ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 755

บทที่ 755 สามีเป็นขบวน

อันหลิงหยุนนั่งลง แล้วเรียกให้คนเข้ามาข้างใน มีคนเข้ามาต่อเนื่องกันหกเจ็ดคน ล้วนแล้วแต่ดำรงตำแหน่งอยู่ในระดับต้าฟูขึ้นไป ป่วยเป็นโรคหลากหลายชนิดแตกต่างกันไป

ในช่วงแรกอันหลิงหยุนยังใช้การจับชีพจร แต่ภายหลังใช้วิธีสแกนอัตโนมัติแทน

หากสามารถออกใบสั่งยาให้ได้ทันที อันหลิงหยุนก็จะออกใบสั่งยาให้ อีกทั้งยังส่งคนไปเชิญหมอหลวงในวังมา แล้วให้จดใบสั่งยาเอาไว้อย่าชัดเจน จากนั้นจึงมอบให้อีกฝ่าย

ยาที่ทันอันหลิงหยุนให้เป็นยาที่กินวันละสามเวลา ติดต่อกันเป็นเวลาสามวัน

ทำการรักษาไปแล้วสี่คน ส่วนที่เหลืออีกสามคนมีเฟยหยุนรวมอยู่นั้นด้วย คนหนึ่งมาหาด้วยโรคของมารดา ส่วนอีกสองคนเป็นเพราะไม่ตั้งครรภ์

ยังไงเสียอันหลิงหยุนก็ต้องออกไปข้างนอกสักครั้งหนึ่งแล้ว

อันหลิงหยุนเรียกให้ทั้งสามรอ แล้วไปหากงชิงวี่ กงชิงวี่รู้เรื่องเรียบร้อยแล้ว

เขาเดินออกมาจากด้านใน แล้วเตรียมเครื่องแต่งกายของประเทศต้าเหลียงให้อันหลิงหยุนหนึ่งชุด อันหลิงหยุนหันมองแต่ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกจากวัง

เมื่อเฟยหยุนเห็นเครื่องแต่งกายที่อันหลิงหยุนและกงชิงวี่สวมใส่ ก็รู้สึกแปลกใจ

แต่พวกเขาก็เป็นท่านอ๋องและพระชายาของประเทศต้าเหลียง นางจึงไม่อยากพูดอะไรมาก จากนางนั้นพาทั้งสองคนออกจากวังหลวงไปที่จวนของนาง

อันหลิงหยุนเกรงว่าจะกลับมาดึก จะมาร่วมงานเลี้ยงเย็นไม่ทัน จึงได้ไปแจ้งเรื่องต่อแม่ทัพอันไว้ก่อน

ออกจากวังเฟิ่ง ขณะนั่งอยู่บนรถม้า อันหลิงหยุนก็รู้สึกชื่นชมความงดงามของเมืองหลวงของประเทศเฟิ่ง

ประเทศเฟิ่งนั้นมั่งคั่งร่ำรวย บ้านเรือนต่างประดับประดาด้วยกระเบื้องเคลือบ ตอนนี้อันหลิงหยุนอยู่ในประเทศต้าเหลียงไม่เคยเห็นสิ่งเหล่านี้มาก่อน ในหวูโยกั๋วเองก็ไม่มี

ถนนหนทางสว่างไสวจนสามารถสะท้อนออกมาเป็นเงาเหมือนกระจกได้

คฤหาสน์ของเฟยหยุนถึงแม้จะเป็นคฤหาสน์ของฟูเฟย แต่ดูๆไปแล้วหรูหราเหมือนกับจวนแม่ทัพ

เมื่อลงจากรถม้าอันหลิงหยุนทำได้เพียงยืนมองด้วยความรู้สึกอิจฉา

เมื่อเห็นคฤหาสน์ของคนอื่น ก็นึกถึงจวนแม่ทัพของท่านพ่อของนาง จวนอ๋องเสียนของพวกนาง เทียบกันไม่ติดเลยจริงๆ !

