ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 781

บทที่ 781 ช่วยคน

เพียงพริบตา คนกว่าห้าสิบคนก็ถูกฆ่าตายจนหมด บนพื้นเจิ่งนองไปด้วยเลือดดุจดั่งลำธารโลหิตก็ไม่ปาน เฟยยิงถูกคนล้อมสกัดเอาไว้ทุกด้าน เมื่อเห็นว่าตัวเองคงต้องตายแน่ เขาจึงสู้แบบยอมถวายชีวิตแล้ว ถ้าเขาตายไป ก็ไม่ต้องดึงนายท่านมาลำบากด้วยแล้ว

กงชิงวี่เงยหน้าขึ้นมองไป ได้เห็นว่าเฟยยิงกำลังจะเกิดเรื่องร้าย จึงโผร่างพุ่งทะยานเข้าไป กงชิงเซวียนเหอโบกมือส่งสัญญาณ คนหลายสิบคนที่อยู่ด้านหลังของเขา ก็ตรงเข้ามาหยุดกงชิงวี่เอาไว้ทันที เฟยยิงหันกลับไปมองกงชิงวี่ด้วยแววตาสิ้นหวัง : "นายท่าน เฟยยิงไปแล้วนะขอรับ”

“ เฟยยิง .... ”

กงชิงวี่พยายามพุ่งเข้าไปช่วยคน แต่ติดที่มีคนจำนวนมากเกินไป ต่อให้จะฆ่าเพื่อผ่านไป ก็ยังต้องใช้เวลาครู่ใหญ่เป็นแน่

เฟยยิงกัดฟัน หมุนกายแล้วพุ่งทะยานออกไป ต่อให้แขนข้างหนึ่งใช้การไม่ได้แล้ว เขาก็ไม่มีทางยอมตายไปทั้งๆอย่างนี้แน่ อย่างน้อยก่อนตาย เขาต้องฆ่าพวกนี้ให้ได้บ้างสักสองสามคนก็ยังดี

คนนับสิบ ๆ คนเงื้อดาบเข้ารุมล้อมเฟยยิง เตรียมจะแล่เนื้อชำแหละเขาให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ในชั่วขณะนั้นเอง พลันปรากฏเสียงหนึ่งดังขึ้น .....

คนกว่าห้าสิบคน ถูกบางสิ่งฟาดเข้าใส่เป็นแนวขวางกลางลำตัว กวาดจนร่างทุกคนกระเด็นออกไป แล้วล้มระเนระนาดกลาดเกลื่อนเต็มพื้น

กงชิงเซวียนเหอตกตะลึงจนถึงกับผงะไปชั่วครู่ เงยหน้าขึ้นมองไปด้านบน อันหลิงหยุนโอบพิณฝูโอวยืนอยู่ที่นั่น เสี่ยวเฮยกลับไปเรียบร้อยแล้ว กระทั่งหนอนก็ยังกลัวเสียงของพิณด้วยเช่นกัน

อันหลิงหยุนขมวดคิ้วมุ่น ยกพิณฝูโอวขึ้นมาด้านหน้า วางเป็นแนวนอนแล้วดีดให้เกิดเสียงต่อเนื่องกันหลายครั้งติดๆกัน ทุกครั้งที่ดีด เสียงพิณจะส่งพลังที่แฝงปราณพิฆาตแผ่ออกไปด้วยเมื่อคนเหล่านั้นโดนเข้าไป ก็จะล้มลงกับพื้นทันที

"โจมตีพร้อมกัน” เมื่อได้เห็นอันหลิงหยุน กงชิงเซวียนเหอจึงกลัวว่า ยิ่งเวลายาวนานออกไป อุปสรรคก็อาจยิ่งมีมาก จึงออกคำสั่งให้ฆ่าพวกของกงชิงวี่ทันที แต่เวลานั้นชื่อจินจื่อได้เข้าถึงตัวของคนเหล่านั้นแล้ว แต่ละคนจึงเริ่มดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด พวกกงชิงวี่จึงพลิกมาเป็นฝ่ายบุกโจมตีเข่นฆ่าเข้าไปอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานคนนับสิบ ๆ คนที่อยู่ตรงหน้า ต่างก็ถูกดับลมหายใจ หล่นร่วงลงไปในแอ่งเลือดแดงฉาน

กงชิงวี่เข้ามาถึงเบื้องหน้าของเฟยยิงอย่างรวดเร็ว ตรงเข้าไปพยุงเฟยยิงเอาไว้ เฟยยิงคุกเข่าลงบนพื้น ส่ายหน้าพลางกระอักเลือดสด ๆ ออกมาจนกบปาก: "นายท่าน ข้าไม่มีทางรอดแล้ว ท่านไปเถอะขอรับ"

เฟยยิงพูดไปก็ทำท่าว่าจะล้มลง อันหลิงหยุนรีบเอื้อมมือไปด้านหน้า หยิบยาที่พกติดตัวมาส่งให้เฟยยิงก่อน จากนั้นจึงจับข้อมือของเขา เพื่อเริ่มสแกนตรวจสอบอาการทันที

"เขาได้รับบาดเจ็บภายใน อวัยวะตันทั้งห้า อวัยวะกลวงทั้งหก ต่างก็ได้รับบาดเจ็บทั้งหมด รอยแผลจากดาบที่แขนของเขามีพิษ แขนใช้การไม่ได้แล้ว" อันหลิงหยุนบอกไปตามความจริง

กงชิงวี่รีบถามว่า: "มีทางรักษาหรือไม่?"

