ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 812

บทที่ 812 เชื่อมโยงกับจวนกั๋วจิ้ว

ขันทีน้อยตกใจจนดวงตาเป็นเส้นเลือด อันหลิงหยุนเคยเห็นขันทีน้อยนี้ที่สถาบันแพทย์หลวงอายุราวๆยี่สิบกว่าๆ หน้าตาหล่อเหลา เป็นคนที่ทำงานคล่องแคล่ว อันหลิงหยุนกับเขาเคยพบกัน แม้จะไม่ได้คลุกคลีกัน แต่รู้สึกคุ้นหน้า

“ท่านอ๋อง สถาบันแพทย์หลวงก็มีขันที ได้รับการสั่งงานมาโดยตรงเหรอ?”อันหลิงหยุนถาม

ที่ผ่านมาในสถาบันแพทย์หลวงจะมีขันทีร่วมมือกับหมอหลวงทำงาน เพื่อที่จะสะดวกในการเดินทางไปในวังสนม และสถาบันแพทย์หลวงก็มีขันทีที่ถูกส่งมาตั้งแต่เล็ก ปกติก็จะส่งให้หมอหลวงเลือกก่อน เพื่อความสะดวก ก็จะถ่ายทอดวิชาแพทย์ให้ แต่ไม่มาก”

อันหลิงหยุนแปลกใจ “ถ้าอย่างนั้นในสถาบันแพทย์หลวงมีปัญหาเหรอ?”

“มันก็พูดยาก”

กงชิงวี่มองไปที่ขันทีน้อย ถามเขา “เจ้าอยู่ในสถาบันแพทย์หลวงทำงานให้กับหมอหลวงคนไหน?”

ขันทีน้อยกลัวจนตัวสั่น แม้ว่าจะโดนจี้จุด แต่เวลาตื่นตระหนกขึ้นมาร่างกายก็สั่น

อันหลิงหยุนถามว่า “เจ้าจะไม่พูดหรือ?”

ขันทีน้อยตกใจกลัว แต่ไม่ให้ความร่วมมือ

กงชิงวี่เหลือบมองไปที่คนที่เข้ามา อาหยู่พูด “ท่านอ๋อง สาวใช้เซียวกุ้ยเฟยได้รับสารภาพออกมาแล้ว นางยอมรับว่าทั้งหมดนี้นางเป็นคนทำเอง นางบอกว่านางเคยอยู่ในวังซ่งเต๋อซ่งเต๋อเฟยมีพระคุณกับนางมาก เสี่ยวสวีจื่อเคยดุด่านาง นางเกลียดเซียวกุ้ยเฟย คิดว่ามีเซียวกุ้ยเฟย ฮ่องเต้เลยทำเย็นชากับซ่งเต๋อเฟย ทำให้ซ่งเต๋อเฟยต้องตายอย่างอนาถ

สิ่งที่นางทำทั้งหมดเพื่อแก้แค้นแทนซ่งกุ้ยเฟย”

อาหยู่จนปัญญา เป็นการใส่ร้ายป้ายสี เห็นว่าเป็นการทำร้ายเซียวกุ้ยเฟย ที่แท้ก็พุ่งเป้าไปทางจวนกั๋วจิ้ว

อันหลิงหยุนมองขันทีน้อย “เจ้าล่ะ?”

กงชิงวี่มองอาหยู่ “อาหยู่จับไปไต่สวนอย่างทารุณ!”

“พ่ะย่ะค่ะ”

อาหยู่พาคนออกไป อันหลิงหยุนประหลาดใจ “ท่านอ๋องไม่มีวิธีไต่สวนเหรอ?”

“มี”

กงชิงวี่เหลือบมองสิ่งของที่อยู่บนพื้น ก้มลงเพื่อจะหยิบถุงหอม ถูกอันหลิงหยุนดึงไว้ อันหลิงหยุนสวมถุงมือมา หยิบถุงหอมแล้ววางลงบนถาด ทั้งสองออกจากวังเฉาเฟิ่งและไปที่อื่น

เริ่มจากพระตำหนักจรุงจิต ไปถึงวังจิ่งซิ่ว และในที่สุดก็มาถึงวังซ่งเต๋อที่ไม่มีเวรยามพบผ้าผืนเดียวกัน และมันก็อยู่บนผ้าห่มในเตียงของมู่มิง

ทั้งสองฝ่าสายฝนกลับไปที่วังเฉาเฟิ่งที่วิหารบรรทมรอง ทันทีที่เข้าประตูพวกเขาก็เห็นคนจำนวนมากมองมาที่พวกเขา

อันหลิงหยุนถือร่มกระดาษเคลือบน้ำมันหนึ่งอัน พร้อมถาดในมือ ภายในถาดมีน้ำและถุงหอม กงชิงวี่ถือผ้าห่มด้วยมือทั้งสองข้าง ห่มอันหลิงหยุนและเขาสองคนไว้

เนื่องจากฝนตกหนัก ทำให้ด้านในของถาดถูกแช่ด้วยน้ำ

ผ้าห่มที่กงชิงวี่เอามาก็เปียกเช่นกัน และโยนผ้าห่มลงบนพื้น กงชิงวี่กล่าวว่า “เมื่อกี้อยู่ที่ห้องโถงใหญ่ของเสด็จแม่ข้าได้จับคนได้หนึ่งคน เขาเป็นคนของสถาบันแพทย์หลวง เป็นขันทีน้อย เขากะจะมาขโมยถุงหอม

อาหยู่กำลังไต่สวนและทรมานเขาอยู่ข้างนอก เสด็จแม่และไท่เฟยเกิดเรื่องเช่นนี้ ถ้าไม่ใช่ถุงหอมก็เพราะภาพลวงตา เกี่ยวข้องกับการวางยาพิษ

อันหลิงหยุนโยนถาดในมือลงกับพื้น ถุงหอมในถาดหล่นลงบนผ้าห่ม และมันก็หายไป ถ้าไม่ใช่สำลีที่อยู่ในถุงหอมก็คงจะหายาก ทุกคนมองไปที่ถุงหอมและผ้าห่ม ในที่สุดก็พอเข้าใจว่ากงชิงวี่หมายถึงอะไร

ถุงหอมอยู่ในมุมหนึ่งของผ้าห่ม ดังนั้นจึงสงสัยทำไมหาไม่เจอ

ตอนนี้หวางฮองไทเฮาเหนื่อยและง่วงนอน เพราะร่างกายที่อ่อนล้ามาครึ่งเดือน ยืดเยื้อ ปุ๊บปั๊บคงจะไม่สามารถหายได้ คงต้องใช้เวลาอีกสักระยะหนึ่งในการพักฟื้น