ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 900

บทที่ 900 การรบ

จ้องมองหน้ากัน กงชิงวี่เข้ามา “คนไม่มีหัวใจ คิดถึงข้าแล้วใช่ไหม? ในที่สุดก็รู้จักคิดถึงข้า?”

อันหลิงหยุนเม้มริมฝีปากของนาง และหายใจเข้าลึกๆ ครั้งนี้มานางไม่ได้พาใครมาด้วย นางดูแลไม่ไหว ได้ฝากลูกไว้กับสวีฝูและหยุนจิ่นคอยดูแล

อันหลิงหยุนก้าวไปสองก้าว “แล้วท่านอ๋องคิดถึงข้าไหม?”

“คิดถึงสิ! ทำไมจะไม่คิดถึง!” กงชิงวี่เดินไปหาอันหลิงหยุน และกอดอันหลิงหยุน

“เจ้าไม่ควรมา ที่นี่อากาศหนาว และสงครามที่นี่วุ่นวายเกินไป ถ้าเกิดเรื่องจะทำอย่างไร? กงชิงวี่คิดขึ้นมา ในใจก็หวาดกลัว

แต่อันหลิงหยุนกลับส่ายหัว “ท่านลืมแล้วเหรอ ข้าเคยบอก ครั้งนี้จะช่วยท่านอ๋องสู้รบ และจะต้องชนะแน่นอน!”

กงชิงวี่ปล่อยอันหลิงหยุน “ข้าชนะอยู่แล้ว”

“ความเก่งกาจของท่านอ๋องข้ารู้ดี แต่ยืดเยื้อกันไปอย่างนี้มันไม่ดีสำหรับใคร”อันหลิงหยุนจับใบหน้าของกงชิงวี่ ยืนเขย่งเท้าและจูบกงชิงวี่ก่อน กงชิงวี่กอดนาง และพลิกกลับมาเป็นคนเริ่มก่อน… …

ไม่มีคนอื่นอยู่ในห้อง ดังนั้นกงชิงวี่จึงปิดประตูและอุ้มนางขึ้นบนเตียง

คืนนี้กงชิงวี่นอนหลับเป็นเวลาสองชั่วโมง นี่เป็นครั้งแรกในรอบสองเดือนที่นอนหลับ

อันหลิงหยุนนอนหลับไปสักพัก แล้วลุกขึ้น

กงชิงวี่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของนาง จากนั้นก็รีบลุกขึ้นนั่งทันที

อันหลิงหยุนสวมเสื้อผ้า “คืนนี้ข้ามีของขวัญชิ้นใหญ่มอบให้ท่าน”

อันหลิงหยุนพูดจบก็ติดกระดุมหมวก และออกไปข้างนอก

จากนั้นกงชิงวี่ก็เดินตามนางไปที่กำแพงเมือง บางคนขับรถม้า เพื่อขึ้นไปชั้นบนกำแพงเมือง เมื่อพวกเขาไปถึงด้านบน อันหลิงหยุนบอกให้สิ่งของบนรถม้าเรียงเป็นแถว ขนออกมา

ก่อนรุ่งสาง อันหลิงหยุนดึงผ้าสีแดงออก กงชิงวี่ตกตะลึง “นี่คือ?”

“นี่คือปืนใหญ่ ที่ข้าเคยบอกกับท่านอ๋อง”ดวงตาของหลิงหยุนอ่อนโยน แต่แฝงด้วยความอาฆาตและเย็นชา

กงชิงวี่มองไปที่ลูกระเบิดซึ่งมีขนาดเล็กกว่าหัวมนุษย์เล็กน้อย ข้างบนยังมีที่จุดไฟ

“สิ่งของนี้ปลอดภัยหรือเปล่า?”

“เดี๋ยวก็จะรู้เอง ท่านอ๋องท้องของข้าฟังเสียงแบบนี้ไม่ได้ ท่านดูเอาเอง” อันหลิงหยุนสั่งการกับตงเอ๋อเรียบร้อย ตงเอ๋อพยักหน้า ยกมือขึ้น และหยิบธงสีแดงรูปสามเหลี่ยมออกมา มีคนหมอบลงทันที มีคนเตรียมอุปกรณ์ มีคนเตรียมดึง

หลิงหยุนหันหลังและเดินลงไป และเดินไปไกลที่สุด

กงชิงวี่ยืนอยู่ด้านหนึ่งเอามือไขว้หลัง รอสิ่งที่จะเกิดขึ้น

อันหลิงหยุนเดินไปไกลแล้ว ตงเอ๋อตรวจสอบระยะทางด้วยสายตา โบกธง ปฏิบัติการความน่ากลัวของปืนใหญ่ได้ทำงาน เสียงดังของกระสุนพุ่งออกไป เท้าของกงชิงวี่สั่นสะเทือนทีหนึ่ง สายตาของเขามองไป ทหารรอบข้างมีความเคลื่อนไหว ทั้งค่ายทหารต่างวิ่งออกมาดู กงชิงวี่กลับเงียบผิดปกติ

กระสุนปืนใหญ่ตกใส่ศัตรู และระเบิดโครมคราม น่ากลัวยิ่งกว่าฟ้าร้อง

ต่อมา แค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น ทำให้ศัตรูโยนชุดเกราะออกจนหมด

ตงเอ๋อวางธงและเสียบไว้ข้างหลังตัวเอง กงชิงวี่เดินไปดูค่ายศัตรู มีควันจำนวนมาก และมีผู้เสียชีวิตจำนวนมาก กองทัพ 700,000 คนชั่วพริบตาดูเหมือนทรายที่กระจัดกระจาย และบางคนก็หนีไปด้วยความอับอาย

กงชิงวี่มองไปที่อันหลิงหยุน และเดินไปหาอันหลิงหยุน

หยุดเดิน กงชิงวี่ถาม “เจ้าไม่ให้ข้าทำ แต่เจ้าทำเองหรือ?”

“ถ้าพวกเขาไม่ดูถูกกันเกินไป ใครจะทำเช่นนี้?” อันหลิงหยุนไม่เห็นด้วย แต่นางก็ยังเดินไปที่กำแพงเมืองและมองลงไป

อันหลิงหยุนพูดว่า “ฆ่าคนจำนวนมาก กรรมอาจตามสนองได้”

“เรื่องไร้สาระ พวกเขามารังแกข้าก่อน” กงชิงวี่พูดอย่างเย็นชา

แม่ทัพหลายคนวิ่งมา เมื่อเห็นอันหลิงหยุนก็รีบคารวะ “ข้าน้อยคารวะพระชายาเสียน”