ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 69

บทที่ 69 กลับเมืองมามีการเปลี่ยนแปลง

“อ๋องเสียน พระชายาเสียน” จุนฉู่ฉู่ในฐานะหัวหน้าได้พาสตรีคนในตระกูลออกมาต้อนรับ ยามเจอกับสถานการณ์ต้องรู้จักพูด อีกทั้งพลังยุทธ์ยังต้องเพียงพอ

กงชิงวี้เอ่ยเสียงเรียบ “พระชายาตวนเกรงใจแล้ว”

“ที่นั่น อ๋องเสียน พระชายาเสียน เชิญ” ที่

เมื่อวานตอนที่จุนฉู่ฉู่มาถึงกงชิงวี่ก็จากไปแล้ว นางผิดหวังอย่างยิ่ง

วันนี้นางตั้งใจเตรียมตัวมารอพบกงชิงวี่ตั้งแต่เช้า แต่กลับคาดไม่ถึงว่า อันหลิงหยุน จะมาด้วย

กงชิงวี่ก้าวเข้าไป ในขณะที่อันหลิงหยุนเดินตามอยู่ด้านหลัง

จุนฉู่ฉู่ค่อนข้างผิดหวัง กงชิงวี่ไม่แม้แต่จะมองนางสักนิด หรือว่าเป็นเพราะอันหลิงหยุน

ในลานตระกูลจุนมีคนรอก่อนอยู่แล้ว เมื่อพวกเขาเห็นกงชิงวี่ ก็ทำความเคารพ จากนั้นจึงกลับไปที่นั่งตามตำแหน่ง ข้างหน้าตรงหน้าของพวกเขาคือสมุดบัญชีและลูกคิดที่กำลังใช้คำนวณสินเจ้าสาว ถึงแม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุด แต่เมื่อเทียบกับรางวัลจากฝ่าบาทแล้วก็ถือว่าทัดเทียม เห็นได้ว่าการส่งบุตรีเข้าวังของตระกูลจุนในครั้งนี้ พวกเขาให้ความสำคัญมากขนาดไหน

อันหลิงหยุนนึกถึงการแต่งงานของเจ้าของเดิมขึ้นมา ไม่มีสินสอดทองหมั้น และกงชิงวี่ก็ไม่ได้ให้อะไรกับนาง

ช่างน่าอนาถยิ่งนัก!

มีคนเข้ามาจัดวางเก้าอี้สำหรับกงชิงวี่ ตรงหน้าวางด้วยเตาไฟ เขานั่งลงอยู่ข้างนอก

อันหลิงหยุนทนมองต่อไปไม่ไหว นางเอ่ยเตือน “เมื่อคืนท่างอ๋องรับลมหนาว ร่างกายอ่อนแออยู่บ้าง ต้องเข้าไปข้างในยังคงดีกว่า”

กงชิงวี่มองไปที่อันหลิงหยุน และยืนขึ้น

เขาเดินตรงไปยังห้องที่อยู่ด้านใน อันหลิงหยุนเดินตามเข้าไป ถึงค่อยรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น

คนที่เหลือยังคงคำนวณต่อไป ไม่นานนักก็มีคนเข้ามา และถือสมุดขึ้นมาคำนวณ ราชวงศ์ให้มา ตระกูลจุนเก็บพวกมันเอาไว้บ้าง ซ้ำของพวกนี้ล้วนถูกส่งไปยังในวังเพื่อเป็นสินสอดทองหมั้นสำหรับจุนเซียวเซียว

อันหลิงหยุนฟังเข้าก็รู้ได้ทันทีว่า การประทานรางวัลของฝ่าบาทในครั้งนี้ยังมากกว่าของฮองเฮา

ประการแรก ฮองเฮาในตอนนี้อาจแสดงอารมณ์อะไรได้ เวลานี้นางจะต้องทำตัวใจกว้าง ประการที่สองตอนที่ฮองเฮาสมรสกับฮ่องเต้ชิงหยู่ เขายังไม่ได้ควบคุมราชสำนักได้อย่างเบ็ดเสร็จ สิ่งของต่างๆ ยังต้องมีผุ้ออกหน้า แต่ในตอนนี้นั้นต่างออกไป ไม่ว่าจะเป็นตระกูลจุนหรือฮ่องเต้ชิงหยู่ ล้วนไม่ได้เป็นดั่งเวลานั้นแล้ว

