ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 779

บทที่ 779 พ่อกับลูก

หลิงหยุนนั่งอยู่สักพักและสั่งว่า "เตรียมถังน้ำ ต้มน้ำร้อน แล้วเรียกหมอหลวงมา"

"พ่ะย่ะค่ะ"

มีผู้รับคำแล้ว ในเวลาไม่นานทุกอย่างก็เตรียมพร้อม หมอหลวงก็มาแล้ว อันหลิงหยุนสั่งยา แล้วให้หมอหลวงไปเตรียม

หลังจากต้มน้ำร้อนได้ที่แล้ว อันหลิงหยุนก็ให้คนนำตัวซูมู่หรงใส่ลงในอ่าง ปล่อยให้ซูมู่หรงนั่งอยู่ในนั้น ทั้งร่างต้องเปลือยเปล่า

ใส่สมุนไพรลงในน้ำแล้วอันหลิงหยุนก็เอื้อมมือไปแตะดู และซูมู่หรงก็ลืมตาได้สติขึ้นมา

เมื่อเห็นอันหลิงหยุน ซูมู่หรงก็เหลือบมองร่างกายทันที "ช่างหน้าไม่อายจริง ๆ ไม่อยู่กับข้า ยังมาถอดกางเกงของข้าอีก"

"องค์ชายสาม กางเกงเป็นข้าน้อยที่ถอด และก็เป็นเหล่าขันทีสองสามคนที่ก็นำตัวท่านใส่เข้าไปพ่ะย่ะค่ะ" สวีฝูกล่าว

ใบหน้าของซูมู่หรงเย็นยะเยือก "ท่านไม่พูดจะมีใครหาว่าท่านเป็นใบ้หรือ?"

"ไม่พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยปากมากเกิน ปากมากเกิน ไม่ทำแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

สวีฝูเดินไปอีกด้าน ซูมู่หรงจึงได้ถามว่า "สามารถรักษาให้หายได้ไหม?"

"ต้องลองดู" ตอนที่รักษาอยู่อันหลิงหยุนนึกขึ้นมาได้ว่า ในมือนางยังมียาสมุนไพรอยู่ จึงก็ใส่ลงในน้ำตามไป ซูมู่หรงดึงอันหลิงหยุนไว้ อันหลิงหยุนเอามือออกและเดินไปนั่งลงอีกด้าน สั่งคนไว้ว่าอย่าให้น้ำเย็นลง ต้องเปลี่ยนน้ำใส่ลงไปอย่างไม่ขาดช่วง

หลังจากนั้นในห้องก็เปลี่ยนน้ำตลอดเวลา ฮ่องเต้หนานอี้ก็สั่งให้คนนำกระดานหมากรุก มาเล่นหมากรุกกับอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนก็ว่างงาน จึงเล่นหมากรุกเป็นเพื่อนฮ่องเต้หนานอี้

ซูมู่หรงแช่ตัวเป็นเวลากว่าสองชั่วยาม อันหลิงหยุนลุกขึ้นไปดู ทั่วทั้งร่างของเขาแดงไปหมด คนนอกดูแล้วอาการหนักยิ่งกว่าก่อนหน้านี้อีก

อันหลิงหยุนถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ยังมีทางช่วย ออกมาเถอะ"

เสียงโครมครามดังขึ้นมาทันที ซูมู่หรงลุกขึ้นยืน อันหลิงหยุนหันกลับไปทันที

รอบ ๆ เงียบจนสามารถได้ยินเสียงเข็มหล่นลงบนพื้นได้ ซูมู่หรงนำเสื้อคลุมอาบน้ำสวมมา สวมแล้วออกมาจากถังน้ำ อันหลิงหยุนพูดเสียงเย็นด้วยความโมโห “ซูมู่หรง เจ้าช่างหน้าไม่อายจริง ๆ !”

"กับเจ้าแล้วข้ายังต้องมีหน้าอะไรอีก ข้าก็มีหน้าเพียงพอแล้ว ถ้าข้าหน้าไม่อายเร็วกว่านี้ เจ้าก็เป็นของข้าไปแล้ว เขามีลูกข้าก็มี เท่านี้ก็ยุติธรรมแล้ว "ซูมู่หรงออกมาสวมรองเท้า และเดินไปตรงหน้าอันหลิงหยุน

อันหลิงโกรธมากจนไม่รู้จะพูดอะไร ซูมู่หรงราวกับภูเขาใหญ่ประชิดเข้ามา “ หลิงหยุน”

"หุบปาก!" อันหลิงหยุนอายจนโกรธ สีหน้าแย่มาก

ซูมู่หรงเอามือไขว้หลัง "ข้าเป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้ข้ากินยาได้ไหม?"

ตอนนี้เองอันหลิงหยุนนึกขึ้นมาได้ว่า ข้างนอกยังปรุงยาอยู่

ออกคำสั่ง ให้คนนำยามาให้ ซูมู่หรงเดินไปนั่งลง ยกยาขึ้นมาเป่า และดื่มมันลงไปดังอึก ๆ เหมือนดื่มน้ำผสมน้ำตาล

อันหลิงหยุนกล่าวว่า "ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ"

หากว่ากงชิงวี่กลับมาเห็นเข้า นางจะต้องรับมันเอง

ซูมู่หรงลุกขึ้น สั่งให้คนนำเสื้อผ้าของเขามา เขาไปเปลี่ยนเสื้อผ้า หลังจากที่เขาออกมาก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาก ความทรมานจากอาการปวดและคันมาเป็นเวลานาน ทรมานจนไม่สามารถบรรเทาได้ สุดท้ายแล้วก็ยังเป็นนาง

วันนี้ซูมู่หรงสวมเสื้อผ้าที่สะดุดตามาก สีม่วงกับสีน้ำตาลรวมเข้าด้วยกัน บนศีรษะก็มีมงกุฎสีทอง เมื่อคนออกมายังมีกลิ่นยาจาง ๆ บนร่าง เหล่านางกำนัลต่างพากันเคลิบเคลิ้ม

อันหลิงหยุนเล่นหมากรุกและครุ่นคิดถึงเรื่องของกงชิงวี่ ป่านนี้แล้ว ยังไม่กลับมา แล้วก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะกลับ หากยังไม่กลับมาก็อีกฟ้าก็จะสว่างแล้ว

อันหลิงหยุนก็เริ่มง่วงบ้างแล้ว เตรียมว่าจบกระดานนี้แล้วก็จะพักผ่อน

ซูมู่หรงนั่งข้างอันหลิงหยุน "วันนี้เขาคงไม่กลับมาแล้ว น่าจะติดกับดัก"

อันหลิงหยุนไปมองซูมู่หรง "เจ้ารู้ได้อย่างไร?"