ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 95

บทที่ 95 ชายชุดดำของจวนแม่ทัพ

เมื่อออกจากจวนอ๋องเสียน จุนฉูฉูก็แย้มยิ้มที่หาได้ยากยิ่ง อ๋องตวนยังรู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากลนั้น

เมื่อรู้ว่าพระชายาเสียนไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้ ฉูฉูกลับดีใจยิ่งนัก

แต่นี่กลับเป็นสิ่งที่อ๋องตวนไม่อยากเห็นที่สุด

เมื่อคิดถึงคำพูดของเสด็จแม่ อ๋องตวนกลับเอ่ยอย่างเสียไม่ได้ “ฉูฉู เจ้ายังจำคำพูดของเสด็จแม่ได้หรือไม่？”

จุนฉูฉูมองไปยังอ๋องตวน เนิ่นนาน “จำได้”

“เสด็จแม่ให้ข้าเลือกหาพระชายารอง เรื่องนี้เจ้าคิดดีแล้วหรือยัง？” อ๋องตวน ก็ไม่มีหนทางอื่น เขาเดิมทีไม่อยากตอบรับ เพียงแต่ฉูฉูเองที่ตกลงไป

ตัวเขาไม่อาจจะรู้ได้เลยว่าเป็นเรื่องดีหรือแย่ เมื่อไม่ทะเลาะกัน แต่ก็ไม่ควรส่งสามีที่เพิ่งแต่งกันออกไป

หากมีพระชายารองแล้ว นางจะไม่อิจฉาสักนิดเลยหรือ？

อ๋องตวนไม่สบายใจ ไม่สามารถก้าวพ้นความรู้สึกเจ็บปวดไปได้ มีความรู้สึกที่ไม่อาจเอ่ยออกมาได้ ทำได้เพียงขึ้นรถและโคลงเคลงไปกับรถม้าเท่านั้น

จุนฉูฉูเพื่อแสดงให้เห็นถึงความใจกว้างของนาง จึงเอ่ยขึ้น “ท่านอ๋องวางใจเถิด ตัวฉูฉูเองอยู่เพื่อคอยช่วยเหลือท่านอ๋อง ต่อไปภายภาคหน้าท่านอ๋องก็คงไม่ได้มีเพียงฉูฉูเท่านั้น การเลือกสนมนับเป็นเรื่องที่ต้องทำ หากฉูฉูคิดเพื่อท่านอ๋องจริงๆ ก็ต้องคิดเผื่อท่านอ๋องด้วย”

จิตใจของท่านอ๋องตวนเย็นแข็งไปแล้ว แต่เขาก็ม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงพยักหน้าเท่านั้น พลางเอ่ยชม “ฉูฉูคนดี ข้ารู้สึกซาบซึ้งยิ่งนัก”

จุนฉูฉูลอบยิ้มในใจ ให้เจ้าพัวพันอยู่แต่กับข้าทั้งวันน่ะหรือ？

เป็นบุรุษชายฉกรรจ์ เรื่องสำคัญกลับไม่ทำ ทั้งวันเพียงพัวพันอยู่กับสตรี ไม่เอาเรื่องเอาราวเลย

ส่วนเรื่องพระชายารอง นางสนใจเสียเมื่อไหร่？

ขอเพียงมิใช่สตรีที่มาจากตระกูลสูงศักดิ์ นางจะไปกลับใคร？

อันหลิงหยุนตกลงกับไทเฮาไปสามเรื่อง ดำเนินการไปแล้วสองเรื่อง ส่วนในเรื่องที่สามนับว่าง่ายดายยิ่งนัก แต่ก็ไม่นับว่าต้องเร่งรีบอะไร

นานๆ ทีจะว่างได้ขนาดนี้ อันหลิงหยุนตัดสินใจกลับไปยังจวนแม่ทัพและอยู่ที่นั่นสักหลายวัน

และเพื่อลดความกระวนกระวายในตัวนางลงด้วย

ขณะที่กำลังเก็บของอยู่นั้น อันหลิงหยุนกอดจิ้งจอกหางสั้นออกจากห้อง เตรียมตัวจะออกจากจวน

