ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 763

บทที่ 763 ถูกนางเอาชนะจนได้

ซูอู๋ซินหันไปมองกงชิงวี่ “ ราชบุตรเขยมีความเห็นเช่นไร? ”

กงชิงวี่ซึ่งตามอันหลิงหยุนมาที่นี่เพื่อรักษาคนป่วย พวกเขาไม่ใช่เจ้าหน้าที่ และไม่มีความจำเป็นที่จะต้องใส่ใจกับคดีฆาตกรรมนี้

ขุนนางบุ๋นบู๊พากันมองไปที่กงชิงวี่ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่ากงชิงวี่รูปงามนัก

บางคนรู้สึกว่าช่างเป็นที่น่าเสียดายนักที่คนเช่นนี้ต้องมาอภิเษกกับคนอย่างองค์รัชทายาทที่ไม่รู้จักธรรมเนียมประเพณีและไม่มีความเข้าใจในผู้อื่น จึงอดเวทนาไม่ได้

กงชิงวี่ไม่อดทนอีกต่อไป เขาไม่ได้ตาบอดที่จะไม่รู้ไม่เห็นอะไร

“ หยุดจาบจ้วงบัดเดี๋ยวนี้ ” อ๋าวชิงที่อยู่ข้างๆกล่าวอย่างเย็นชา

ดูเหมือนกงชิงวี่เองก็ไม่ได้ยิน ใบหน้าของเขาเย็นชาและแฝงไปด้วยความดุดันทระนงราวกับภูเขาน้ำแข็ง ทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งร่าง เป็นเหมือนประโยคที่บอกเตือนว่าอย่าได้คิดลองดี

ซูอู๋ซินพูดว่า “ ในเมื่อราชบุตรเขยถูกลบหลู่ดูหมิ่นเช่นนี้ คดีนี้ก็ไม่สามารถวางใจได้เช่นกัน ข้าเองก็อยากเห็นความสามารถของราชบุตรเขย แม้ว่าคดีนี้จะดูราบเรียบไม่มีอะไร แต่มีเรื่องที่แปลกไปเป็นอย่างมาก

ช่างตีเหล็กตายแล้ว และสามีของนางก็ควรที่จะรับรู้ แต่กลับไม่รู้ว่านางตายที่บ้าน เมื่อรู้อีกทีนางก็ได้ตายแล้ว คนที่กินสารหนูเข้าไปจะรู้สึกไม่สบายตัว ก่อนตายจะเจ็บปวดทรมานเป็นอย่างมาก มันดูเหลวไหลไร้สาระไปหน่อยที่คนนอนร่วมเตียงเดียวกันจะบอกว่าไม่รู้

เช่นนี้แล้วเขาก็คือคนของฆาตกรและก็ต้องมีการสมรู้ร่วมคิด

แต่ช่างโง่นักที่ทำแบบนี้

หากต้องการโยนความผิดก็สามารถหาวิธีอื่นได้ ฝ่าบาทได้อ่านคำสารภาพแล้วจึงรู้ว่าคนๆนี้เป็นคนซื่อ ปกติเมื่ออยู่บ้านจะถูกด่าทอทุบตีอยู่เสมอ เพราะในครอบครัวมีแค่ลูกชายสองคนไม่มีลูกสาว ดังนั้นภรรยาจึงเสียใจมากและระบายความผิดหวังนั้นลงบนร่างกายของเขา

สิ่งที่เป็นเรื่องเหลวไหลไร้สาระก็คือเพื่อจะให้กำเนิดบุตรสาว ภรรยามักใช้เวลาอยู่กับเขาเสมอ เพื่อนบ้านก็รู้เรื่องนี้เช่นกันและเพื่อนบ้านเองก็มักจะหาเรื่องรังแกคนๆนี้

ภรรยาก็ไม่ได้ห้ามปราม ว่ากันว่าครั้งหนึ่งได้ลักลอบมีความสัมพันธ์กับชายคนหนึ่ง เมื่อสามีกลับบ้านชายคนนั้นก็จากไป ทั้งสองมีความกระหายมากเกินไป จนถึงขั้นให้สามีคุกเข่าอยู่ที่ประตูเพื่อดูนางกับชายชู้เสพสังวาสกัน พวกเขาว่ากันว่าสามีไม่ได้ทำอะไรเลยและไม่มีเกิดอะไรขึ้น แต่จากนั้นไม่นานภรรยาก็ตาย

ดังนั้นเขาจึงตกเป็นผู้ต้องสงสัยมากที่สุดเพียงเพราะเรื่องนี้……

ข้ารู้ว่าหากเขาอดทนและยอมรับได้ในตอนนั้น แล้วเหตุใดจึงต้องฆ่าหลังจากนั้น

ลูกชายทั้งสองกำลังรอเขาอยู่ เขาต้องการที่จะเลี้ยงดูลูก ภรรยาเองก็มักจะตะโกนด่าเขาเป็นประจำ ทั้งยังบอกว่าเขานั้นไร้ประโยชน์นักที่ไม่สามารถให้ลูกสาวแก่นางได้ ดังนั้นนางจึงขายลูกชายทั้งสองให้กับหอแห่งหนึ่ง และสามีเองก็กลัวว่าตัวเองก็โดนเช่นนั้น

