ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 872

บทที่ 872 ล้วนเป็นคนยุคปัจจุบันทั้งหมด

อันหลิงหยุนลืมตาขึ้น: “อาจารย์ของข้าล่ะเจ้าคะ?”

เหล่าจู่ทอดถอนใจ:"ศาสตร์การเชิญวิญญาณจะได้ผล ก็ต่อเมื่อวิญญาณนั้นยังคงอยู่ อีกทั้งคนก็ยังต้องมีชีวิตอยู่เช่นกัน คนคนนั้นของเจ้า วิญญาณได้สูญสลายหายไปจนหมดสิ้นแล้ว ข้าตามหาไม่พบ เขาเองก็ตายไปเป็นเวลานานมากแล้ว ไม่มีทางแก้ไขใดๆได้อีก”

“ แล้วถ้าเขากลับไปล่ะเจ้าคะ?”

“ถ้าเขากลับไปได้ค่อยพูดกันเถอะ”

"ขอเหล่าจู่โปรดชี้นำทางด้วยเจ้าค่ะ!"

อันหลิงหยุนไม่ค่อยเคร่งศาสนาอะไรนัก เพราะสุดท้ายนางไม่ชอบการคุกเข่าให้ใคร

เมื่อเห็นอันหลิงหยุนโขกหัวคำนับถึงขนาดนี้ เหล่าจู่จึงเอ่ยขึ้นว่า: "เจ้าเรียกเขามาเถอะ"

อันหลิงหยุนลุกขึ้น รู้สึกดีใจกับเรื่องที่คาดไม่ถึงอย่างยิ่ง หันหลังออกประตูไปเรียกคนทันที

ซูมู่หรงได้ยินเสียงเรียกของอันหลิงหยุน ก็เดินไปที่หน้าประตูเรือนไม้ เมื่อถึงตรงหน้าของเหล่าจู่ ซูมู่หรงก็คุกเข่าลง

เหล่าจู่มองซูมู่หรงครู่หนึ่ง: "มือ!"

ซูมู่หรงส่งมือให้เหล่าจู่ เหล่าจู่กัดนิ้วจนมีเลือดไหล แล้วใช้เลือดวาดบางสิ่งบนฝ่ามือของเขา

เลือดได้ซึมเข้าสู่ฝ่ามือของเขาอย่างรวดเร็ว ซูมู่หรงเงยหน้าขึ้น เหล่าจู่ก็เอ่ยขึ้นว่า: "เจ้าไปได้แล้ว จำไว้ว่าหลังจากที่พวกเจ้ากลับมายังที่นี่อีกครั้ง ทุกสิ่งทุกอย่างจะเริ่มต้นใหม่ทั้งหมด และในเวลานั้น บนท้องฟ้าจะปรากฏดวงอาทิตย์สองดวง!"

"....." ในใจอันหลิงหยุนพลันรู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาทันที บนท้องฟ้าจะปรากฎดวงอาทิตย์สองดวง นั่นอาจมีหมายความว่า นางกับซูมู่หรงไม่ควรกลับมาที่นี่อีกอย่างนั้นหรือ?

เหล่าจู่เก็บลูกแก้วแล้วหันไปมองอันหลิงหยุน แล้วทิ้งสายตาลงมองไปที่ท้องของนาง: "เจ้ามาที่นี่เพราะนาง และเจ้าก็ต้องไปจากที่นี่เพราะนางด้วยเช่นกัน

แต่เจ้าสามารถเลือกที่จะให้นางอยู่ในร่างกายของเจ้าตลอดไปได้ เช่นนั้นเจ้าก็จะสามารถอยู่ที่นี่ตลอดไปได้แล้ว "

อันหลิงหยุนเหลือบมองที่ท้องของตัวเอง: "ไม่ต้องหรอก ข้าหวังเพียงว่านางจะได้มีชีวิตที่ดีมากกว่า"

อันหลิงหยุนลุกขึ้น พลันเกิดอาการปวดท้องแปลบขึ้นมา อันหลิงหยุนรีบใช้มือกดบรรเทาอาการอย่างรวดเร็ว : "อย่าทำตัวเอะอะวุ่นวายสิ"

ท้องไม่เจ็บแล้ว อันหลิงหยุนหันไปกกล่าวขอบคุณเหล่าจู่: "ขอบคุณเหล่าจู่มากเจ้าค่ะ"

เหล่าจู่เงยหน้าขึ้นมองอันหลิงหยุน: "หวังว่าเจ้าจะกลับมาได้อีกครั้ง!"

