ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 937

บทที่ 937 จากกันปุ๊บปั๊บ

ฮ่องเต้หนานอี้พยักหน้า: “ข้าคิดมาตลอดว่าตัวเองแข็งแกร่งกว่าซูอู๋ซินคนนั้นหลายร้อยเท่า เพราะข้าสามารถทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องหนานอี้ แต่เขารู้แค่ปกป้องผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว ที่แท้นี่ก็คือความเห็นแก่ตัว

ความเห็นแก่ตัวของข้าคือจุดสูงสุดของอำนาจ คือผู้หญิงที่ดีที่สุดในใต้หล้า แต่เขาไม่ได้เป็นเช่นนั้น เขาทำเพื่อตัวเขาเอง เขาชอบแม่ของเจ้า ก็ไปหาแม่เจ้าโดยไม่คำนึงถึงอะไรทั้งสิ้น ไม่สนใจฟ้าไม่สนใจดิน ข้าดูถูกเขามาโดยตลอด เพื่อผู้หญิงคนหนึ่งแม้แต่บัลลังก์เขาก็โยนทิ้งไป

ในตอนนั้นไม่ว่าอย่างไรข้าก็ไม่เข้าใจ จู่ๆตอนนี้ก็เข้าใจแล้ว จริงๆแล้วข้าก็ไม่ได้ต่างออกไปจากเขา ล้วนแต่เห็นแก่ตัวทั้งนั้น เพียงแต่ต่างกันออกไปก็เท่านั้น”

ฮ่องเต้หนานอี้ลุกขึ้น: “ข้าจะขอยอมแพ้ แต่เจ้าต้องรับประกันกับข้า จะฆ่าอาไห่ไม่ได้ ข้าสูญเสียองค์ชายสามไปแล้ว ไม่สามารถเสียองค์ชายสี่ไปได้อีกแล้ว”

“ข้าไม่สามารถรับประกันกับท่านได้ ท่านทำได้แค่ลองดูแล้ว”

“ไม่ได้ เจ้าต้องรับประกัน หากเจ้าทำไม่ได้ หลังจากที่ข้าตายไปแล้วจะกลายเป็นผีร้ายมาฆ่าเจ้า”

เฟิ่งหลิงหยุนสายตาเย็นชา: “ตัวเองยังเอาตัวไม่รอด ยังจะมาข่มขู่ข้าอีก ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากท่านตายน่าจะต้องไปในนรก ที่ที่ข้าไปจะเป็นนรกได้อย่างไร ท่านจะมาข่มขู่ข้าได้อย่างไร?”

“เหลวไหล ทั้งชีวิตของข้าทุ่มเทเพื่อหนานอี้ไปเท่าไหร่ ร่างกายเป็นเช่นนี้ก็เพราะว่าทุ่มเทด้วยชีวิตและจิตใจ จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร?”

“ท่านอย่าใส่หมวกสูง(เยินยอ)ให้ตัวเองเลย สิ่งที่ท่านเรียกว่าความดีความชอบที่ยิ่งใหญ่พวกนั้น ไม่ใช่เพราะความเห็นแก่ตัวของท่านครอบงำหรือ

ท่านฆ่าคนไปนับไม่ถ้วน ใต้ฝ่าเท้าท่านมีกระดูกขาวกองอยู่เต็มไปหมด ท่านไม่ลงนรกแล้วใครจะลงนรก?

ยิ่งไปกว่านั้นจักรพรรดิล้วนแต่มีหน้าที่ที่สวรรค์กำหนดมา สวรรค์ให้โอกาสท่านที่นี่ แต่ท่านเสพสุขอยู่กับอำนาจมาทั้งชีวิต ในมือกำอำนาจที่สามารถกำหนดชีวิตและความตายของคน หลังจากตายแล้วจะต้องลงนรกอย่างแน่นอน”

“หากข้าต้องลงนรก เช่นนั้นกงชิงวี่มิต้องลงนรกด้วยหรือ?”

