ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 954

บทที่ 954 เมืองหลวงเกิดเรื่อง

อันหลิงหยุนหันไปมองราชครูจุน :“ ในประเทศเหลียง มีต้นไม้ต้นหนึ่งที่เขียวชอุ่มตลอดทั้งปี ว่ากันว่าปลูกในวันที่ท่านอ๋องถือกำเนิด ตราบใดที่ต้นไม้นั้นยังคงอยู่ ประเทศก็ยังคงอยู่

ราชครูจุนประหลาดใจมาก: "เช่นนั้นแล้วอ๋องเสียน?"

กงชิงวี่กระแอมไอออกมาสองครั้ง หันไปมองอันหลิงหยุนนิ่ง

อันหลิงหยุนพูดขึ้นว่า: "ท่านอ๋องมีอายุขัยอยู่ที่สามร้อยปี หลังสามร้อยปีจากนั้นไป ข้าก็ไม่รู้แล้วล่ะ"

"...... "

ราชครูจุนไม่ได้ถามอะไรออกไปอีก ในวันนั้น ราชครูจุนก็ได้รับของขวัญที่ส่งมอบมาเป็นของหมั้นหมาย หนึ่งเดือนต่อมา ก็มีพระราชพิธีอภิเษกสมรสขององค์ชายรัชทายาทแห่งประเทศเหลียง ส่วนพระชายาผู้ได้รับแต่งตั้งขึ้นเป็นไท่จื่อเฟยผู้นั้น เล่าลือกันว่าเป็นลูกสาวบุญธรรมของพระชายาเสียน

..................

หลังจากงานอภิเษกสมรสขององค์ชายผ่านไปได้ไม่นาน ก็มีข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วว่า อ๋องเสียนล้มป่วยอย่างหนัก พระชายาเสียนจึงพาเขาเข้าไปอยู่ในป่าลึก

หลังอ๋องเสียนไป จวนอ๋องซื่อเจิ้นก็เปลี่ยนเป็นจวนอ๋องชิน ผู้ที่รับผิดชอบดูแลต่อคือ อ๋องชินมู่

รถม้าแล่นออกจากเมืองหลวง อันหลิงหยุนแวะไปเยี่ยมดูเซวียนเหอก่อน

ถึงอย่างไรก็ยังมีเรื่องที่ต้องไปจัดการให้เรียบร้อย เมื่อไปพบเซวียนเหอ ก็ได้เจอหยุนจวิ้นจู่บวชเป็นชีอยู่ที่นั่น

อันหลิงหยุนแอบเหลือบมองกงชิงวี่ ซึ่งยืนส่งสายตาเย็นชาราวจะแช่แข็งผู้คนอยู่ข้าง ๆ ดูเหมือนว่าเขาคงจะไม่เคยคาดคิดมาก่อนจริงๆ ว่าลูกสาวของเขาจะไม่แต่งงาน และในท้ายที่สุดก็ไปกราบเซวียนเหอเป็นอาจารย์ กลายไปเป็นนักพรตผู้ฝึกตนในลัทธิเต๋า

แต่พูดแบบตรง ๆ ก็คือ ในที่สุดเสี่ยวหยุนก็เลือกที่จะชอบใครสักคนในชีวิตของตัวเองแล้ว

เสินหยุนเจ๋ก็แต่งงานแล้วเช่นกัน เขาแต่งกับภรรยาวัยสาวคนหนึ่ง ได้ยินมาว่ามีลูกชายหนึ่งคน

อันหลิงหยุนไม่อยากพูดอะไรมาก แต่ก็มีบางคนที่ยังหัวดื้ออยู่

ที่น่าแปลกคือ สุดท้ายหยุนเล่ก็จากไปจริง ๆ นึกไปถึงช่วงเวลานั้นที่เขาทุ่มเทเพื่อความรัก ชนิดที่แทบจะเป็นจะตายให้ได้ แต่สุดท้ายเขาก็จากไป แต่เฟยยิงนั้นยังคงมีชีวิตอยู่

เมื่อเห็นอันหลิงหยุนกับกงชิงวี่ เฟยยิงก็ดีใจอย่างคาดไม่ถึง รีบก้าวมาข้างหน้าเตรียมคุกเข่าลง

