ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 650

บทที่ 650 บ้านลูกชายคนรองเป็นบ้านที่ชนะ

“เจ้าลุกขึ้นเถอะ แม่สามีเจ้าชอบเจ้า เจ้าไม่ต้องคุกเข่าแล้ว” ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานได้ยินก็รีบลุกขึ้น รีบเดินไปข้างกายของอันหลิงหยุน ที่สุดนางก็เป็นผู้จัดการในครอบครัว ปกติแล้วสามีก็ไม่ได้เรื่อง เป็นฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานจัดการเรื่องทุกอย่าง

“พระชายาเสียน ให้ข้ามาเถอะเพคะ”

อันหลิงหยุนเอาใบสั่งยาให้ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนาน ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานรีบไปซื้อยา เรื่องนอกเหนือจากนี้ทั้งหมดก็ไม่สามารถดูแลได้แล้ว

ราชครูจุนเงยหน้าขึ้นมองคนในบ้านแวบหนึ่ง มองไปด้านนอกแวบหนึ่ง : “ให้ฮูหยินน้อยสามและฮูหยินน้อยสี่เข้ามา”

คนของฮูหยินน้อยสามและฮูหยินน้อยสี่เมื่อได้ยิน ก็ตกใจจนคุกเข่าลง

ฮูหยินน้อยสามและฮูหยินน้อยสี่อายุค่อนข้างอ่อนกว่าหน่อย ฐานะของตระกูลก็ล้วนภูมิฐานกว่าฮูหยินน้อยรอง

แม้ว่าจะอยู่ลำดับที่สามสี่ แต่พวกนางก็ล้วนดูถูกฮูหยินน้อยรอง แต่ไหนแต่ไรไม่เคยเห็นฮูหยินน้อยรองอยู่ในสายตา

ฮูหยินน้อยรองก็ไม่เคยมองว่าฐานะของตัวเองยิ่งใหญ่กว่าฮูหยินน้อยสามและฮูหยินน้อยสี่

ที่ตระกูลจุน ฮูหยินใหญ่ไม่ชอบฮูหยินน้อยรอง ฮูหยินน้อยรองได้รับความลำบากมากมายในตระกูลจุน ฮูหยินคนอื่นๆก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับนาง

บ้านของนางอยู่ในจวน ฐานะของฮูหยินน้อยรองกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเป็นอย่างมาก ถือว่าเป็นลูกของคนรับใช้

ลูกของคนรับใช้ผู้หนึ่ง ก็คือเมียทาสผู้หนึ่งที่ไม่มีค่า

หากไม่มีความสวยงามสักหน่อย จะสามารถมีฐานะอะไรได้?

ในวันปกติฮูหยินน้อยรองจะไม่ไปมาหาสู่กับผู้คน เพียงอยู่เฉยๆในลาน ดังนั้นก็ไม่ได้ไปล่วงเกินผู้ใด บวกกับกฎเกณฑ์ของภาระหน้าที่ ก็ไม่ได้ทำให้ผู้ใดไม่พอใจ

แต่ตอนนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น

ฮูหยินน้อยสามและฮูหยินน้อยสี่เข้ามาจากด้านนอก ก็ล้วนทำความเคารพ

“นายท่าน” ฮูหยินน้อยสามเป็นคนของจวนซ่างซู เสนาบดีสำนักตรวจสอบราชการตายไปแล้ว ตอนแรกก็ชอบราชครูจุน ยินยอมเป็นฮูหยินน้อยสาม ก็ยังได้แต่งงานแล้ว

ราชครูจุนก็ถือว่าปฏิบัติต่อนางได้ดี ไม่เคยชักสีหน้ากับนาง ตอนที่ฮูหยินใหญ่อยู่ก็ชื่นชอบฮูหยินน้อยสามเป็นที่สุด

ฮูหยินน้อยสามบำรุงรักษาสุขภาพได้เหมาะสม แม้ว่าอายุจะมากแล้ว แต่ยังมีเสน่ห์อยู่ ลูกชายของนางเฉลียวฉลาดมีความสามารถ ก็มีตำแหน่งเป็นขุนนาง ลูกสาวก็ไม่เลวเหมือนกัน แต่งงานกับขุนนางชั้นสูง

หลานสาวหลายชายก็ไม่ต้องเอ่ยถึงแล้ว ยอดเยี่ยมทั้งหมด

ต่อหน้าราชครูจุนฮูหยินน้อยสามมีหน้ามีตาโดยธรรมชาติ

อันหลิงหยุนสังเกตการณ์ บนศีรษะของฮูหยินน้อยสามสวมใส่เครื่องประดับทองอยู่ไม่น้อย สวมใส่เสื้อผ้าสีแดงสด คาดว่ามาด้วยความรีบร้อน ดังนั้นไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าก็มาแล้ว

นางเป็นฮูหยินน้อยสาม ไม่สามารถใส่ชุดแดงสดได้ ไม่เช่นนั้นก็เท่ากับว่าเดิมทีนางก็ไม่มองฮูหยินอยู่ในสายตา

ฮูหยินน้อยสี่ยืนอยู่ด้านหลัง สวมใส่เสื้อผ้าสีฟ้าทั้งตัว ข้างกายมีคนคอยพยุง และก็สวมใส่เครื่องประดับทอง กำไลสร้อยคอล้วนก็ใช่ทั้งหมด ดูสวยล้ำค่าทั้งตัว

ดูแล้วฮูหยินน้อยสี่อายุอ่อนกว่าหน่อย สี่ห้าสิบประมาณนั้น

ทั้งสองคนทักทายเพียงแค่ราชครูจุน ไม่มีใครทำความเคารพฮูหยินน้อยรอง

ราชครูจุนถาม : “เรื่องนี้ใครเป็นคนทำ?”

ฮูหยินน้อยสามมองไปทางฮูหยินน้อยรองแวบหนึ่ง มองดูราชครูจุน : “ราชครูทำไมจึงต้องทำเช่นนี้ พวกเราพี่น้องมีความสัมพันธ์ปรองดองกันมาตลอด ยิ่งกว่านั้นอายุขนาดนี้แล้ว ยังจะแก่งแย่งหึงหวงอีกหรือเจ้าคะ?”

ฮูหยินน้อยสี่ไม่พูดจา ก้มหน้าไม่เอ่ยคำ

บ้านของฮูหยินน้อยสี่ทำการค้า ตอนนั้นก็เป็นเพราะนางอยากแต่งงานกับราชครูจุน แต่ละวันก็ไม่ได้ปฏิบัติไม่ดีต่อนาง

ราชครูจุนพยักหน้า : “ให้คนเข้ามา ขังฮูหยินน้อยสามไว้ อย่าให้นางกินดื่ม จนกระทั่งอดตาย หากว่าใครว่าขอร้องให้นาง ก็ตายไปด้วยกัน”

“ท่านพ่อ!”

คนของฮูหยินน้อยสามรีบเดินออกมา คุกเข่าของความเมตตาให้ฮูหยินน้อยสาม ฮูหยินน้อยสามมองราชครูจุนอย่างเย็นชา : “ท่านเพื่อผู้หญิงชั้นต่ำผู้หนึ่งนี้ จะให้ข้าอดตายทั้งเป็น?”

ราชครูจุนเงยหน้าขึ้น : “เดิมทีข้าวางแผนว่าจะให้เจ้ากินยาพิษ พิษกำเริบจนตาย เพียงแค่ข้าเกรงว่าเจ้าจะกระอักเลือดแล้วทำให้ตาข้าสกปรก”

“ท่าน......”