ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 929

บทที่ 929 การเปิดศึกเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

ในจุดที่ห่างออกไปข้างหน้าอีกยี่สิบลี้ คนขี่ม้ากลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งตรงมาทางด้านนี้อย่างเร่งรีบ เจ้ารองพูดขึ้นว่า: " เจ้าห้า เจ้าช้าลงหน่อยสิ!"

เจ้าห้าขี่ม้าอย่างรวดเร็ว พลางตอบว่า "หากช้ากว่านี้อีกนิดก็จะไม่ทันการแล้ว ชีวิตเขากำลังมีภัย รีบไป!"

เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนจึงไม่กล้าชักช้า เร่งม้าให้วิ่งตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ครึ่งชั่วยามต่อมา เจ้าห้าก็เห็นรถม้าที่จอดอยู่ริมทาง จึงยกมือขึ้นคำนวณชะตา: "เป็นพวกเขา"

ทั้งหมดจึงพากันลงจากหลังม้า เสี่ยวเฉียวรีบเดินตรงไปด้านหน้าทันที: "พวกเราเป็นคนจากจวนท่านอ๋องซื่อเจิ้นแห่งต้าเหลียง นี่เป็นรถม้าของอ๋าวเฉิงเสี้ยงใช่หรือไม่?"

อ๋าวชิงชะงักค้าง เงยหน้าขึ้นแผ่ไอสังหารคุกรุ่น วางร่างหยุนเล่ที่เพิ่งจะหมดลมไป แล้วพุ่งทะยานออกจากรถม้าพร้อมกระบี่ในมือ พุ่งเป้าโจมตีไปที่เสี่ยวเฉียว เสี่ยวเฉียวไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย ต่อให้ไม่เป็นวรยุทธ์ แต่นางกลับไม่แม้แต่จะเคลื่อนไหวอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว

กระบี่ของอ๋าวชิงกำลังจะแทงโดนเสี่ยวเฉียวอยู่แล้ว อีกด้านพลันปรากฏกระบี่อีกด้าม พุ่งในแนวนอนเข้ามาสกัดขวางกระบี่ตรงหน้าอ๋าวชิงเอาไว้ กระบี่ทั้งสองปะทะกัน เจ้าใหญ่ออกแรงที่ข้อมือ อ๋าวชิงถึงขั้นต้องก้าวถอยหลังไปหลายก้าว พอหยุดลงได้ก็ตกตะลึงอึ้งค้างไปเลย

เจ้าใหญ่เข้ามายืนขวางอยู่ตรงหน้าเสี่ยวเฉียวเรียบร้อยแล้ว จ้องมองอ๋าวชิงเงียบๆ

อ๋าวชิงมองเจ้าใหญ่ พินิจดูแล้วเห็นว่ามีส่วนคล้ายกงชิงวี่อยู่หลายส่วน ที่แท้ก็เป็นลูกชายของเขานี่เอง

อ๋าวชิงเห็นเงาร่างหนึ่งพุ่งเข้าไปในรถม้า คนของเขาที่อยู่โดยรอบ ต่างคิดจะเข้าไปคุ้มครองรถม้า แต่ปราณจากกำลังภายในอันทรงพลังที่แผ่ออกมานั้น กดดันจนทำให้คนที่อยู่รอบ ๆ ไม่อาจเข้าไปใกล้ได้

อ๋าวชิงหันไปมองที่รถม้า เสี่ยวเฉียวจึงพูดขึ้นว่า "พวกเราได้รับคำสั่งให้ล่วงหน้ามาก่อน แล้วจดหมายจากท่านแม่ล่ะ?"

อ๋าวชิงผงะไปครู่หนึ่ง จึงหยิบจดหมายออกมา แล้วหันหลังไปส่งให้เสี่ยวเฉียว เสี่ยวเฉียวรับมาแล้ว กวาดสายตาดูแวบหนึ่ง ก็หันไปมองเจ้าใหญ่ เจ้าใหญ่จึงรับมาดูบ้าง: "อีกประเดี๋ยวเจ้าห้าก็ออกกมาแล้ว ค่อยเอาให้เขาดูแล้วกัน”

"อื้ม"

เสียงของเจ้าห้าดังแว่วมาจากในรถม้า: "รับไว้เถอะ เป็นท่านแม่"

"..... "

คราวนี้อ๋าวชิงตกตะลึงพรึงเพริศอย่างสิ้นเชิงแล้วจริงๆ ถึงแม้จะรู้อยู่ว่าลูก ๆ ของกงชิงวี่แต่ละคนล้วนเก่งกาจมากความสามารถ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ประเทศเฟิ่งก็เคยได้ยินกิตติศัพท์ที่เล่าลือกันมา ถึงเรื่องของบรรดาลูก ๆ ทั้งหลายของกงชิงวี่ ซึ่งโด่งดังเป็นที่โจษจันไปทั่วหล้า แต่ก็ไม่คาดคิดว่าจะเก่งกาจในลักษณะนี้ด้วย

มีเสียงดังแว่วมาจากในรถม้าอีกครั้ง เป็นเสียงของหยุนเล่ "ท่านพ่อ"

อ๋าวชิงตกตะลึงตัวแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง รีบไปที่รถม้าทันที เจ้าห้านั่งอยู่ในนั้น ส่วนหยุนเล่สามารถลุกขึ้นนั่งได้แล้ว

เขามองไปที่อ๋าวชิงแล้วพูดขึ้นว่า " ท่านพ่อ ข้าไม่เป็นไรแล้ว?"

“โอ้”

อ๋าวชิงสีหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ หันไปมองเจ้าห้า ที่มีหน้าตาเหมือนกงชิงวี่ทุกกระเบียดนิ้ว ตกตะลึงอึ้งค้างอย่างถึงที่สุด: "เจ้าคือ?"

"ข้าคือพี่ชายคนที่ห้าของหยุนเยน" พูดจบเจ้าห้าก็ลงจากรถม้าไป หยุนเล่รู้สึกมีเรี่ยวแรงขึ้นมาก รีบพุ่งออกจากรถม้าตามลงไปทันที

ลงจากรถไป หยุนเล่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็เห็นคนหลายคนนั่งอยู่บนหลังม้า ในเวลานั้นเจ้าห้าก็ขึ้นไปนั่งบนหลังม้า เตรียมตัวออกเดินทางแล้ว

หยุนเล่ลังเลเพียงครู่สั้นๆ แล้วตะโกนออกไปว่า "รอข้าด้วย"

เจ้าห้าหันกลับมา: "เจ้าจะไปกับพวกเราหรือ?"

"มกุฎราชกุมารีตรัสไว้ว่า ถ้าอยากแต่งงานกับหยุนเยน จำเป็นต้องผ่านด่านของพวกเจ้าไปให้ได้เสียก่อน เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว ข้าก็ควรต้องอยู่ข้าง ๆ พวกเจ้าเอาไว้ จึงจะสามารถทำให้พวกเจ้ายอมรับได้"

เจ้าห้ามองไปที่อ๋าวชิง: "แล้วเขาล่ะ?"