ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 7

บทที่ 7 การแยกชิงของสองท่านอ๋อง

อาหยู่ถืออาวุธที่ซ่อนอยู่ในมือ มันคือสิ่งที่คนสมัยก่อนใช้กัน อันหลิงหยุนไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไร แต่ดูเหมือนมีดบิน

“นี่คือสิ่งที่เจ้าติดค้างข้า”

ตอนที่อาหยู่พูดเขาได้นั่งลงไป อันหลิงหยุนยังไม่ทันตั้งตัว อาวุธนั้นก็แทงเข้ากลางอก อันหลิงหยุนร้องด้วยความเจ็บปวด อาหยู่รีบดึงอาวุธออกมา แล้วก็ยิ้มด้วยความพอใจ แล้วได้ขยับปากว่า “ไปตายเถอะ”

พูดจบก็ถีบอันหลิงหยุน ข้างหลังก็คือเนินเขา อันหลิงหยุนก็กลิ้งลงเนินเขา

เหตุการณ์ที่พึ่งผ่านมา คนอยู่ในถ้ำไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เขาช่างไร้ความปรานี

ร่างที่กลิ้งลงถึงพื้น ความทรงจำของอันหลิงหยุนก็เริ่มกลับมา ตอนแรกอาหยู่มีน้องสาวคนหนึ่ง พวกเขาสองพี่น้องรักกันจนที่ว่าตายแทนกันได้ ตอนแรกยังดีๆ จนถึงอันหลิงหยุนสงสัยว่าน้องสาวของอาหยู่หลงรักกงชิงวี่ ก็ส่งคนไปจับน้องสาวของอาหยู่ ตอนนั้นน้องสาวของอาหยู่ตื่นตระหนก ชนเข้ากับรถม้าขณะหลบหนี แล้วได้ตายบนถนน จากนั้นมาอาหยู่ก็เกลียดอันหลิงหยุน

อาหยู่กลับเข้าไปในถ้ำ รายงานกับอ๋องเสียน “ทูลท่านอ๋อง ได้ฆ่านางตายแล้ว”

กงชิงวี่ได้ฟัง ทั่วร่างก็เย็นยะเยื่อ มือกำแน่นโดยไม่รู้ตัว ตอบกลับ “ ข้าแค่ให้เจ้าไปทำให้นางหมดสติ ช่างเถอะ นางคนนี้ ตายซะก็ดี”

อาหยู่ไม่แน่ใจนัก “อาจจะยังไม่ตาย แค่ตกลงเขา”

กงชิงวี่หลับตา และไม่อยากจะพูดอะไรต่อ

อาหยู่รู้สึกว่าวันนี้ตัวเองคงทำผิด

อันหลิงหยุนลืมตาขึ้น สุดลมหายใจ มาสวมเข้าร่างร่างนี้ ดวงซวยจริงๆ

แต่ก็ดีเหมือนกัน ถ้าคิดว่านางตายแล้ว นางก็จะได้ฟื้นฟูร่างกายอยู่ตรงนี้

หนึ่งคืนผ่านไป อันหลิงหยุนเหมือนได้ชีวิตมาใหม่ แต่นางรู้สึกว่าร่างกายมีอะไรบางอย่างจะออกมา แต่ก็เหมือนมีอะไรมากดไว้

ยังดียาชีวภาพนี้ฟื้นฟูได้เร็ว แค่คืนเดียวนางก็สามารถลุกขึ้นมาเดินได้ ลุกจากพื้น อันหลิงหยุนก็ได้สังเกตรอบๆ หาจุดที่สามารถขึ้นไปได้ ปีนขึ้นไป

กว่าจะถึงด้านบนก็เที่ยงวันแล้ว จะว่าไปก็ช่างโชคร้าย พอขึ้นมาก็เจอเสินหยุนเอ๋อผ่านไป

แต่ถ้าเทียบกับตอนนั้นที่คนเต็มไปหมด ตอนนี้คนก็น้อยลงมาก

มีแค่หญิงสาวสองสามคนร่วมเดินทาง

อันหลิงหยุนไม่อยากมีปัญหา คิดว่าจะให้พวกนางผ่านไปก่อน ไม่นึกเลยว่าจะมีคนกำลังชมวิว แล้วก็หันมาเจอนาง

ทันใดนั้น โจวเหม่ยเหลินได้ชี้หน้าอันหลิงหยุนพูด “ดูสิ พวกเรารีบมาดู นี้ไม่ใช่พระชายาเสียนเหรอ ทำไมมาอยู่ที่นี้”

เมื่อได้ตะโกนเสียงดัง ทันใดทันทุกคนก็มาอยู่ต่อหน้าอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนหลบไม่ทัน ต้องเดินขึ้นมาข้างบน มือข้างหนึ่งก็ได้ดึงเสื้อผ้าที่ฉีกขาด อีกด้านก็ได้มองดูเสินหยุนเอ๋อที่กำลังมา

เสินหยุนเอ๋อดูอันหลิงหยุนคงจะอยู่ข้างล่างทั้งคืนแน่นอน แล้วก็เสื้อผ้าก็ไม่เรียบร้อย ก็ได้คิดแผนขึ้นมา

ได้ยินแต่เสียงเสินหยุนเอ๋อพูด “ ข้านึกว่าใครกำลังทำเรื่องต่ำๆกันอยู่ ที่แท้ก็เป็นพระชายาเสียน พระชายาทำไมถึงมีรสนิยมเช่นนี้”

“คุณหนูเสินนี่เกิดปีหมาเหรอ เจอคนก็ไล่กัด” อันหลิงหยุนพูดจบก็เดินไปข้างหน้า

เสินหยุนเอ๋อกำมือแน่น “อันหลิงหยุน เจ้าไม่กลับมาขอโทษข้า อย่าโทษข้านะ ถ้าข้าทำให้เจ้าเสียชื่อเสียง”

อันหลิงหยุนหัวเราะ “ถ้าคุณหนูเสินไม่กลัวลิ้นเน่าเสีย ข้าจะกลัวอะไร”

พูดจบอันหลิงหยุนก็ไม่ได้สนใจนาง เดินไปอย่างเฉิดฉาย โกรธจนเสินหยุนเอ๋อกระทืบเท้า

อันหลิงหยุนหัวเราะไกลๆ ร่างเดิมทำไมถึงแพ้ให้กับคนไร้ค่าแบบนี้

อันหลิงหยุนกลับถึงจวนแม่ทัพ อาบน้ำเปลี่ยนผ้า นอนหลับด้วยความสงบ

แต่เวลาที่ดีก็มีไม่นาน ไม่นานเรื่องที่อันหลิงหยุนทำเรื่องที่กล่าวหาว่าเล่นชู้ก็ดังเป็นพายุ

เรื่องนี้ก็ถึงหูฮ่องเต้

ตอนแรกฮ่องเต้จะหาข้อแก้ตัวกับกงชิงวี่ แล้วให้อันหลินหยุนส่งกลับจวนแม่ทัพ เมื่อเกิดเรื่องนี้ ในที่สุดฮ่องเต้ชิงหยู่หาข้ออ้างได้แล้ว

“หยุนหยุน ฮ่องเต้รับสั่งให้เข้าเฝ้า” แม่ทัพอันยังไม่รู้ว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น รีบตรงเข้าไปหาอันหลิงหยุน