ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 881

บทที่ 881 ถูกเซวียนเหอเอาตัวไป

เซวียนเหอมองซูมู่ไห่แวบหนึ่งแล้วถามขึ้นว่า “องค์ชายสี่ ยินดีที่จะเดินทางไปกับเราหรือไม่”

“ที่แท้พวกเจ้ามีความเกี่ยวข้องกันอย่างไร ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนว่า มีประเทศที่ชื่อหลิงหยุน”

“ท่านไปแล้วก็จะได้ยินเอง”เซวียนเหอหมุนตัวไปดูอันหลิงหยุน “หากข้าลงมือ พวกท่านคงไม่ดีแน่ ท่านรอข้าลงมือ หรือว่าจะตามข้ามาแต่โดยดี”

สีหน้าอันหลิงหยุนเย็นชา “ข้าจะรู้จักเจ้าได้อย่างไร ”

“เป็นบุญที่สั่งสมมาห้าร้อยปี”

เซวียนเหอหันไปมองกงชิงวี่ที่สีหน้าเย็นชา มุมปากเผยรอยยิ้มชั่วร้าย “เขาเป็นถึงอ๋องซื่อเจิ้น อยู่ใต้เพียงหนึ่งแต่อยู่เหนือนับหมื่น แต่แล้วอย่างไร ฆ่าข้าตั้งหลายครั้งหลายคราแต่ก็ไม่สำเร็จเลยสักครั้ง ตอนนี้ยังจะโยนเจ้าให้กับข้า ข้าจะให้เขาแบ่งดินแดนออกมา ให้เขามีชื่อเสียงอื้อฉาวเป็นหมื่นปี”

คิ้วของอันหลิงหยุนขยับอยู่ชั่วครู่ “เจ้าคิดว่าเขาจะทำลายประเทศต้าเหลียงเพื่อข้าหรือ”

“ไม่ลองดูแล้วจะรู้ได้อย่างไรเล่า แล้วเจ้าล่ะ หวังว่าเขาจะทำเช่นไร แม้ว่าเขาจะเป็นท่านอ๋อง แต่สุดท้ายก็เป็นสามีจ้า หากเพื่อประเทศต้าเหลียงแล้วเขายอมยกเจ้าให้ข้า เจ้าจะคิดอย่างไร แต่หากเขายอมตอบตกลง เช่นนั้นเจ้ากับเขาก็จะเป็นคนที่มีชื่อเสียงอื้อฉาวไปตลอดกาล

เขาบริหารจัดการกองทัพจนประเทศต้าเหลียงมั่นคงเป็นปึกแผ่น แต่เพราะหญิงสาวเพื่อคนเดียวกลับคิดจะโค่นล้มประเทศ เขาก็คือนักโทษ”

“ท่านยังคงไม่เข้าใจในตัวเขา แล้วแต่ท่านเถอะ ท่านจะพาข้าไปก็ไม่เป็นไร แต่ว่าข้าจะพาองค์ชายสี่ไปด้วย องค์ชายสี่ร่างกายอ่อนแอ ข้าจะรักษาให้กับเขา”

อันหลิงหยุนมองไปยังซูมู่ไห่ที่ไม่ปริปากอะไรเลยตั้งแต่ต้น เขาคนนี้ช่างหนักแน่นยิ่งนัก และช่างสังเกต สำหรับฮ่องเต้หนานอี้แล้วนี่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร

ซูมู่ไห่มองอันหลิงหยุนแวบหนึ่ง “ข้าไม่จำเป็นต้องให้เจ้าดูแลรักษาข้า แต่ว่าเขาจะพาเจ้าไปจากข้า เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด”

ซูมู่ไห่ชักดาบออกมาจากข้างหลัง วางไว้ที่คอของเซวียนเหอ

เซวียนเหอก้มมองดาบที่จ่ออยู่ที่คอของเขาแวบหนึ่ง ยิ้มอย่างอดไม่ได้ “เจ้าช่างอ่อนวัยยิ่งนัก”

“แต่ก็ดีกว่าเจ้า”

