ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 893

บทที่ 893 ช่วยหมาป่า

หลังจากอันหลิงหยุนผ่าออก กดอีกด้านหนึ่งแล้วค่อยๆดึงลูกศร หมาป่าที่อยู่บนพื้นส่งเสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลออกมาจากเบ้าตา ราชาหมาป่าก็เข้ามา เลียน้ำตาของหมาป่า

อันหลิงหยุนดึงลูกศรออกมาและโยนทิ้งไป เอาผงยาโรยตัวหมาป่าทันที นางหยิบมีดขึ้นมาอีกครั้ง กรีดที่ข้อมือของนาง และเอาเลือดให้หมาป่าดื่ม

ร่างกายของหมาป่าก็แข็งแกร่งมาก ปกติเป็นต้องใช้เลือดสองเท่า อันหลิงหยุนป้อนหมาป่าเสร็จ ร่างกายของนางอ่อนแอเล็กน้อย และนั่งลงกอดกล่องยาแล้วนอนลง

เมื่อมองไปที่หมาป่าอันหลิงหยุนพูดว่า “เขาไม่เป็นไรแล้ว เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะพักผ่อนสักพัก”

อันหลิงหยุนพูดจบก็หลับตาลง

หลังจากนอนหลับไปสักพัก อันหลิงหยุนก็ลืมตาขึ้น และพบว่าหมาป่าทั้งสองตัวนั้นหายดีแล้ว ราชาหมาป่าคาบไก่ฟ้ามาสองตัว หมาป่าที่ได้รับบาดเจ็บก่อนหน้านี้นอนอยู่บนท้องของนาง

ท้องของอันหลิงหยุนอุ่นๆ นางไม่รู้สึกหนาว มิฉะนั้นฤดูกาลนี้ นางแข็งตายแน่นอน

อันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาตรวจดูบาดแผลของหมาป่า และไม่มีปัญหาอะไร

อันหลิงหยุนลุกขึ้น ราชาหมาป่านำไก่ฟ้าสองตัววางตรงหน้าอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนหยิบมาหนึ่งตัวให้หมาป่า “เจ้ากินสิ”

หมาป่าลุกขึ้น ก้มหัวกิน ราชาหมาป่าเอาอีกตัวหนึ่งให้อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนมองไปที่ทางลงจากภูเขา และมองที่ท้อง เวลามืดเขาไม่ได้สังเกต ทางลงเขามันไกลมาก

อันหลิงหยุนนำไก่มา และเริ่มลงจากภูเขา ตลอดทางหมาป่าสองตัวได้ไปส่ง กว่าอันหลิงหยุนจะลงเขาได้ก็มืดแล้ว

เมื่อก่อไฟขึ้น อันหลิงหยุนย่างไก่ หลังจากทานเสร็จก็นอนพักบนพื้น นางเดินไม่ไหวแล้ว

หมาป่าสองตัวก็หมอบนอนอยู่บนพื้นกับ อันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาตอนดึก แล้วค่อยกลับไป

จากระยะไกลก็ได้ยินเสียงการต่อสู้ และเสียงกรีดร้องโหยหวนของหมาป่า อันหลิงหยุนเดินไปด้านหน้า และหมาป่าตัวหนึ่งก็ถูกโยนออกมา

ราชาหมาป่ามองดู และกระโจนไปข้างหน้า ใบหน้าของกงชิงวี่เคร่งขรึม หันตัวกลับมาจับอุ้งเท้าของราชาหมาป่า บีบคอของราชาหมาป่าไว้ แล้วโยนมันออกไปอย่างสุดแรง

ราชาหมาป่ากลิ้งตัวรอบหนึ่งก็ลุกขึ้น ขนบนร่างของเขาก็ตั้งขึ้น

หมาป่าหลายสิบตัวล้อมรอบเข้ามา อันหลิงหยุนเดินไปข้างกายกงชิงวี่ ขวางราชาหมาป่าไว้ “เขาเป็นสามีของข้า ที่ตีพวกเจ้าเพราะเขาเป็นห่วงเด็กๆในบ้าน

ราชาหมาป่าเหลือบมองอันหลิงหยุน ก่อนที่จะล้มเลิกความคิดที่จะโจมตี กงชิงวี่เห็นอันหลิงหยุนและครุ่นคิดครู่หนึ่ง “มีอะไรเหรอ?”

“ภรรยาของเขาได้รับบาดเจ็บ เชิญข้าไปดู เลยกลับมาดึก ทำไมพวกท่านถึงต่อสู้กัน? อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

กงชิงวี่หน้าบูดบึ้ง ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขาล้อมตรงนี้เพื่ออะไร ตะโกนอยู่ตั้งนานก็ไม่มีใครออกมา”

อันหลิงหยุนประหลาดใจ “ท่านอ๋องตะโกน?”

“อาหยู่”

“แล้วอาหยู่ล่ะ?” อันหลิงหยุนแปลกใจ ไม่เห็นอาหยู่

อันหลิงหยุนหันไปรอบๆเพื่อหาอาหยู่ ปรากฏว่าอาหยู่ไม่อยู่ แต่ตะโกนมาจากข้างบน “พระชายา ข้าอยู่ที่นี่”

อันหลิงหยุนแหงนหน้าขึ้นมอง อาหยู่นั่งยองๆอยู่บนต้นไม้ หมาป่าสองสามตัวที่อยู่ใต้ต้นไม้แหงนหน้าขึ้นมองเขา กระดิกหางเหมือนรอกินเขา

อันหลิงหยุนยิ้มอย่างรวดเร็ว

“ไม่ได้เรื่องจริงๆ เจ้านายของเจ้ากำลังจะโดนหมาป่ากิน เจ้าปีนขึ้นไปบนต้นไม้เพื่อความสนุกเหรอ” หลังจากอันหลิงหยุนพูดจบก็มองราชาหมาป่า “ขอบคุณที่พวกเจ้าส่งข้ากลับมา พวกเจ้ากลับไปเถอะ ถ้ามีคนเห็นพวกเจ้าล้อมอยู่ที่นี่ อาจส่งผลไม่ดี ต่อไปถ้ามีอะไรให้ช่วย ค่อยมาหาข้า ถ้าไม่รีบร้อนก็มาตอนกลางคืน ถ้ารีบ เวลามาอย่าลืมหลีกเลี่ยงผู้คน”

ราชาหมาป่าแหงนหน้าขึ้นและส่งเสียงคำรามทีหนึ่ง และจากไปพร้อมกับฝูงหมาป่าของเขา

หลังจากหมาป่าจากไปอาหยู่ก็ลงมาจากต้นไม้ ไปหาอันหลิงหยุนด้วยความละอายใจ อันหลิงหยุนเดินไปที่สนาม และไม่ได้สนใจอาหยู่ กงชิงวี่ก็เดินตามอันหลิงหยุนเข้าไปทันที และถามนางว่า “ทำไมหมาป่าป่วยยังมาหาถึงบ้าน?”

“ก็ไม่ค่อยเข้าใจ น่าจะมีใครบอกพวกเขา ข้ากลับมาดูๆ และจะกลับไปดูพวกราชาหมาป่าอีกครั้ง”

“ยังจะดูอะไรอีกล่ะ? ยังไม่หายเหรอ?” กงชิงวี่โกรธมาก ร่างกายทำไมสกปรกขนาดนี้