ อันหลิงหยุนในตอนนี้ก็ได้ส่งให้คนของกงชิงวี่ รีบส่งกลับไป

เพียงไม่นานกองทัพใหญ่ก็สามารถโจมตีไปแล้วหกเมือง ซึ่งตามที่กงชิงวี่คาดการณ์เอาไว้ว่าหากแม่ทัพซ่านเต๋อถูกจับ เมืองอื่นๆจะต้องตื่นกลัวแน่นอน และบางเมืองที่อ่อนแอก็ยอมเปิดประตูเมืองอย่างว่าง่าย ประชาชนยอมจำนน ส่วนเหล่าพลทหารได้หนีไปตั้งนานแล้ว

กงชิงวี่โจมตียึดมาได้หกเมือง ก็เท่ากับว่าโจมตีโวหยูกั๋วไปครึ่งประเทศแล้ว หลังจากที่เขาหยุดพักผ่อนมาเกือบสองชั่วยาม กำลังเตรียมตัวจะเข้าไปโจมตีอีกครั้ง อ๋องใหญ่แห่งโวหยูกั๋วก็ออกมาส่งสาสน์ด้วยมือของตัวเอง เพื่อที่จะทำการโจมตีต่อไป กงชิงวี่จึงสั่งให้คนไปจัดการกับผู้ส่งสาสน์เสีย พร้อมบอกว่าเขาเป็นคนที่ปลอมตัวมา และคนที่เขารู้จักก็มีเพียงจุนโม่ซ่างเท่านั้น คนอื่นเขาไม่รู้จัก อ๋องใหญ่ถูกจัดการไปแล้ว ในวันถัดมากงชิงวี่ก็ไล่ตามชัยชนะ โดยไม่รีรอใดๆ

หวูโยกั๋วเป็นประเทศขนาดเล็กที่มีประชากรจำนวนมาก จึงไม่สามารถที่จะยับยั้งการโจมตีได้

หลังจากต่อสู้มาครึ่งเดือน หวูโยกั๋วก็ถูกกองทัพจำนวนห้าแสนนายของกงชิงวี่ยึดครองเอาวได้

นี่ถือเป็นเรื่องที่น่าทึ่งอย่างมาก เพราะเป็นการต่อสู้ยึดเมืองที่รวดเร็วที่สุดเลยก็ว่าได้

เป็นสงครามที่ไม่ต้องรอก็รู้ถึงบทสรุปแล้ว ว่าหวูโยกั๋วจะเหลือเพียงแค่ชื่อเท่านั้น

แต่เมื่อเดินทางมาถึงเมืองหลวงของหวูโยกั๋ว กงชิงวี่ก็ไม่ได้มีความสนใจใดๆอีกแล้ว กองทัพได้ทำการล้อมรอบเมืองหลวงของหวูโยกั๋วเอาไว้แล้วทุกด้าน จนไม่สามารถเข้าออกได้

เมื่อทหารห้าแสนนายเข้ามาใกล้เมือง กงชิงอวี่จึงได้ให้คนนำเก้าอี้มาตั้งวางไว้ เขานั่งบนเก้าอี้รอให้ประตูเมืองหวูโยกั๋วเปิดแล้วจึงค่อยเข้าไป