ประเทศเฟิ่งของเราให้ความสำคัญกับสตรีมาตลอดจึงเป็นที่เข้าใจได้ แต่การให้กำเนิดบุตรนั้นไม่ได้หมายความว่าเป็นเรื่องของบุรุษแค่คนเดียว ”

คนที่อยู่ด้านล่างต่างพากันก้มหน้าไม่กล้าบุ่มบ่ามพูดอะไรออกไป เฟิงไป๋ซูหันไปมองซูอู๋ซินและพูดว่า “ ความหมายของข้าคือต้องการให้พวกเจ้าปฏิบัติต่อบุตรอย่างเท่าเทียมกัน ไม่ว่าจะเป็นบุตรสาวหรือบุตรชาย และหวังว่าพวกเจ้าจะไม่ขายลูกชายไปที่หอแห่งนั้น

อ๋าวชิงเป็นแบบอย่างที่พวกเจ้าเห็น ไม่ว่าจะเป็นศาสตร์ศิลปะแขนงใดก็เก่งกาจกว่าสตรีทั้งสิ้น แม้ว่าประเทศเฟิ่งจะร่ำรวยและยิ่งใหญ่ แต่หลังจากสงครามสตรีก็อ่อนแอลง แต่ความแข็งแกร่งทางกายภาพของบุรุษนั้นแกร่งกว่าสตรีมาก แม้ว่าจะโดนจัดให้เป็นสนมรักแต่ตัวของพวกเขาเองก็ไม่อยากจะยอมรับมัน บางคนฝึกฝนอย่างหนักทุกวันและถามตนเองว่าแค่นี้ยังไม่เพียงพอใช่หรือไม่? โดยเฉพาะเมื่อถึงเวลามาของประจำเดือน การใช้ชีวิตนั้นจึงไม่ง่าย แต่บุรุษนั้นต่างออกไป

ข้ารู้ว่าคนเหล่านั้นหลีกเลี่ยนไม่ได้ แต่หากว่ามีความสามารถก็ควรนำมาใช้ให้เป็นประโยชน์ ”

“ ที่ฝ่าบาททรงตรัสมานั้นก็ใช่ แต่บุรุษในประเทศเฟิ่งต้องรับผิดชอบต่อตัวเองให้อยู่ในข้อปฏิบัติ ” เสนาบดีเว่ยกล่าว

เฟิงไป๋ซูพูดเสียงเย็น “ จักรพรรดิผู้สถาปนาแผ่นดินของพวกเรา สามารถขึ้นครองราชย์บัลลังก์และประกาศตนเป็นจักรพรรดิได้ แต่เพื่อให้จักรพรรดินีได้ตระหนัก พระองค์จึงได้ยอมหลีกทางให้

อย่าได้คิดว่าสามีของพวกเจ้าไร้ประโยชน์ เป็นเพราะพวกเจ้ามิได้ให้เกียรติพวกเขา พวกเขาจึงทำได้เพียงคุกเข่าและปิดปากเงียบ ”

“ แต่ฝ่าบาทและนางในของประเทศเฟิ่งนั้นต่างกัน ” ยังมีคนพูดต่อ

เฟิงไป๋ซูพูดเสียงเย็น “ นั่นคือสิ่งที่พวกเจ้าคิด นั่นเป็นเพราะพวกเจ้าคิดว่าสามีนั้นต้องเลี้ยงไว้แต่ในห้องนอน รู้หรือไม่การที่พวกเจ้าเลี้ยงสามีเอาไว้แต่ในบ้านนั่นทำให้พวกเขาถูกตัดขาดจากโลกภายนอก สิ่งที่พวกเขาคิดทุกวันคือทำอย่างไรให้ภรรยามีความสุข จะแต่งตัวอย่างไรดี นอกจากนี้ก็ไม่รู้อะไรเลย

อะไรคือความต่างระหว่างสามีที่พวกเจ้าเลี้ยงไว้กับกระต่ายหนึ่งตัว

พวกเขายังเป็นสามีของพวกเจ้า หากสามีของพวกเจ้าทุกคนดุร้ายเช่นพยัคฆ์พวกเจ้าจะยอมรับหรือไม่?

พวกเจ้าเคยเห็นนางกำนัลในวังมีลูกกระเดือกหรือไม่?

ข้าเป็นหญิงอ่อนแอและต้องการใครสักคนที่รัก ดูแลและทะนุถนอม พวกเขาจะต้องโหดร้ายทารุณใช่หรือไม่ถึงจะเหมาะสมกับข้า

พวกเจ้าควรหาคนที่กระดิกหางและประจบสอพลอเอาใจทุกวัน นั่นก็คือสุนัข จริงหรือไม่?