ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 951

บทที่ 951 หรือจะถูกตีจนโง่ไปแล้ว

อันหลิงหยุนหันไปมองจุนเมิ่ง ถามออกไปว่า "เจ้าชื่ออะไร?"

“ จุนเมิ่ง.”

“ จุนเมิ่ง?”

อันหลิงหยุนเขย่ากระดองเต่า เหรียญทองแดงสองสามเหรียญร่วงตกลงมาจากด้านใน เมื่อเขี่ยออกดู ก็ถึงกับตกตะลึงจนตัวแข็งทื่อ

อันหลิงหยุนแปลกใจขึ้นมาแล้ว ยังหันไปจ้องดูจุนเมิ่งอีกครู่ใหญ่ ๆ แล้วพูดขึ้นมาอีกครั้งว่า: "เจ้าลองพูดอะไรสักคำซิ"

จุนเมิ่งหยุดคิดครู่สั้นๆ: "ชีวิต!"

อันหลิงหยุนตกตะลึง หยิบกระดองเต่าขึ้นมาคำนวณต่ออีกครู่ หันไปมองจุนเมิ่ง แล้วจึงหันไปมองราชครูจุน: "ขอแสดงความยินดีกับท่านราชครูด้วยเจ้าค่ะ"

"..... "

ราชครูจุนตกตะลึงไปด้วยอีกคน: "มีสิ่งใดต้องแสดงความยินดีกัน?"

"ตระกูลจุนได้ให้กำเนิดวีรบุรุษจากรุ่นสู่รุ่น เพื่อการรวมแผ่นดินให้เป็นหนึ่ง ท่านราชครูจุนทุ่มเทสุดแรงกายแรงใจเพื่อบ้านเมือง เสียสละทั้งครอบครัว เพื่อแลกกับการให้อ๋องเสียนรวมแผ่นดินเป็นปึกแผ่นจนสำเร็จ สวรรค์มีตา ไม่ลืมท่านราชครูจุนแล้วจริงๆ”

ราชครูจุนสีหน้าดำคล้ำหนักอึ้ง: "นี่เจ้าอยากจะพูดอะไรกันแน่?"

อันหลิงหยุนยิ้มแย้มขณะมองไปที่จุนเมิ่ง: "เด็กคนนี้คิ้วตางดงามหมดจด มีรูปลักษณ์ที่แสดงว่าได้รับความฉลาดที่ถ่ายทอดมาจากพ่อแม่ แม้ว่าจะเคยผิดพลาดไปบ้าง แต่นางทั้งฉลาด จิตใจงดงาม โอบอ้อมอารี อาจเพราะชาติที่แล้วได้รับการปลูกฝังมาดี หรืออาจเพราะชาตินี้ท่านราชครูสอนสั่งได้ดี ข้ามองเห็นดวงดาวเนื้อคู่ของนางเริ่มเคลื่อนไหวฉายเด่นแล้ว อีกไม่นานต้องได้พานพบเนื้อคู่แห่งโชคชะตาเป็นแน่

สามีในอนาคตของนาง จะต้องเป็นผู้มีคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ เป็นหน่อเนื้อเชื้อกษัตริย์ผู้ทรงคุณธรรม "

"หา?"

ราชครูจุนกับฮูหยินรอง ต่างพากันตกตะลึงไปแล้ว

จุนเมิ่งที่อยู่อีกด้านได้แต่นิ่งเงียบอยู่นาน

ราชครูจุนคิดคำนวณอย่างละเอียดถี่ถ้วน : "ไม่ถูกแล้ว ดินแดนทั้งหมดในยามนี้มีฮ่องเต้เพียงพระองค์เดียว แต่องค์ชายที่สืบเชื้อสายจากฮ่องเต้ ... พระชนม์มายุแค่..... "

ราชครูจุนหันไปมองอันหลิงหยุน ผ่านไปครู่ใหญ่จึงเอ่ยถามขึ้นว่า: "ขอบังอาจถามว่า ตอนนี้พระชายาอายุเท่าไหร่แล้ว?"

“ สิบแปดแล้วเจ้าค่ะ”

ราชครูจุนคำนวณอย่างละเอียดอีกครั้ง: "หรืออาจเป็นองค์ชายรัชทายาท?"

อันหลิงหยุนพยักหน้า: "หากข้าจำไม่ผิด ปีนี้เด็กคนนี้ก็อายุได้ยี่สิบแล้วกระมัง?"

