ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 777

บทที่ 777 ความรักฝังรากลึก

"สวีกงกง ข้าก็ไม่ได้กินคน ท่านยังอยากวิ่งหนีอีก?" อันหลิงหยุนพูดติดตลก ตอนนี้เองสวีฝูจึงได้หยุดลง ตื่นเต้นจนไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร เขาจึงทำเพียงแค่คุกเข่าลงไปให้กับอันหลิงหยุน

"ข้าน้อยทำไม่ได้ มกุฎราชกุมารีทำเช่นนี้ไม่ได้ ฐานะแตกต่างกันพ่ะย่ะค่ะ!" สวีฝูแทบจะร้องไห้แล้ว

อันหลิงหยุนสั่งให้คนพยุงสวีฝูขึ้นมา ให้เขานั่งบนเก้าอี้ เมื่อเขาไม่เชื่อฟังอันหลิงหยุนจึงเรียกซูมู่หรง "รบกวนองค์ชายสามช่วยจับสวีกงกงกดไว้ให้หน่อย ตอนข้าตรวจให้เขา เขาจะได้ไม่ทำตัวไม่เชื่อฟัง"

ซูมู่หรงเดินไปจับไหล่ของสวีฝู และกดสวีฝูเอาไว้

สวีฝูจึงไม่กล้าลุกขึ้นมาอีก อันหลิงหยุนเอื้อมมือไปจับข้อมือของสวีฝู นางไม่จำเป็นต้องสแกน แต่ใช้ความรู้ทางวิชาชีพที่เรียนมา เพื่อตรวจดูสวีฝูอยู่สักพัก

หลังจากตรวจดูอันหลิงหยุนก็ถามสองสามอย่าง "กงกงเคยได้รับบาดเจ็บตอนเด็กหรือเปล่า?"

สวีฝูค่อย ๆ มองไป "ตอนที่ข้าเพิ่งเข้าไปในวังแรก ๆ ยังไม่ค่อยรู้ว่าเรื่องรู้ราว ทำให้ท่านอาจารย์โกรธ อาจารย์จึงใช้ตะบองไม้ทุบตี แต่ก็ไม่ได้ตีจนหัก เพียงแต่ว่าหลังจากที่ตีเสร็จก็โยนออกไปข้างนอก ตอนนั้นสภาพอากาศหนาวเย็นอย่างผิดปกติ พวกเราที่นี่ไม่มีช่วงเวลาหนาว แต่ในปีนั้นมีหิมะตกลงมาเล็กน้อย และคงเพราะพระเจ้าเห็นว่าข้าไม่รู้เรื่องรู้ราว หนาวมาก ต่อมาจึงล้มป่วย และมักจะรู้สึกสุขภาพไม่ดี"

"เช่นนั้นก็เป็นเวลาหลายปีแล้ว นี่ก็นับได้ว่าท่านเป็นโรคที่ขามีความเย็นสะสมคั่งค้างทำให้เกิดอาการ กลับไปข้าจะลองจ่ายยาแช่เท้าให้ท่านร่วมกับการฝังเข็มดู โรคนี้เป็นโรคที่รักษาไม่หายแต่ไม่ถึงตาย ตอนอากาศไม่หนาวยังพอทนได้ แต่หากอากาศหนาวก็จะทรมานขึ้น

แม้ว่าที่หนานอี้นี้จะไม่หนาว แต่ที่หนานอี้อากาศชื้น

หากไม่ได้ป่วยก็ยังดี แต่มันพูดยากสำหรับคนอย่างท่าน หากรู้สึกว่าสุขภาพแย่ขึ้นมาจริง ๆ ความชื้นก็จะหนักข้อขึ้น"

"หมอหลวงก็พูดเช่นนี้ ข้าก็ไม่ได้ใส่ใจ อดทนผ่านพ้นมาโดยตลอด" สวีกงกงปลงตก

อันหลิงหยุนหยิบเข็มเงินออกมาจากตัว และกล่าวว่า "เข้าไปเถอะ ข้าจะฝังเข็มให้ท่านเอง"

“ให้หมอหลวงทำเถอะพ่ะย่ะค่ะ” แน่นอนว่าสวีฝูปฏิเสธ

อันหลิงหยุนไม่สนใจเขา สาวเท้าเข้าไปตรง ๆ

ทางด้านใน อันหลิงหยุนเข้าไปรอ สวีฝูจึงจำต้องตามเข้าไป ฮ่องเต้หนานอี้วางถ้วยชาในมือลง แล้วก็ตามเข้าไปเช่นกัน

สวีฝูเข้าประตูไปแล้วก็ยังปฏิเสธ อันหลิงหยุนให้ไปเขานอนลงบนเตียงโล๋ห้าน ในห้องนี้มีเตียงหลังหนึ่งที่ปกติมักจะใช้นั่งเล่นหมากรุก อันหลิงหยุนให้สวีฝูขึ้นไป

สวีฝูรีบปฏิเสธ: "คงไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ"

"ขึ้นไปเถอะ ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้หรอก" อันหลิงหยุนมองซูมู่หรง ซูมู่หรงโยนสวีฝูลงบนเตียงทื่อ ๆ ราวกับหิ้วไก่ก็ไม่ปาน

สวีฝูจำต้องนอนลง อันหลิงหยุนจึงได้กล่าวว่า: "ม้วนขากางเกงขึ้น นอนบนเตียง"

ใบหน้าของสวีฝูเขียวคล้ำไปแล้ว "มิได้ ๆ "

“ท่านช่างดื้อด้านยิ่งนัก ข้าเป็นหมอ แค่ปฏิบัติต่อข้าในฐานะหมอก็พอแล้ว หากไม่ใช่เพราะท่านเป็นคนเก่าแก่ของไทซางฮวางละก็ ข้าจะไม่ตรวจให้ท่านหรอกนะ”

น้ำตาของสวีฝูไหลนองออกมา ตั้งแต่ไทซางฮวางจากไป ยังไม่เคยมีใครปฏิบัติกับเขาดีถึงเพียงนี้มาก่อนเลย

เมื่อเห็นว่าสวีฝูไม่ขยับ อันหลิงหยุนจึงสั่งให้คนถอดรองเท้าให้เขา สวีฝูได้แต่ม้วนขากางเกงขึ้นอย่างว่าง่าย และหมุนตัวขึ้นไปนอนตรงนั้น

ขาทั้งสองข้างของสวีฝูบวมแล้ว สำหรับผู้ชาย การที่สองขาบวมไม่ใช่เรื่องดี แสดงว่าไตก็มีความผิดปกติเช่นกัน อันหลิงหยุนจนปัญญา สุดท้ายวิธีการดั้งเดิมก็ใช้ไม่ได้จริง ๆ ไม่แม่นยำเท่ากับการสแกน

ระบบของนางก็เหมือนกับการนำอุปกรณ์ตรวจสอบของโรงพยาบาลทั้งหมดมาด้วย ตรงไหนผิดปกติก็ตรวจตรงนั้น

อันหลิงหยุนกดขาของสวีฝูทำให้สวีฝูตกใจจนตัวสั่น อันหลิงหยุนมองไป สวีฝูที่นอนอยู่ตรงนั้นอายุอานามปาไปเท่าไหร่แล้วกันเนี่ย ยังตกใจจนสั่นอีก

อันหลิงหยุนจึงกล่าวว่า "ช่วงนี้ท่านปัสสาวะสีเหลืองอมแดง และเวลาจะถ่ายก็ยากเย็นใช่ไหม?"

สวีฝูตกตะลึงไปชั่วขณะ ส่งเสียงดังอืมอย่างอู้ ๆ อี้ ๆ