"……ต้องได้เจ้าค่ะ"

อันหลิงหยุนหันไปมองซูมู่หรง ซูมู่หรงลุกขึ้น แล้วทั้งสองคนก็จากไปพร้อมกัน

หลังจากออกไป อันหลิงหยุนก็เหลือบมองไปที่หญิงสาววัยรุ่นคนนั้น หญิงสาวมอบถุงหอมใบหนึ่งให้อันหลิงหยุน เมื่ออันหลิงหยุนรับมันไปแล้วก็กล่าวขอบคุณ ก่อนจะเดินจากไป

ตลอดเส้นทางที่ทั้งสองออกไปนั้น ราบรื่นไม่มีอุปสรรค เฟยยิงยืนอุ้มเจ้าห้ารออยู่ห่าง ๆ เมื่อทั้งสามมารวมตัวกัน อันหลิงหยุนก็วางแผนว่าจะกลับไปในทันที

ขากลับไปง่ายกว่าขามาอย่างมาก เพียงไม่นานพวกเขาก็มาถึงเชิงเขากันแล้ว

อันหลิงหยุนลงไปจนถึงข้างล่างได้ ก็รู้สึกเหนื่อยล้าไม่น้อย จึงพักผ่อนยาวตลอดทั้งคืน

นางอุ้มเจ้าห้าพักผ่อนอยู่บนรถม้า ซูมู่หรงคอยสังเกตปรากฏการณ์บนท้องฟ้าอยู่ตลอด

เฟยยิงยืนเฝ้าอารักขาอยู่นอกรถม้า

คืนนี้อันหลิงหยุนฝัน นางฝันว่าได้กลับไปที่สถาบันวิจัย ทั้งยังได้เจอผู้ช่วยของนางอีกด้วย

ผู้ช่วยคนนั้นยังคงดูอายุน้อยมากเหมือนเดิม อันหลิงหยุนมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความประหลาดใจ ทั้งที่รู้สึกว่าคุ้นเคยมาตลอด แต่ก็จำไม่ได้ว่าเป็นใคร คิดไม่ถึงจริงๆว่าจะเป็นผู้ช่วยของนางเอง

ถ้าไม่เห็นจากในลูกแก้วคริสตัลนั่น นางก็คงไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

ในความเป็นจริง ตอนนั้นนางอาจยังไม่ตาย แต่เพราะถูกแรงระเบิดนั้นระเบิดจนตายต่างหาก

แต่ผู้ช่วยของนาง เพื่อที่จะให้นางตายไปซะ จึงวางระเบิดให้นางถูกระเบิดตาย ส่วนซูมู่หรงที่พยายามตามหานาง จะด้วยเหตุบังเอิญหรือสวรรค์จงใจกลั่นแกล้งก็ตาม จึงได้มาเจอกับผู้ช่วยคนนั้น และหากเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ผู้ช่วยคนนั้นจะต้องหาทางทำร้ายพวกเขาอย่างแน่นอน

เมื่ออันหลิงหยุนตื่นขึ้น ก็เป็นเช้าของวันถัดมาแล้ว นางเปิดม่านรถม้าแล้วพูดขึ้นว่า "ไปหนานอี้กันเถอะ ถึงอย่างไรพวกเราก็ออกมากันแล้ว เจ้าห้าเป็นแบบนี้ก็ไม่ดีจริง ๆ นั่นล่ะ ข้าอยากไปหาจื่อฮั่ว "

ซู่มู่หรงไม่ขัดข้อง: "แล้วแต่เจ้าเถอะ"