ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 759

บทที่759 คนที่เข้าใจดีอย่างเฟิ่งไป่ซู

ทั้งสองปะทะฝีมือกันเพียงครู่เดียวเท่านั้นเฟิงไป่ซูก็ได้ล้มลงไปกับพื้นโดยซูอู๋ซินได้ยืนอยู่ข้างหลังนางเพื่อปกป้องนาง

เฟิงไป่ซูสูดลมหายใจและหันกลับไปมองที่ซูอู๋ซินก่อนที่จะมองไปยังอันหลินหยุนและกงชิงวี่

“แท้จริงแล้วกระบี่ไล่มารต้องแลกด้วยความทรงจำของท่านแม่”

“ถูกต้องถ้าหากท่านไม่ฟื้นขึ้นมาเมื่อถึงเวลาแล้ว นั้นก็ขึ้นอยู่กับตัวท่านแล้วหละและแน่นอนว่าวิชากระบี่นี้ไม่สามารถใช้ชั้นที่เก้าได้ แต่ในบางครั้งนั้นก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงที่จะต้องเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งได้”

ซูอู๋ซินจับมือของเฟิงไป่ซูและได้ส่งเจิ้นซีในร่างของเขาไปยังเฟิงไป่ซู

“แม่ของท่านอาการยังไม่ดีนัก ถ้าหากอาการดีขึ้น ท่านก็สามารถไประดับต่อไปได้ แต่ถ้าหากอาการไม่ดีขึ้น ก็ไม่มีโอกาสสอนกระบี่ให้ท่าน”

บุรุษไม่สามารถฝึกกระบี่อู๋ซินได้ จะทำให้พวกเขามีความเป็นหญิงมากขึ้นและจะสูญเสียความเป็นชายไป

หากเป็นสตรียิ่งฝึกฝนเท่าไหร่ร่างกายยิ่งมีประโยชน์ขึ้น

“กระบี่ไล่มารมีกลเม็ดเล็กน้อย หากสามารถฝึกฝนได้ดีก็สามารถใช้เพื่อเอาชนะศัตรูได้เช่นกัน”

หลังจากซูอู๋ซินพูดจบก็จับมือเฟิงไป่ซูเพื่อไปหากงชิงวี่ แค่เพียงเสียงเดียว พวกเขาทั้งสี่ก็ได้หันไปมองที่กระบี่ในมือของเฟิงไป่ซู และกระบี่ก็หัก

สีหน้าของกงชิงวี่ไม่สู้ดีนัก เพราะมันเป็นกระบี่ที่เขาพกติดตัวมาหลายปีดังนั้นเขาจึงรู้สึกทุกข์ใจ

เฟิงไป่ซูเมื่อได้เห็นก็ส่งกระบี่ให้กับกงชิงวี่: “นำกลับไปซ่อมซะ”

กงชิงวี่ได้นำกระบี่กลับไปและไม่ได้พูดอะไร

อันหลิงหยุนได้เก็บขึ้นมาจากพื้นและดูเหมือนว่าจะไม่สามารถซ่อมแซมได้แล้ว แต่เขาได้ถ่ายทอดวิชาให้กับพวกเขาก็ถือว่าได้เป็นท่านอาจารย์ของพวกเขาแล้ว หลังจากสอนกังฟูและ ทั้งสองก็เป็นพ่อแม่ของพวกเขา จึงพูดอะไรได้ไม่มากนัก

เมื่อเก็บกระบี่แล้ว อันหลินหยุนก็ได้หันตัวเดินไปข้างหน้า

เมื่อนั่งลงข้างหน้า กงชิงวี่ไปจัดอาหารให้ทั้งสี่ได้ทานกัน

วัฒนธรรมประเพณีของประเทศต้าเหลียงนั้นแตกต่างจากประเทศเฟิ่ง อาหารการกินอันหลินหยุนก็ไม่ค่อยคุ้นเคย

นางยังคงชอบวัฒนธรรมอาหารของประเทศต้าเหลียง

“หากท่านไม่ชอบทานอาหารประเทศเฟิ่ง ท่านสามารถทำเองได้ไม่ต้องสนใจพวกข้า พวกข้าก็ไม่ชอบอาหารประเทศเฟิ่งเช่นกัน”

เฟิงไป่ซูหลังจากรับประทานอาหารเสร็จก็ไปที่ห้องสวนหลังบ้าน และคุยกับอันหลินหยุน ระหว่างทาง

อันหลิงหยุนไม่ได้พูดอะไรมาก เห็นว่ามืดแล้ว เฟิงไป่ซู่จึงไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับการกลับไปที่วัง พวกเขาจะกลับไปได้หรือไม่

“ห้องพักที่นี่มีค่อนข้างเยอะ ข้าว่าคืนนี้เราพักกันที่นี้เถอะไม่รู้ว่าจะพักที่ไหนแล้ว” หลังจากเข้าไปในห้องสวนหลังบ้านเฟิงไป่ซูจึงได้ถามอีกครั้ง

อันหลินหยุนเข้าไปดูและมีห้องว่างอยู่หนึ่งห้องแต่มีคนจับจองไปแล้ว

หลิงหยุนกล่าวว่า: “ฝ่าบาทต้องการพักที่นี่หรือพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าเรียกข้าว่าเสด็จแม่ พระมารดาหรือท่านแม่ได้หมด เรียกว่าฝ่าบาทข้าไม่ค่อยคุ้นเคย ข้าได้ยินพ่อเจ้าพูดว่า เจ้าของร่างเดิมยังอยู่กับเจ้าทำไมนางไม่ออกมา”

เมื่อเห็นว่าอันหลินหยุนได้ถามเรื่องนี้ อันหลินหยุนก็ไม่สามารถปกปิดเรื่องนี้ได้อีก จากนั้นก็พูดว่า: "ข้าไม่ได้ปกปิดเสด็จแม่ ข้าก็ไม่รู้เหตุผลเหมือนกัน หลังจากที่ข้ามาที่นี่เจ้าของร่างเดิมก็ไม่เคยออกมา ข้าก็ประหลาดใจมากข้าพยายามเรียกออกมา แต่นางไม่เคยออกมา ข้าเป็นห่วงนางมากหรือร่างกายนางอ่อนแอและเกิดอะไรขึ้นกับนาง"

“บางทีนางอาจไม่อยากรู้จักพวกข้า”เฟิงไป่ซูหันไปมองที่ห้อง”นางมาที่นี่ด้วยความหวังว่าแม่ของนางจะอยู่กับพ่อของนาง แต่เมื่อนางมาก็ได้รู้ว่าข้ากับพ่อของนางไม่ได้เป็นสามีภรรยากัน นางผิดหวังเป็นอย่างมากและไม่อยากออกมารับรู้ว่ามีข้าเป็นแม่”

อันหลินหยุนหายใจเข้าลึกๆนางก็คิดเช่นนั้นเช่นกัน

แต่นางไม่มีความกล้าพอที่จะพูดว่า ในฐานะแม่ของเฟิงไป่ซูที่กล่าวมานั้น