ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 741

บทที่741ล่อหนอนพิษกู่

กงชิงวี่ลุกขึ้นยืน แล้วเหล่ากองทัพแมลงก็คลานเข้าไปด้านใน อันหลิงหยุนหันไปมองกงชิงวี่ เมื่อมีเหล่าแมลงนำทาง นางก็ไม่กังวลใจอีกแล้ว

ทั้งสองเดินเข้าในห้องฝังศพ เดิมคิดว่าจะได้พบกับโลงศพ แต่ด้านในห้องฝังศพกลับไม่มีโลงศพแต่มีห้องอยู่ด้านในสองห้องแทน

กงชิงวี่เดินตรงไปยังห้องหนึ่ง ซึ่งเหล่าแมลงได้เข้าไปด้านในแล้ว แม่หนอนก็เกิดความตื่นเต้นเช่นกัน บินตรงเข้าไปด้านในห้องนั้น

กงชิงวี่เดินเข้าไป ด้านในมีชายผู้หนึ่งกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่ด้านใน ชายผู้นั้นสวมชุดสีดำทั้งตัว แต่ร่างกายของเขากลับผอมซูบ ราวกับกระดูก ใบหน้าสร้างความตกใจแก่ผู้พบเห็นอย่างมาก พร้อมกับมวยผมที่มีปิ่นหยกสีเขียนปักอยู่

ภายในห้องนั้นทั้งเหม็นทั้งสกปรก แต่เขากลับยังคงนั่งอยู่ในนั้นอย่างสงบ

อันหลิงหยุนก็ได้กลิ่นอันไม่พึงประสงค์โชยมาแต่ไกล แต่ในตอนที่นางเดินเข้าไปดูก็เกิดความรู้สึกว่าคนผู้นี้มีความคุ้นตา ราวกับว่าเคยได้พบที่ไหนมาก่อน

“ท่านเป็นใคร？”อันหลิงหยุนเอ่ยปากถาม จนอีกฝ่ายต้องลืมตาขึ้นมา

“ซูซู……”

เสียงของอีกฝ่ายแหบเล็กน้อย แต่กลับมีน้ำเสียงที่คล้ายคลึงกับเฟิงอู๋ฉิง

เขาที่ได้ยินเสีงของอันหลิงหยุน ทำให้เกิดการตอบสนองอย่างมาก เขาเร่งมองไปยังฝั่งของอันหลิงหยุน แต่กลับทำให้อันหลิงหยุนตกใจ ด้วยตาอีกข้างที่มีสีแดง

“เจ้า……”

อีกฝ่ายลงมาจากก้อนหิน เดินตรงไปยังด้านหน้าของอันหลิงหยุน แม้พื้นจะสกปรก แต่เมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามากลับดูสง่างาม ราวกับท่าทางการเดินของจักรพรรดิ

อันหลิงหยุนถึงกับเหม่อมอง ฝ่ายชายที่เห็นอันหลิงหยุนกำลังลืมตัว ：“เจ้าไม่ใช่ซูซู เจ้าเป็นบุตรสาวของข้า”

ฝ่ายชายมีความมั่นใจอย่างมาก ด้านอันหลิงหยุนเองก็ตกตะลึง：“ท่านยังมีชีวิต？”

ฝ่ายชายยิ้มออกมา ：“เจ้าควรจะเรียกข้าว่าเสด็จพ่อ”

อันหลิงหยุนที่กำลังสับสน จึงไม่อาจที่จะเรียกออกมาได้

ฝ่ายชายยิ้มขึ้นมา พร้อมกัลเอื้มมือขึ้นมาเปิดกงประตู เสียงประตูดังเคร้ง ทำให้อันหลิงหยุนตกใจ

กงชิงวี่จึงรีบดึงอันหลิงหยุนมาปกป้องไว้ในอ้อมแขน

ซูอู๋ซินขยับสายตาจ้องมองไปยังกงชิงวี่อย่างถี่ถ้วน แต่กลับไม่ได้มีการตอบสนองใดๆ ก่อนจะหันไปถามอันหลิงหยุน ：“เจ้าชื่ออะไร？”

“อันหลิงหยุน”

“เหตุใดถึงไม่ใช่สกุลเฟิง？”ซูอู๋ซินเกิดความสงสัยอย่างมาก ทันใดนั้นกงชิงวี่ก็ปล่อยอันหลิงหยุน แล้วหันไปมองซูอู๋ซิน

คืดไม่ถึงเลยว่าการออกเดินทางมาครั้งนี้จะได้เจอผู้คนจำนวนมากเช่นนี้

“จะให้เล่าคงจะยาว เพราะหลิงหยุนถูกเลี้ยงดูมาในจวนแม่ทัพในประเทศต้าเหลียง ”กงชิงวี่กล่าวอธิบาย ซึ่งแน่นอนว่าซูอู๋ซินมีความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

“ประเทศต้าเหลียงเป็นพื้นที่ทุรกันดาร เหตุใดถึงได้เลี้ยงดูนางไว้ที่นั่น？”

“นั่นก็นับว่าไม่เลวแล้ว หากไม่ใช่เพราะพ่อตา นางคงจะตายไปแล้ว ไม่ใช่แค่นางที่จะตาย ฮ่องเต้หญิงเองก็คงจะตายด้วยเช่นกัน”

“ฮ่องเต้หญิง？”ซูอู๋ซินราวกับไม่รู้เรื่องอะไรทั้งสิ้น

“ซูซูอยู่สบายดีหรือไม่？”

อันหลิงหยุนมองไปรอบห้องฝังศพ ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ในการพูดคุย จะต้องรีบออกไปจากที่ก่อนจะดีกว่า

“พวกเราออกไปก่อนเถอะ”

อันหลิงหยุนกำลังจะเดินไป แต่ซูอู๋ซินกลับไม่มีการขยับใดๆ แล้วแม่หนอนก็บินถลาลงไปเกาะหน้าอกของซูอู๋ซิน แล้วกระพือปีกอย่างมีความสุข

“เขาไปไม่ได้ มีบางสิ่งยึดรั้งเขาเอาไว้อยู่”กงชิงวี่มองไปยังอีกทาง ：“หลิงหยุน เจ้าระวังตัวหน่อย！”

“อืม”

กงชิงวี่เดินไปยังห้องขังอีกทาง เมื่อเดินไปถึงประตูก็สามารถมองผู้ที่อยู่ด้านใน

“มังกรไฟ”

มังกรไฟค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา เมื่อได้เห็นกงชิงวี่เขาก็ดันตัวขึ้นมาจากพื้น ร่างกายของเขาดูบวมเป่ง ราวกับว่ามีน้ำอยู่เต็มตัว

“เจ้านาย”

กงชิงวี่รีบเปิดกรงขังทันที แต่มังกรไฟกลับตะโกนขึ้นมา ：“อย่า”

ในตอนที่กงชิงวี่จับประตูห้องขัง ทันใดนั้นก็มีแมลงปรากฏตัวขึ้นมาอยู่บนนั้น เหล่าแมลงเริ่มที่จะตรงไปเกาะตัวกงชิงวี่ อันหลิงหยุนจึงเดินเข้ามาด้วยความร้อนรน ：“ออกไป”

เพียงแค่อันหลิงหยุนตะโกน แม่หนอนก็ได้รับกระตุ้นเช่นกัน แม่หนอนร้องครวญ หนอนตัวอื่นๆที่อยู่บนตัวของกงชิงวี่ จึงรีบหนีออกไปทันที