"มีเพคะ พยุงเขาไปด้านนั้นก่อน ข้าจะให้เขากินยา" ทันทีที่ได้ยินอันหลิงหยุนพูดอย่างนั้น กงชิงวี่ก็รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที เบิกตาโพลงมองจ้องเขม็ง

อันหลิงหยุนถอดกระเป๋าใบหนึ่งที่นางพกติดตัวมาด้วยวางลง หยิบขวดที่ปิดสนิทใบหนึ่งที่อยู่ในกระป๋าออกมา เมื่อเปิดขวด พลันปรากฏกลิ่นบางอย่างที่คล้ายเลือด ลอยมากระทบจมูกจนรับรู้ได้: "ดื่มนี่เข้าไปเร็วเข้า"

เฟยยิงยังไม่เคยเจออันหลิงหยุนมาก่อน จึงคิดไปว่า นางเป็นคนที่มีสถานะเดียวกันกับเขา หลังจากที่นำยามาแล้วก็ดื่มเข้าไปตรง ๆ ทันที ในนั้นเป็นเลือด หลังจากดื่มเข้าไปแล้วดวงตาของเฟยยิงก็ต้องเบิกค้างอย่างตกตะลึง รู้สึกได้ว่าในร่างกายเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างดึงรั้งอวัยวะภายในอย่างรวดเร็ว แต่เขารู้สึกสบายขึ้นมาก ไม่รู้สึกเจ็บปวดเท่าไหร่แล้ว

สีหน้ากงชิงวี่ย่ำแย่อย่างหนัก: “นี่ลับหลังข้าเจ้าแอบ.....”

"ท่านอ๋อง พวกนี้เป็นยาที่ข้าเพาะเลี้ยงขึ้นมาเพคะ ไว้กลับไปแล้วจะอธิบายให้ท่านฟังอีกที ไม่ได้กรีดออกมาตรง ๆ หรอก" อันหลิงหยุนค้นพบกรรมวิธีเพาะเลี้ยงยาพวกนี้แล้ว เพียงแต่เพาะเลี้ยงออกมาได้จำนวนน้อยนิด อีกทั้งผลที่ได้ก็ยังไม่ดีเท่าที่ควร

กงชิงวี่ได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

เฟยยิงนอนพักฟื้นร่างกาย อันหลิงหยุนมองไปยังอีกสามคนที่เหลือ พวกเขาต่างก็ได้รับบาดเจ็บในระดับที่แตกต่างกันไป แต่ก็ไม่ร้ายแรงจนถึงแก่ชีวิต

อันหลิงหยุนหันไปมองกงชิงเซวียนเหอ ที่เวลานี้ยังคงสวมหน้ากากอยู่ เมื่อเห็นอันหลิงหยุนแล้ว เขาก็ไม่ได้ถอดหน้ากากออก กลับเป็นอายู่ที่เข้ามาแทน

อายู่ยืนตระหง่านอยู่อีกด้านหนึ่ง ในมือถือแส้ พลางจ้องอันหลิงหยุนอย่างโกรธแค้น: "ทำไมไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็ต้องมีเจ้าที่นั่นทุกครั้งนะ ช่างสมควรตายเสียจริงเชียว เจ้านาย ตอนนี้คนของพวกเราเยอะกว่า ท่านจัดการรับมือกงชิงวี่ ส่วนข้าจะรับมืออันหลิงหยุนเอง เราต้องฆ่าพวกนั้นได้แน่ ส่วนคนอื่นก็ไปจัดการพวกที่เหลือ ถ้าเราใช้กำลังที่เหนือกว่า ไปไล่ล่ากวาดล้างศัตรูที่อ่อนกำลังแล้ว สุดท้ายย่อมมีโอกาสชนะเป็นแน่ "

ขณะที่อายู่พูด แววตาก็ทอประกายความโหดเหี้ยมอำมหิตออกมา

“ก็ดี เจ้าไปจัดการอันหลิงหยุน ข้าจะจัดการกับกงชิงวี่เอง ส่วนคนอื่น ๆ ก็ทำตามที่อายู่บอก ไปจัดการกับพวกที่เหลือ ไปได้!”

สิ้นเสียงสั่งการ ทั้งหมดก็แบ่งกำลังออกเป็นสามกลุ่ม เตรียมพร้อมไล่ต้อนกวาดล้างคนที่เหลือ