ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 895

บทที่ 895 โลภมากเป็นภัยกับตัวเอง

อันหลิงหยุนสงสัยว่า เขามีความเกลียดชังมากแค่ไหน ถึงไม่ยอมปล่อยหมาป่า

อันหลิงหยุนก้มหัวมองลงไปที่ผู้หญิงคนนั้นและถามว่าเกิดอะไรขึ้น

ผู้หญิงร้องไห้และเล่าเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวและหมาป่า

เดิมทีกงซุนหยิ่ง เป็นแม่ทัพที่ไม่เลว เป็นที่รู้จักในเมืองหลวง ยังเคยทำงานอยู่ภายใต้การบัญชาของหยุนกั๋วกง แต่ต่อมากงซุนหยิ่งก็ได้พบกับฮ่องเต้องค์ก่อน

ฮ่องเต้องค์เก่ากล่าวว่ากงซุนหยิ่งเป็นแม่ทัพเก่งกาจ และถ้าสามารถรับใช้ประเทศ มันจะเป็นเรื่องที่ดี

หลังจากนั้นกงซุนหยิ่งก็มุ่งเน้นไปที่การสู้รบเพื่อราชสำนัก

มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนที่ออกไปรบข้างนอก ผ่านป่าแห่งหนึ่ง ซึ่งมีการกล่าวขานว่าในป่าแห่งนี้มีหมาป่าหิวโหยปรากฏตัวขึ้น กินคนโดยเฉพาะ และขวางทาง

กงซุนหยิ่งก็กังวลเกี่ยวกับการเผชิญหน้ากับหมาป่า ดังนั้นเขาจึงอ้อมทางการเดินทัพ

แต่ในเวลานั้นพวกเขายังคงพบกับฝูงหมาป่า หมาป่าออกมาจากอีกด้านและขวางทางไว้ และในที่สุดก็กินคนของกงซุนหยิ่งไปกว่าครึ่ง หลังจากกินเสร็จในปากเต็มไปด้วยเลือดเพราะกัดขากงซุนหยิ่ง

เป็นธรรมดาที่กงซุนหยิ่งจะไม่พอใจ เขาคิดว่ายังไงก็ไม่ยอมปล่อยไปอย่างนี้ ดังนั้นเขาจึงจุดไฟเผาป่า ต้องการจะเผาหมาป่าในป่าให้ตายทั้งหมด สุดท้ายหมาป่าโกรธมาก และกินคนของเขาทั้งหมด เหลือแต่กงซุนหยิ่ง กงซุนหยิ่งสาบานว่าจะฆ่าหมาป่าทั้งหมดในโลก

แต่กงซุนหยิ่งไม่กล้าพูดว่าพวกเขาถูกหมาป่าโจมตี หลังจากที่เขากลับไปเขาบอกกับ ท่านหยุนกั๋วกงว่าเขาถูกศัตรูซุ่มโจมตี จึงทำให้เขาเป็นเช่นนี้ และกองทัพทั้งหมดก็ถูกทำลาย

หลังจากเหตุการณ์นี้ ท่านหยุนกั๋วกงไม่คิดถึงความรู้สึกดีๆในวันเก่าๆ ไม่เพียงแต่ขับไล่เขาเท่านั้น แต่ยังพูดว่าทั้งชีวิตนี้ไม่ให้เขาก้าวเข้าไปในเมืองหลวง แต่หลายปีผ่านไป ฮ่องเต้องค์ก่อนๆสิ้นแล้ว ฮ่องเต้องค์ก่อนไม่อยู่แล้ว และตอนนี้ไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว

จิตใจของกงซุนหยิ่งยิ่งอยู่ยิ่งแค้นหนัก ยิ่งอยู่ยิ่งเกลียดหมาป่า โดยเฉพาะหมาป่าเป็นฝูง

แม้ว่ากงซุนหยิ่งจะไม่ใช่แม่ทัพอีกต่อไป แต่เขาก็มีฝีมือด้านต่างๆ และเขาก็กลายเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในหมู่บ้านนี้

หลังจากกลายเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดเงินส่วนใหญ่ของเขาที่หมดไป กับการหาคนฆ่าหมาป่า คนที่ตายบนพื้นคือลูกบุญธรรมของเขา ซึ่งเชี่ยวชาญในการฆ่าหมาป่าโดยเฉพาะ

ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้แล้วพูดว่า คนๆนี้เป็นนักล่ามาตั้งแต่เด็ก วิธีการฆ่าหมาป่าของเขานั้นโหดเหี้ยมมาก ทุกครั้งที่จับหมาป่ากลับมาก็ใช้วิธีที่โหดร้ายทารุณทรมานจนตาย เสียงร้องโหยหวนของหมาป่าจะก้องอยู่ในหูหลายวัน ทุกคนในหมู่บ้านต่างก็รู้ว่า พวกเขาฆ่าหมาป่า และเป็นศัตรูกับหมาป่า แต่มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าเพราะอะไร

พ่อบังคับให้ข้ากินเนื้อมัน ถ้าพวกข้าไม่กินพ่อก็จะตีพวกข้าด้วยแส้ ถ้ากินก็จะเอาเงินให้

พี่สาวคนโตของข้าเป็นคนจิตใจดี เป็นเพราะนางไม่ยอมกินเนื้อหมาป่า จึงถูกตีจนตาย”

ผู้หญิงคนนั้นกำลังร้องไห้ และกงชิงวี่มองไปที่กงซุนหยิ่ง “ที่แท้เจ้าเป็นทหารที่หลบหนีปัญหาคนนั้น เจ้ายังบอกว่าเจ้าถูกศัตรูซุ่มโจมตี แต่ในคดีบันทึกไว้ว่า เจ้าได้ยินคนพูดว่ามีฝูงหมาป่าอยู่ในป่า ก็คิดแผนชั่วร้าย แต่เดิมหมาป่าไม่เคยออกมายั่วยุผู้คน แม้ว่าพวกมันจะออกมา พวกมันจะออกมาในเวลากลางคืน แต่บางครั้งก็แค่คาบสัตว์เลี้ยงบางตัว นั่นเป็นเพราะมีลูกหมาป่าอยู่ในฝูงหมาป่า ในป่ามีกระต่ายน้อยเกินไป จึงไม่พอกิน

เจ้าเดินผ่าน และได้ยินว่ามีฝูงหมาป่าอยู่ที่นั่น และกองทัพของเจ้าก็เดินทางไกล เจ้าต้องการกินเนื้อสัตว์ป่า ดังนั้นจึงเปลี่ยนเส้นทางเดิม และไปที่ป่า

เจ้าไม่ได้เดินอ้อมป่า แต่เจ้าเดินเข้าไปในป่า เข้าไปเจ้าก็ให้คนเตรียมพร้อม ถ้าจับหมาป่าได้ให้ย่างกินในป่า

ผลก็คือเข้าไปแล้วมองไม่เห็นหมาป่า ผู้ช่วยผู้บัญชาการทหารบอกว่าห้ามยั่วยุสัตว์ป่าเพื่อไม่ให้เกิดความเดือดร้อน เจ้าบอกว่าเจ้ามีคนสี่พันคน แม้หมาป่าจะกัดตายทีละคนเป็นไม่ได้ที่จะกินพวกเจ้าจนหมด นอกจากนี้แค่หมาป่าสองสามตัวไม่มีอะไรน่ากลัวเลย

ผู้ช่วยผู้บัญชาการทหารไม่สามารถพูดให้เจ้าเปลี่ยนความคิดได้ จึงต้องยอมฟังเจ้า