จุนเมิ่งหน้าแดงก่ำ ผู้หญิงนั้นพอเธออายุได้สิบสาม ก็ต้องหมั้นหมายแล้ว เมื่อถึงสิบห้าถือว่าอายุครบกำหนด ต่างก็ต้องแต่งงานออกไป

นางได้มาอยู่ที่นี่ถือว่าชีวิตค่อนข้างดีทีเดียว ที่จริงมีคนจำนวนไม่น้อยที่มาสู่ขอนาง แต่เพราะไม่เข้าตาท่านปู่ อีกทั้งนางเองก็ไม่ชอบ ทำให้ต้องล่าช้าออกไป จนบัดนี้นางอายุได้ยี่สิบแล้ว

เดิมทีนางคิดไว้ว่า จะอยู่ปรนนิบัติดูแลท่านปู่ตลอดไป แต่คิดไม่ถึงว่าจะพูดถึงเรื่องของเขาขึ้นมา เป็นถึงองค์รัชทายาทเลยเชียวหรือ?

จุนเมิ่งไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว เพียงก้มหน้างุดๆอยู่อย่างนั้น

ราชครูจุนอึ้งอยู่นาน ค่อยพูดขึ้นว่า: "ข้าคิดว่า ถ้ารอให้อ๋องเสียนสามีภรรยามาที่นี่ แล้วค่อยส่งมอบเด็กคนนี้ให้พวกเจ้าก็คงวางใจได้ คิดว่าบรรดาซื่อจื่อทั้งหลาย ต่างก็เป็นตัวเลือกที่ไม่เลวด้วยกันทั้งสิ้น กลับคิดไม่ถึงว่า แม่เด็กคนนี้ยังมีชะตาชีวิตแบบนี้อยู่ด้วย แต่ผู้เฒ่าเช่นข้า ก็ไม่พิศวาสอะไรที่ต้องแก่งแย่ง ต้องชิงดีชิงเด่นในวังพวกนั้นนักหรอก! "

“แต่เด็กคนนี้ มีชะตาที่ต้องใช้ชีวิตเป็นหงส์เคียงมังกรอยู่ในวังหลวง อีกทั้งต้องอยู่ไปจนถึงอายุเจ็ดสิบเลยด้วย ” เมื่ออันหลิงหยุนพูดออกมาเช่นนี้ ราชครูจุนก็ถึงกับตกตะลึงพรึงเพริศไปโดยปริยาย

“ เจ้าว่าอะไรนะ? เจ็ดสิบปี? ” ราชครูจุนรีบสูดหายใจเข้าจนลึกเฮือกหนึ่ง

อันหลิงหยุนพูดว่า: "โชคชะตาเป็นฟ้าที่ลิขิต ถึงอย่างไรสุดท้ายก็ต้องได้เจออยู่ดี เพราะนี่คือลิขิตชีวิตของคนเรา ไยท่านราชครูต้องเก็บเอามาใส่ใจด้วยล่ะเจ้าคะ?"

“เช่นนั้นแล้วองค์รัชทายาทล่ะ?” ราชครูจุนไม่วางใจ

"ท่านราชครู ชะตาหงส์เป็นชะตากรรมของผู้ที่จะเป็นฮองเฮาจึงจะมีได้ หากอยู่ได้ไม่ถึงเจ็ดสิบก็ไม่ใช่ชะตาหงส์แล้วสิเจ้าคะ แต่ฮองเฮาเองก็มีชะตาหงส์ด้วยเช่นกัน"

ราชครูจุนรู้ว่าเขาถามอะไรไม่ออกแล้ว จึงไม่ถามอะไรอีก

หลังทอดถอนใจอย่างปลงตก: "ช่างเถอะ ปล่อยไปอย่างที่นางควรจะเป็นแล้วกัน"

ฮูหยินรองพูดขึ้นว่า : “ พระชายาเสียน วันนี้ค้างเสียที่นี่เถอะ เด็กคนนี้ทำอาหารเป็น ทั้งยังเล่านิทานช่วยคลายความเบื่อหน่ายเก่งมากอีกด้วย”

"ก็ดีเจ้าค่ะ ท่านอ๋อง พวกเราค้างเสียที่นี่เถอะ"

"อื้ม"

เด็กสองคนออกไปเล่นกันข้างนอก จุนเมิ่งก็ตามออกไปด้วย เมื่อจุนเมิ่งออกไปแล้ว อันหลิงหยุนจึงพูดขึ้นว่า "ท่านราชครู การกลับมาเกิดชาติหน้าของท่านยังไม่แน่ว่าจะดี แต่ท่านกับฮูหยินรอง ยังมีชะตาที่จะได้ใช้ชีวิตร่วมกันไปอีกสิบกว่าปีเลยทีเดียว"