ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 658

บทที่ 658 ฮ่องเต้ไร้เมตตา

การทะเลาะกันระหว่างพ่อและแม่ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อพวกลูกๆ ที่จะต้องจับของขวัญให้ตนเอง เจ้าสองเป็นคนที่รักการเล่นเป็นที่สุด เงยศีรษะน้อยๆ มองเข้าไปด้านในกล่อง แล้วจับกล่องไม้มาหนึ่งกล่อง เปิดด้านในออกเป็นท่อนไม้ชิ้นหนึ่ง เขารู้สึกประหลาดใจว่ามันพังแล้วหรือไม่ จากนั้นนั่งลงบนพื้นเริ่มที่จะเล่น และต้องการหาวิธีทำกลับไป

เมื่อคนอื่นเห็นเจ้าสองหยิบแล้ว พวกเขาก็ไม่เกรงใจ ในไม่ช้าก็หยิบจนหมดอย่างรวดเร็ว

อันหลิงหยุนจึงเดินไป และหยิบส่วนที่เหลืออยู่ ซึ่งเป็นของเจ้าห้า

ของขวัญจะต้องมีอยู่ไม่น้อย ต่อให้หยิบไปก่อนก็เหมือนกัน เจ้าห้าก็มีเยอะกว่าอยู่ดี

อันหลิงหยุนเอาของขวัญทั้งหมดส่งให้เจ้าห้า หยิบมาสองชิ้น ชิ้นหนึ่งให้อะมู่ อีกชิ้นหนึ่งให้เสี่ยวเฉียว แค่นี้ก็เท่ากันแล้ว

ลูกๆ รู้สึกเหมือนโดนเอาเปรียบ มองไปยังอันหลิงหยุนอย่างว่างเปล่า

อันหลิงหยุนจึงอุ้มเจ้าห้าไปเล่น

กงชิงวี่รู้สึกเสียใจที่ถูกหลอก จึงเดินกลับไปนั่งลงอย่างทำอะไรไม่ถูก

โกรธก็โกรธ แต่เมื่อมองอันหลิงหยุนกลับสบายใจ

วันนี้ภายนอกยังคงขมขื่น

ขณะที่อยู่เล่นกับพวกเด็กๆ อันหลิงหยุนก็ได้พูดถึงเรื่องของมู่มิงและจุนเซียวเซียว

“จนถึงตอนนี้เรื่องของมู่มิงที่ยังไม่ได้ตั้งครรภ์ จะต้องมีสาเหตุแน่นอน แต่ข้าได้ตรวจร่างกายของมู่มิงแล้ว ก็ไม่มีปัญหาอะไรเลย ปกติดีทุกอย่าง”

“หรือพูดอีกอย่างคือ หากไม่มีใครทำกลอุบายอะไร คงจะเป็นปัญหาของฮ่องเต้”

อันหลิงหยุนพยักหน้า กงชิงวี่ช่างฉลาดเหลือเกิน เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่เข้าใจ

อันหลิงหยุนไม่กล้าที่จะพูด เพราะเรื่องนี้ไม่สามารถบังคับกันได้ นี่เป็นความหมายของฮ่องเต้ชิงหยู่หรือไม่

กงชิงวี่ลุกขึ้น และเดินตรงไปด้านนอก หยุนจิ่นเข้ามาจากนอกเพื่อดูแลพวกเด็กๆ อันหลิงหยุนก็ตามออกไป

เมื่อสามีภรรยากลับถึงลานโอวหลานและจิบชาท้อแดง กงชิงวี่ยกถ้วยชาขึ้นมาดื่มชาไปพลางและคิดเรื่องต่างๆ ไปพลาง

อันหลิงหยุนได้เพียงแค่รอกงชิงวี่

รออยู่เป็นเวลานานกงชิงวี่ก็พูดขึ้น “แต่ข้ายังไม่ได้ถวายรายงานเรื่องนี้ในวัง ไม่น่าจะเป็นเหตุผลของฮ่องเต้”

อันหลิงหยุนประหลาดใจ “ท่านอ๋องได้เตรียมคนไว้ในวังหรือ”

กงชิงวี่ดื่มชาไปพลางและหรี่ตาลง “หลิงหยุนต้องการจะถามว่า ฮ่องเต้มานำตัวหลิงหยุนไป และตอนที่ข้าไม่อยู่ข้ารู้หรือไม่ว่าฮ่องเต้ทำอะไรไปบ้าง”

“……” อันหลิงหยุนสูดหายใจเข้าลึกๆ ที่แท้ก็รู้ทั้งหมด

“ในเมื่อรู้หมดแล้ว ท่านอ๋องคิดเห็นอย่างไร”

“หากข้าบอกว่าไม่มีความเห็น หลิงหยุนจะเชื่อไหม”

“……”

อันหลิงหยุนไม่ได้ตอบ จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ไม่สบายใจ เหมือนกับตอนนี้กำลังถูกจับตามองอยู่ตลอด

ขณะที่นางกำลังเสียใจอยู่กับตนเอง ก็ยังเห็นใจฮ่องเต้ชิงหยู่เช่นกัน ฮ่องเต้องค์หนึ่งที่ไม่ได้ถูกคนติดตามอยู่ตลอดเวลา ฮ่องเต้แบบนี้ช่างน่าสงสารเสียจริง

อันหลิงหยุนพูดต่อ “แสดงว่า เจ้าก็รู้เรื่องของเซียวกุ้ยเฟยหรือ”

“แน่นอน”

“ใครเป็นคนทำ”

“หากไม่ได้สืบหลิงหยุนสงสัยใคร” จิบชาไปหนึ่งคำ จากนั้นกงชิงวี่ก็ได้วางถ้วยชาลง ร่างที่ผอมเพรียวก็ได้เหยียดพิงไปด้านหลัง จ้องมองไปยังใบหน้าเล็กๆ ของอันหลิงหยุน

หากจะบอกว่านารีเป็นเหตุก็คงจะไม่เกินจริง

นึกไม่ถึงว่าจุนโม่ซ่างจะเสนอที่จะใช้หวูโยกั๋วแลกกับนาง ในใจของกงชิงวี่รู้สึกสับสน จุนโม่ซ่างสารเลว!

“ข้าสงสัยฮองเฮา ทว่าฮองเฮาโยนความผิดให้มู่มิง ดังนั้นถ้าเรื่องนี้ถูกสืบขึ้นมา ก็จะต้องสาวไปถึงตัวมู่มิง เมื่อถึงเวลานั้น เจ้าไม่อยู่ ข้าก็ไม่มีความสามารถ มู่มิงจะต้องมีภัยอย่างแน่นอน”

“เพิ่งจะรู้ว่าเป็นมู่มิง ข้าก็มองเจ้าจนหลงใหลไปแล้ว” เมื่อกงชิงวี่นึกถึงมู่มิงขึ้นมาเขาก็รู้สึกเจ็บใจ

ผู้ชายหลงใหลก็ช่างมัน ผู้หญิงก็ไม่ปล่อยไปเหมือนกัน

อันหลิงหยุนมีสีหน้าเย็นชา “ทำไมท่านอ๋องถึงไม่ไปโขกหัวให้ตาย ที่ประตูข้าได้ให้คนเช็ดทำความสะอาดไว้แล้ว”

“อย่าได้คิดเลย ข้าไม่ใช่แบบนั้น!” กงชิงวี่ทำเป็นไม่รู้เรื่อง ยืดขาออกไปวางบนขาของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนต้องการที่จะเตะกงชิงวี่ลงไป