สำหรับฮองเฮา ฮ่องเต้ชิงหยู่จะต้องกู้หน้าคืนให้แก่ฮองเฮาต่อหน้าผู้คนอย่างแน่นอน แต่ทุกคนล้วนรู้ดี การกู้หน้าคืนนี้มิอาจสร้างความสงบได้ อีกทั้งยังมิอาจเพิ่มสง่าราศีอะไรให้กับฮองเฮาอีกด้วย

ดังนั้นเรื่องที่น่าสังเวชที่สุดคือฮองเฮาและตระกูลเสิน

แค่ทำตัววางแผนลงมือกับกงชิงวี่ หวางฮองไทเฮาก็ทำการรื้อถอนตระกูลเสินลงมา

ใครบ้างที่ไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งของหวางฮองไทเฮา

หลังจากนี้ เกรงว่าคงมีบ้างแล้วที่เสินหยุนชูต้องหลั่งน้ำตา

ฮองเฮาเสียความโปรดปราน นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น

ใกล้เที่ยง จุนฉู่ฉู่เข้ามาเพื่อจัดอาหารกลางวันด้วยตนเอง ราชครูจุนก็มาด้วยตนเองเช่นกัน สองพ่อลูกเข้ามาร่วมรับประทานอาหารกับสองสามีภรรยา

ในช่วงเวลานี้ ในใจของจุนฉู่ฉู่แค่หวังว่ากงชิงวี่จะมองนางสักครั้ง วันนี้นางชุดสีเขียวนกยูง เป็นสีที่กงชิงวี่โปรดปรานที่สุด แต่ผลคือเขาไม่แม้แต่จะมองนางด้วยซ้ำ

หลังอาหารเสร็จอันหลิงหยุนก็ลุกขึ้นและออกไปข้างนอก นางรู้สึกว่ามันอุดอู้ ดังนั้นจึงคิดจะไปสูดอากาศสักหน่อย

คาดไม่ถึงว่ากงชิงวี่จะออกมาด้วย

“ท่านอ๋อง”

อันหลิงหยุนคำนับ

กงชิงวี่เดินก้าวไปข้างหน้า “การปิดกล่องในวันนี้ ถางเหอ เจ้าไปดูแล”

“ขอรับ”

ไม่รู้เช่นกันว่าถางเหอมาเมื่อไหร่ แต่เขากลับรับคำอย่างรวดเร็ว

หลังจากออกจากประตูอันหลิงหยุนก็เดินไปยังรถม้า กงชิงวี่เอนตัวพิงรถม้าด้านในอย่างตามสบาย ในมือถือไข่มุกราตรีเม็ดนั้นเอาไว้ อันหลิงหยุนไม่มองมัน เนื่องจากเห็นแล้วปวดใจ

เพื่อหลีกเลี่ยงความเจ็บปวด อันหลิงหยุนหรี่ตาลง แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น

จุนชูชูกำหมัดแน่น นางขบริมฝีปากของตนแทบแตก

ยืนอยู่หน้าประตูจวนมองดูรถม้าของกงชิงวี่จากไป พอคิดถึงสถานการณ์ของตน ร่างทั้งร่างก็ไร้เรี่ยวแรง

ตอนนี้แม้กระทั่งเหลือบมองนางสักครั้งยังมากไปแล้วหรือ?

เป็นเพราะอันหลิงหยุนหรือเปล่า?

รถม้ากลับสู่จวนอ๋องเสียน อันหลิงหยุนลงจากรถม้าและเตรียมตัวที่จะกลับไปพักผ่อน ทันทีที่ก้าวไปข้างหน้านางก็ถูกเรียกเอาไว้ “ไปล้างมือแล้วมาคัดหนังสือ”