ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 888

บทที่ 888 ก่อตั้งสำนัก

ยังดีที่ไม่ถูกจับได้ อันหลิงหยุนรู้สึกดีใจอยู่สักครู่

สวีฝูมองไปยังกงชิงวี่ นานมากกว่าจะพูดขึ้นว่า “ที่จริงอ๋องเสียนเองก็รู้ถึงความอันตรายอยู่ลึกๆ เพียงแต่เขาไม่อยากพูด”

อันหลิงหยุนอืมหนึ่งเสียง

“มกุฎราชกุมารี อย่าว่าแต่อ๋องเสียนเลย แม้แต่ฮ่องเต้ เหล่าขุนนางก็มีความกังวลเช่นกัน ราชาบางคน หากทำให้ขุนนางต้องเป็นกังวล ก็อาจมีการหาคนมาแทนที่ได้”

“ข้าเข้าใจความหมายของกงกง กงกงอยากจะบอกว่า ไม่ใช่เพราะท่านอ๋องก่อกรรมทำเข็ญมากมาย แต่ไม้ใหญ่ย่อมถูกลมโค่น ท่านอ๋องมีชื่อในแผ่นดินทั้งสี่ทิศเพราะการทำสงครามเพียงครั้งเดียว บวกกับที่เขาทำทุกสิ่งและตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ได้ทำให้แผ่นดินทั้งสี่ทิศต่างสั่นคลอน คนที่สูงส่งเหล่านั้นต่างก็เกรงกลัวว่าพวกเขาจะถูกท่านอ๋องจัดการ

พวกเขามีเหตุผลอะไรที่จะไม่หวาดกลัว ใช่หรือไม่”

ได้ยินที่อันหลิงหยุนพูด สวีฝูพยักหน้า “จริงพ่ะย่ะค่ะ มกุฎราชกุมารีนั้นเข้าใจจิตใจคน”

“หากพวกเขาคิดจะใช้ข้าเพื่อจะร่วมกันโจมตี ท่านอ๋องก็คงจะกลายเป็นเป้าหมายที่ทุกคนต้องโจมตี ”

“ข้าน้อนมิกล้ายืนยัน แต่ข้าน้อยเองอยู่หนานอี้ก็มีคนอยู่ไม่น้อย อ๋องผู้สำเร็จราชการกับฮ่องเต้องค์ก่อนให้ความสำคัญกับข้าไม่น้อย ข้าน้อยกำความลับอยู่ในมือไม่น้อย”

“เชิญกงกงพูดเถอะ”

““มกุฎราชกุมารี ข้าน้อยได้รับข่าวมาว่า หนานอี้มีคนที่ไม่พอใจต่อท่านมานานแล้ว โดยเฉพาะฮองเฮา ฮองเฮาเรียกรวมพลขุนนาง เพราะคิดว่าท่านคงจะกลับไปถึงหนานอี้ในทันที คงไม่อยู่ในประเทศต้าเหลียงอีก แต่ท่านไม่กลับไป เพราะอ๋องเสียนได้สร้างความเดือดร้อนขึ้น

ฉะนั้นจึงคิดจะลงมือฆ่าอ๋องเสียนให้สิ้นซาก

เหล่าขุนนางต่างก็เห็นด้วย ยังติดต่อกับคนกลุ่มหนึ่งของประเทศเฟิ่ง”

“พวกเขาอยากให้ข้ากลับไป คิดจะลงมือกำจัดข้าที่ประเทศหนานอี้ ท่านอ๋องเองก็คงรู้ดี จึงไม่ให้ข้ากลับไป แม้ว่าจะไม่มีเรื่องที่จะกำจัดข้า ท่านอ๋องเองก็ไม่ปล่อยให้ข้าจากไปอยู่ดี

อย่างที่คนเคยกล่าว ปลากับอุ้งตีนหมีไม่สามารถได้มาพร้อมกันได้

ข้าเป็นพระชายาของเขา ก็เป็นได้เพียงชายาเขาเท่านั้น เขาไม่ยอมให้ข้าจากเขาไปเป็นแน่

แต่คนเหล่านั้นจะใช้ข้ออ้างนี้ โจมตีเขา ควบคุมเขา

เขาไม่ยินยอมจะร่วมมือด้วย ก็จะกลายเป็นศัตรูของทุกคน

แม้ว่าฮ่องเต้จะสามารถปกป้องเขาได้ แต่ประชาชนก็สามารถดึงเขาลงมาได้

ขอเพียงแค่สถานะของข้าทำให้ประชาชนเกิดความไม่พอใจ เขาเองก็คงจะโชคดีที่หลุดพ้นจากภัย”

สวีฝูพยักหน้า “ใช่แล้ว ตอนนั้นอ๋องเซ่เจิ้งก็เป็นเช่นนี้ แม้ว่าจะได้ใจประชา แต่เป็นเพราะว่าเรื่องของมกุฎราชกุมารีของประเทศเฟิ่งทำให้ต้องรับแรงบีบคั้นจากหนานอี้ทั้งบนล่าง หากไม่เป็นเช่นนี้ ก็คงไม่ต้องถูกกักขังอยู่หลายปี

ข้าน้อยเกรงว่าท่านเองจะมีจุดจบดังเช่นอ๋องเซ่เจิ้น”

“ขอบคุณท่านกงกง ”อันหลิงหยุนมองไปทางกงชิงวี่ “ฉะนั้นข้าต้องปกป้องเขา”

อันหลิงหยุนอุ้มจื่อฮั่วขึ้น โยกไปมาหน้าโต๊ะ หลุบตาลง ในใจเหมือนตาข่ายคอยปกป้องเขา

เลิกเปลือกตาขึ้นมองไปข้างหน้า อันหลิงหยุนรู้สึกได้ถึงความชัดเจนในชั่วพริบตา

นางไม่มีอารมณ์เช่นนี้มานานมากแล้ว มาที่นี่ส่วนใหญ่ก็ขี้เกียจ ไม่มีความปรารถนาที่จะอยากปกป้อง และได้ทำลายความฮึกเหิมที่เคยมีไปหมดสิ้น

ได้เวลาลับดาบแล้ว

กงชิงวี่กลับมาแล้ว“เป็นอะไรไป”

“ไม่มีอะไร เพียงแต่คิดเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้เท่านั้น”

อันหลิงหยุนหมุนตัวกลับไป ขึ้นรถม้าเตรียมเดินทางต่อ

กงชิงวี่มองไปทางสวีฝูแวบหนึ่ง แล้วก็หมุนตัวขึ้นรถม้า จากนั้นเจ้าเสือน้อยก็ตามเจ้าห้าขึ้นรถม้าไป

ไม่กี่วันให้หลัง ที่สุดอันหลิงหยุนก็ไปดูหลี่ถิง นางต้องการแน่ใจว่าหลี่ถิงยังมีชีวิตอยู่