เพียงเดินผ่านประตูลานโอวหลานเท่านั้น ก็ถูกกงชิงวี่บังทางไว้

เมื่อเห็นนางหอบกระเป๋ายา พลางอุ้มจิ้งจอกหางสั้น กลชิงวี่ประหลาดใจแล้ว “เวลานี้แล้วยังจะออกไปอีก？”

“ตอบท่านอ๋อง ข้าคิดถึงบ้านแล้ว อยากกลับไปดู”

อันหลิงหยุนไม่ได้พูดความจริง กงชิงวี่ก็ไม่คิดอะไรมากนัก ทำเหมือนอันหลิงหยุนกลับบ้านในทุกๆ ครั้ง เพียงกลับไปเอาส่วนประกอบยามาแล้วกลับมายังจวนอ๋องเสียนอีก

กงชิงวี่จึงเอ่ยปากขึ้น “ให้อาหยู่ไปส่งเจ้า”

“ขอบพระทัยท่านอ๋อง”

อันหลิงหยุดอุ้มจิ้งจอกหางสั้นพลางเดินอ้อมไป ตรงออกไปกลับไปยังจวนแม่ทัพ

แม่ทัพอันระยะหลังมานี้มักจะยืนมองอยู่ตรงประตู เขาเรียกได้ว่ายอมรับใช้บุตรสาว การออกไปออกรบเป็นเพียงช่วงเวลาเดียวที่เขาแยกจากบุตรสาว ในเวลาปกติแล้วหากไม่ได้พบกันสามวันก็แทบขาดใจ

ครั้งนี้ไม่ได้เจอบุตรสาวแรมเดือน แม่ทัพอันแทบไม่แตะข้าวน้ำ พาให้พ่อบ้านเดือดเนื้อร้อนใจยิ่งนัก

หากอันหลิงหยุนยังไม่กลับมา พ่อบ้านก็คิดจะเรียกคนไปดูที่จวนอ๋องเสียน หากเป็นอย่างนี้ต่อไป เสด็จแม่ทัพคงจะทนไม่ไหวเป็นแน่

เพียงรถม้าจวนอ๋องเสียนโผล่มาให้เห็น แม่ทัพอันก็รีบก้าวเดินออกไปทันที เบิกตาจ้องไป ดูลักษณะรถแล้วหากไม่ใช่อาหยู่จะเป็นใครไปได้？

“หลิงหยุน” แม่ทัพอันตะโกนเรียกข้างรถม้าราวเด็กๆ เมื่ออันหลิงหยุนได้ยินก็รีบเปิดม่านออกมานอกรถม้าอย่างรวดเร็ว เมื่อรถม้าหยุดลง อันหลิงหยุนก็รีบกระโดดลงทันที

แม่ทัพอันรีบดึงบุตรสาวเอาไว้ มองดูด้วยความกังวล จนเกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

อันหลิงหยุนกลัวแม่ทัพอันจะร้องไห้เป็นที่สุด จึงรีบนำหมาจิ้งจอกหางสั้นมอบให้เสด็จแม่ทัพ “ท่านพ่อ ข้าเจอเจ้าสิ่งนี่ใกล้ๆ กับภูเขาสือหลี่ ท่านดู น่าสนุกมากเลย”

อันหลิงหยุนรู้วิธีปลอบประโลมคน แม่ทัพอันก็ไว้หน้าให้ โอบกอดเจ้าหมาจิ้งจอกพลางลูบขน “เจ้าหมาจิ้งจอกนี่ดีเสียจริง！”

“อาหยู่ เจ้ากลับไปก่อน บอกกับท่านอ๋อง ข้าจะอยู่ที่นี่สักหลายวันก่อนจะกลับ”

อันหลิงหยุนโบกมือ เมื่อบอกกล่าวแล้วจึงเดินเข้าไปยังจวนแม่ทัพ

แม่ทัพอันผลักนางเข้าไปพลางแย้มยิ้ม รีบสั่งให้คนนำของอร่อยมาให้นาง บุตรสาวและบิดาเข้าไปพูดคุยกัน