ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 890

บทที่ 890 แลกเปลี่ยนกับหมอกุ่ย

ก่อนที่ฮ่องเต้หนานอี้จะจากไปก็ไปหาอันหลิงหยุนที่หน้าบ้าน เขาเองก็เดินผ่านมาทางนี้

ฮ่องเต้หนานอี้อยากจะพบอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนบอกว่านางไม่สะดวกพบ เพราะตนเองเป็นไข้หวัด

ฮ่องเต้หนานอี้ไม่เชื่อนาง นอกจากจะไม่เป็นห่วงแล้ว ยังพูดจาไม่น่าฟังว่าทำไมไม่ป่วยตายไปเลยอยู่ข้างนอกก่อนจะจากไป

ฮ่องเต้หนานอี้จากไปแล้ว ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็ออกไปส่งที่ประตูด้วย คิดอยากจะพบอันหลิงหยุน แต่อันหลิงหยุนก็ปฏิเสธไป

ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้สึกประหลาดใจ “ใช่พวกเขาสามีภรรยาทะเลาะกันจนหย่าร้างกันแล้วหรือไม่ ทำไมทะเลาะกันรุนแรงเช่นนี้”

“ฮ่องเต้ทรงคิดมากไปแล้ว จะหย่ากันได้อย่างไร พวกเขาหย่ากันพวกเราย่อมต้องรับรู้ ในเมื่อไม่ยอมพบหน้ากันก็แล้วไปเถอะ ต้องมีเหตุผลอะไรแน่นอน ฮ่องเต้อย่าทรงได้กังวลไปเลย ”หยุนโล๋ชวนตอนนี้ท้องโตมากแล้ว และไม่ค่อยออกนอกวังด้วย หากไม่ใช่เพราะฮ่องเต้หนานอี้จะกลับไป นางเคยพบกับฮ่องเต้หนานอี้ที่จวนอ๋องเสียนก่อนหน้านี้อยู่หลายครั้ง ทั้งที่รู้ว่าเขาจะไปแล้ว

พวกเขายังไม่ไปส่งนอกวัง ยังไงก็ฟังไม่ขึ้น

ตอนนี้อันหลิงหยุนไม่ยอมพบพวกเขา หยุนโล๋ชวนกลับรู้สึกว่าต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างเป็นแน่

ไม่รบกวนจะดีกว่า

เมืองหลวงมั่นคงแล้ว แผ่นดินทั้งสี่ทิศก็ดูเหมือนจะสงบลง

คืนนี้กงชิงวี่มาที่บ้านนอกเมือง ยังอุ้มลูกๆอีกหลายคนมาด้วย เด็กๆต่างก็คิดถึงท่านแม่แล้ว และก็ไม่รู้ว่าทำไมท่านแม่ถึงไม่กลับบ้าน

ลงจากรถม้าเหล่าเด็กๆต่างก็วิ่งตรงไปยังลานบ้าน ต่างก็รู้ว่าท่านแม่อยู่ข้างใน ต่างก็ราวกับก้อนเนื้อก้อนกลมๆ ที่วิ่งเข้าไปด้านใน

คนที่หน้าประตูคิดจะขัดขวาง อันหลิงหยุนบอกให้พวกเขาไม่ต้องสนใจ เด็กๆต่างเข้าไปอย่างแสนดีใจ ต่างก็พุ่งเข้าไปในอ้อมอกของอันหลิงหยุน

“ท่านแม่”

อันหลิงหยุนอุ้มคนหนึ่งไว้ในมือ นั่งลงมองพวกเขาอีกหลายคนอย่างไม่สบายใจ ที่ท้องยังมีอีกคนหนึ่ง

อันหลิงหยุนทำได้เพียงพาพวกเขาเข้าไปในเรือน ที่ได้เตรียมไว้ตั้งแต่ต้นแล้ว ที่นี่มีเตียงอุ่น เด็กๆนอนกันได้พอดี

เข้าไปในเรือน อันหลิงหยุนวางจื่อฮั่วลง หัวเราะอย่างมีความสุขขึ้นกับลูกชายทั้งหลาย

กงชิงวี่เดินเข้าประตูมาอย่างหดหู่ สีหน้าอึมครึม แต่ตอนที่อันหลิงหยุนมองเขา หัวใจของเขาก็กระตุกขึ้น แล้วก็ไม่กล้าทำสีหน้าเย็นชาอีก นั่งลงอย่างเชื่อฟัง มองอันหลิงหยุนอย่างเป็นทางการ

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่ วันนี้สวมชุดสีม่วงทั้งตัว ดูดีกว่าที่ผ่านมามาก และเขานั่งอยู่ตรงนั้นดูจริงจังมาก

อันหลิงหยุนคุยกับลูกๆอยู่สักพัก ถามเขาขึ้นมาว่า “งานของท่านอ๋องเรียบร้อยแล้วหรือ”

“อืม”กงชิงวี่ความคิดหวั่นไหว

อันหลิงหยุนถามต่อ “วันนี้ไม่มีงานหรือ”

“อืม”

หลังจากนั้นอันหลิงหยุนก็ไม่พูดอะไรอีก จนกระทั่งตอนมื้อค่ำ เด็กๆนั่งล้อมโต๊ะ กินอาหาร

ทุกคนต่างก็กินเก่งมาก มีเพียงเจ้าห้าที่ค่อนข้างเลือกกิน อันหลิงหยุนรอให้เด็กๆหลับไปแล้ว จึงไปดูกงชิงวี่ที่ลานบ้าน กงชิงวี่สั่งให้คนอื่นกลับไปพักผ่อนก่อนหนึ่งวัน ตอนที่เขาอยู่ไม่จำเป็นต้องมีคนอื่นอยู่

คนเหล่านั้นไม่ฟังเขา ต่างก็ฟังแต่อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนพยักหน้าพวกเขาจึงจากไป กงชิงวี่พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “เห็นทีข้าคงจะไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว”

“นอนเถอะ ข้าเหนื่อยแล้ว”อันหลิงหยุนก็ไม่ได้อธิบายอะไร หมุนตัวเดินไปแล้ว

กงชิงวี่หมุนตัวเดินตามไป เดินเข้าประตูแล้วปิดลง กอดอันหลิงหยุนอยู่ที่ประตูร้องขอตามความปรารถนา

ไฟในเรือนได้ดับลงแล้ว ทั้งสองหอบหายใจแรง น้ำเสียงแหบพร่า

“ข้าคิดถึงเหลือเกิน”กงชิงวี่น้อยมากที่จะพูดคำพูดเช่นนี้

อันหลิงหยุนกอดคอของกงชิงวี่เอาไว้ จูบอย่างกระตือรือร้น ทุกสิ่งล้วนอยู่ระหว่างริมฝีปาก

กงชิงวี่อุ้มนางขึ้นมา เดินไปยังอีกฝั่ง

คืนนี้ทั้งสองกว่าจะหลับก็ใกล้รุ่งเช้าแล้ว ก่อนนอนกงชิงวี่ถามอันหลิงหยุนว่าทำไม่จึงให้สวีฝูกลับไปที่จวนอ๋องเสียน แต่นางไม่กลับ

ในเมื่อร่างกายของสวีฝูไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ทำไม่นางไม่กลับ