เซวียนเหอมองไปยังอันหลิงหยุน ยกมือขึ้นคิดจะผลักดาบออกไป อันหลิงหยุนก็ได้ดึงมือของซูมู่ไห่ไว้แล้ว เอาดาบของเขาไป แม้ว่าซูมู่ไห่จะไม่ยินยอม แต่เขาก็ไม่ได้ต่อต้านอะไร

อันหลิงหยุนวางดาบของซูมู่ไห่ไว้อย่างดี “รอเวลาที่เขาไม่ระวังตัว พวกเราค่อยสับเขาเป็นชิ้นๆ ตอนนี้เจ้าสู้เขาไม่ได้ ข้าเองก็เช่นกัน แน่นอนว่าไม่ใช่ว่าเจ้าจะสู้ไม่ได้ แต่เพราะเจ้าไม่สบาย รอให้หายดีซะก่อน ค่อยจัดการเขาเสีย”

ซูมู่ไห่โมโหจนหน้าแดง “เจ้าพูดอะไรของเจ้า เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าจะกำจัดเขาไม่ได้ ”

“เช่นนั้นท่านพูดสิว่า ตอนนี้ท่านสามารถจัดการเขาได้หรือไม่”

อันหลิงหยุนไม่มีทีท่าอ่อนแอ ซูมู่ไห่มองอันหลิงหยุนด้วยสายตาเย็นชา เขาไม่มีพละกำลังจริงๆด้วย อย่าว่าแต่คนคนนี้เลย แม้แต่คนทั่วไปก็อาจจะสู้ไม่ไหว

อันหลิงหยุนเห็นซูมู่ไห่ไม่พูดจา จึงมองไปยังเซวียนเหอ “พวกเราไปกันได้แล้ว”

พูดจบก็มองไปยังกงชิงวี่แวบหนึ่ง เดินตามเซวียนเหอไป นางเองก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่าประเทศหลิงหยุนเป็นเช่นไร แรกเริ่มคนที่ให้เขาออกจากประเทศต้าเหลียงเพื่อไปเริ่มต้นใหม่ก็คือนาง ตอนนี้เขาได้กลายเป็นฮ่องเต้ผู้บุกเบิกประเทศแล้ว ทำไม่นางจะไม่ไปดูสักหน่อยเล่า

อีกทั้งเขายังใช้คำว่าหลิงหยุนโดยเฉพาะ ไม่ใช่ต้องการให้กงชิงวี่ต้องอกแตกตายหรอกหรือ

ซูมู่ไห่ก็ตามไปด้วย ไม่ไกลนักมีแพไม้ไผ่ ทั้งสามคนอยู่บนแพไม้ไผ่

เซวียนเหอยืนเอามือไขว้หลัง อยู่ด้านหน้า ด้านหลังมีคนถ่อแพ

อันหลิงหยุนเดินไปยืนอยู่อีกฝั่ง รับลมของแม่น้ำ

เซวียนเหอพูดว่า “ก่อนที่ข้าจะมาก็ได้ยินว่าพวกเจ้าอยู่ที่นี่ ขณะที่กำลังคิดว่าจะหลอกล่อเจ้าอย่างไรให้เจ้ามากับข้า ก็ได้ยินข่าวว่า เจ้าได้ถูกหงเย่พาออกมาแล้ว ข้ารีบรุดมาหาเจ้าโดยไม่หยุดพัก พลางให้คนขัดขวางกงชิงวี่ พลางรีบมาหาเจ้า

ดีที่ได้วางแผนไว้แต่เนิ่นๆ ไม่เช่นนั้นคนที่โชคร้ายคงเป็นข้า

เดินทางไกลแสนยากลำบาก แต่หาเจ้าไม่พบ ไม่ใช่มาเสียเที่ยวหรอกหรือ ”

น้ำเสียงของเซวียนเหอแฝงแววขบขัน อันหลิงหยุนมองเขาอยู่ชั่วครู่ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าคนคนนี้ช่างน่าประหลาดยิ่งนัก

อีกทั้งยังมีนิสัยบางส่วนคล้ายกับกงชิงวี่ซ่อนอยู่