เมื่อเข้าไปในคฤหาสน์ของเฟยหยุน อันหลิงหยุนยิ่งรู้สึกว่าประเทศเฟิ่งนั้นร่ำรวมมากจริงๆ

เมื่อเข้าไปที่ลานด้านหลัง อันหลิงหยุนก็ต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า เหมือนกับตำหนักเล็กๆในวังก็ไม่ปาน แต่ละลานมีทางเชื่อมต่อกัน จัดวางไว้อย่างเป็นแถวเป็นแนวเป็นระเบียบ

เฟยหยุนชี้ไปที่ห้องที่อยู่ตรงกลาง : “นี่คือลานของสามีเอกหม่อมฉัน เขาเป็นผู้ดูแลที่นี่ ปกติแล้วเขาไม่ค่อยสุงสิงกับใครนัก แต่เขาก็เป็นคนดี

มกุฎราชกุมารีทรงรอตรงนี้สักครู่นะเพคะ ข้าจะเข้าไปดูสักหน่อย จะเข้าไปคุยกับเขาเรื่องนี้”

“ไม่ต้องเกรงใจ เชิญใต้เท้าตามสบาย”

เฟยหยุนเข้าไปหาสามีเอกของนาง อันหลิงหยุนหันมองกงชิงวี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ : “ท่านอ๋องกำลังคิดอะไรอยู่เพคะ ?”

“ที่ข้าไม่แต่งพระชายารองนั้นเป็นเรื่องที่ดีแล้ว มิเช่นนั้นตอนนี้คงไม่เหลือความกล้าหาญอีกแล้ว” ตลอดทางที่เดินมา กงชิงวี่ถึงได้สังเกตเห็นว่า ระบบของประเทศต้าเหลียงที่ผู้ชายเป็นช้างเท้าหน้าผู้หญิงเป็นช้างเท้าหลังนั้นไม่มีความเท่าเทียมกันขนาดไหน เช่นเดียวกันกับที่นี่ ที่ที่ให้ความสำคัญกับผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย ทำให้รู้สึกสะอิดสะเอียนจริงๆ

ในเมื่อผู้ชายไม่เคยชินกับการที่เห็นผู้หญิงมองผู้ชายเป็นของเล่น เห็นผู้ชายเป็นเหมือนสินค้าที่สามารถครอบครองได้ตามใจ สามารถขายทิ้งได้ตามใจ เช่นนั้นการที่ผู้หญิงถูกผู้ชายเห็นเป็นของเล่น ครอบครองและขายทิ้งได้ตามใจนั้น แล้วจะเป็นอย่างไร ?

อันหลิงหยุนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา : “ท่านอ๋องคิดเช่นนั้นจริงๆหรือเพคะ ?”

“มิฉะนั้นล่ะ ?” กงชิงวี่กุมมือของอันหลิงหยุน แล้วยกขึ้นมาบรรจงจูบ จากนั้นจึงเลิกคิ้วมองดูอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนมองดูเขาแล้วช่างน่าสงสารเสียนี่กระไร

อันหลิงหยุนยื่นมือไปลูบหน้าของกงชิงวี่ : “ราชบุตรเขยต้องเชื่อฟังสักหน่อยถึงจะดี มิเช่นนั้นข้าจะรั้งท่านให้อยู่ที่ประเทศเฟิ่ง หากเป็นเช่นนั้นท่านคงจะไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายอย่างแน่นอน”

“ข้าว่าเมื่อคืนหยุนหยุนคงยังไม่เหนื่อยใช่ไหม ?” กงชิงวี่ดึงนางเข้ามากอด ขณะที่กำลังเตรียมที่จะสั่งสอนนางสักหน่อย เฟยหยุนก็เดินออกมาจากด้านในพอดี เมื่อเห็นอันหลิงหยุนถูกกงชิงวี่กอดอยู่ เฟยหยุนจึงรีบเบือนหน้าหนี

กงชิงวี่ถึงได้ยอมปล่อยอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนหันไปมอง เห็นว่ามีคนเดินออกมาพร้อมกับเฟยหยุนด้วย เมื่อมองดูอย่างละเอียด ก็เป็นผู้ชายที่อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกัน เมื่อลองเปรียบเทียบกันแล้วก็จะดูผิวพรรณบอบบางและขาวใสกว่าสักหน่อย