ความโกรธในใจของฮ่องเต้หนานอี้ยากที่จะสงบลงมาได้

เฟิ่งหลิงหยุนกล่าวว่า: “บางทีเขาอาจจะต้องลงนรก แต่ข้าจะพยายามทำทุกวิถีทางให้เขามีชีวิตอยู่สามร้อยปี ให้เทพแห่งความตายไม่มีโอกาสเอาตัวเขาไป ในสามร้อยปีนี้ เขาเข่นฆ่าในสามสิบปี สองร้อยเจ็ดสิบปีจะรักษาโรคช่วยชีวิตผู้คน บวกกับข้าช่วยชีวิตผู้คน เราจะช่วยคนที่ตายไปแล้วให้รอดกลับมาให้หมด เราจะเวียนว่ายตายเกิดอีกครั้ง กลับชาติมาเกิดใหม่อีกครั้ง”

“เจ้าฝันไปเถอะ เจ้านึกว่าคนที่เขาฆ่าจะสามารถใช้ชีวิตคนอื่นมาแลกเปลี่ยนได้หรือ ฆ่าแล้วก็คือฆ่าแล้ว ไม่สามารถหักล้างกันได้

ลงนรกคือต้องลงนรกแน่นอนอยู่แล้ว ข้าจะรอพวกเจ้าอยู่ที่นั่น”

เฟิ่งหลิงหยุนไม่ได้พูดอะไร นางไม่อยากโต้แย้ง

ทั้งสองเงียบไปสักพักหนึ่ง ฮ่องเต้หนานอี้ถาม: “ข้ายอมแพ้ก่อนแล้วกัน แต่ต้องเก็บรักษาหนานอี้ประเทศนี้เอาไว้ หากว่าเขาไม่เห็นด้วย หนานอี้สู้จนตัวตายก็จะไม่ยอมถอย แม้ว่าจะเป็นคนสุดท้ายก็ตาม”

เฟิ่งหลิงหยุนไม่พูดจา นางกำลังคิดอยู่ว่ากงชิงวี่จะทำอย่างไรนะ

เฟิ่งหลิงหยุนหยิบยาออกมาให้ฮ่องเต้หนานอี้: “ท่านกินก่อน หวังว่าครึ่งเดือนจะเพียงพอให้ท่านใช้ หากท่านอดทนอยู่ไม่ถึงตอนนั้น คนที่จะซวยก็คือลูกชายท่าน ท่านมีชีวิตอยู่ ลูกชายท่านถึงจะไม่ถูกด่า”

ฮ่องเต้หนานอี้มองดูยาครู่หนึ่ง หยิบเอามาแล้วส่งเข้าปากไป

ศักดิ์ศรีความเป็นฮ่องเต้ของเขาไม่อนุญาตให้เขายอมก้มหัวเลยแม้แต่น้อย แต่เมื่อมาถึงตอนนี้ เพื่อหนานอี้ เพื่อซูมู่ไห่แล้วเขาต้องยอมจำนน

เฟิ่งหลิงหยุนสามารถเข้าใจได้ หากไม่ใช่เพราะลูกชายเขาซูมู่ไห่ ฮ่องเต้หนานอี้จะไม่ยอมจำนน ถึงแม้ว่าจะเหลือเขาเพียงคนเดียว ก็ต้องสู้จนถึงที่สุด

แต่สงครามนี้จะต้องดำเนินต่อไป ใครก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

ถึงแม้จะยอมแพ้ ก็ไม่แน่ว่าจะเป็นทางออก

ไม่ช้ากงชิงวี่ก็ได้รับหนังสือเจรจาขอหย่าศึก เปิดออกดูครู่หนึ่ง กงชิงวี่ออกคำสั่ง: “ร่างคำสั่ง ฮ่องเต้หนานอี้ยอมศิโรราบ สามารถรักษาชื่อหนานอี้เอาไว้ได้ ไม่สามารถรักษาตำแหน่งขุนนางในกระทรวงของแต่ละมณฑลได้ สกุลเงิน การแต่งกาย การปกครอง พิธีกรรมและกฎหมายทั้งหมดทำตามระบบของประเทศต้าเหลียงเรา นำพาไปสู่ความเป็นหนึ่งในใต้หล้า รวมกันเป็นหนึ่งโดยฮ่องเต้ประเทศต้าเหลียงข้า