อันหลิงหยุนเข้าไปพยุงเฟยยิงขึ้นมา: "พี่ใหญ่ไม่ต้องทำแบบนี้หรอก พี่ใหญ่จำไม่ได้แล้วหรือ? เจ้ากับข้าเป็นพี่น้องกัน พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ"

เฟยยิงลุกขึ้นยืน เขาในยามนี้ล่วงเข้าสู่วัยกลางคนไปแล้ว

แต่เมื่อเห็นกงชิงวี่ที่ยังคงดูเหมือนคนอายุราวๆยี่สิบ เขาก็ถึงกับตกตะลึงไปเลย

“ ท่านอ๋อง?”

"ข้าได้กินยาอายุวัฒนะ จึงทำให้ย้อนจากวัยชราหวนกลับมาเยาว์วัยอีกครั้ง ไม่ต้องตื่นตูมไป พระชายาบอกว่าข้าจะอยู่ได้ถึงสามร้อยปี น่ากลัวว่าจะทำให้คนในเมืองหลวงพากันตกใจกลัวกันเปล่าๆ เลยออกมาหาที่พักสักหน่อย"

เฟยยิงจึงพูดว่า: "เช่นนั้นที่นี่พักได้ไม่มีปัญหา"

"พวกเขายังไม่ไปที่อื่น ไม่จำเป็นต้องรั้งอยู่หรอก หากเจ้าคิดจะไปก็ไปเถอะ เสี่ยวหยุนอยู่ที่นี่ไม่มีทางเกิดอันตรายอะไรแน่"

เซวียนเหอในชุดเสื้อคลุมสีฟ้าตามแบบลัทธิเต๋า เดินออกมาจากด้านใน มีเสี่ยวหยุนเดินตามอยู่ข้างกายไม่ห่าง ในวัดไม่มีใครอยู่ มีเพียงพวกเขาสามคนเท่านั้น

กงชิงวี่เห็นลูกสาวก็เดินตรงเข้าไปหา: "เสี่ยวหยุน"

"พ่อ"

เสี่ยวหยุนเองก็โตขึ้นแล้วเช่นกัน กงชิงวี่เดินไปตรงหน้าลูกสาว มองพินิจอย่างละเอียดถี่ถ้วนครู่หนึ่ง ย้อนนึกถึงความทรงจำตอนที่แต่งงานกับเจ้าของร่างเดิม นางช่างดูเหมือนนางในตอนนั้นไม่มีผิด

อันหลิงหยุนรู้ว่าเขากำลังย้อนคิดถึงเรื่องอะไรอยู่ จึงไม่พูดอะไรมาก

เมื่อพ่อลูกพบหน้า ย่อมมีเรื่องราวให้พูดคุยกันได้ไม่จบไม่สิ้น ระหว่างที่พวกเขาคุยกัน อันหลิงหยุนจึงเลี่ยงไปคุยกับเซวียนเหอและเฟยยิงแทน

ไม่ได้พบกันนานหลายปี พวกเขาต่างก็แก่ลงไปมาก อันหลิงหยุนได้เห็นพวกเขา รู้สึกเหมือนนางกำลังมองดูผู้อาวุโสอยู่อย่างไรอย่างนั้น

ทุกคนพูดคุยกันยาวเกือบตลอดทั้งคืน เมื่อถึงยามเช้า อันหลิงหยุนก็ตามกงชิงวี่ออกไปจากที่นั่น ตอนที่ออกไปเสี่ยวหยุนยังไม่ตื่น กงชิงวี่ลงจากภูเขาไปพร้อมกับอันหลิงหยุน ไม่พูดอะไรมาก เพียงจากไปทั้งอย่างนั้น

อันหลิงหยุนลงจากเขามา ขึ้นไปนั่งบนรถม้าแล้วเอ่ยถามเขาไปว่า: "จริง ๆ แล้วท่านอ๋องอยากรั้งอยู่กับลูกสาวที่นี่ใช่หรือไม่?"

“นางไม่ได้อยากอยู่กับข้าเสียหน่อย ทำไมข้าถึงต้องรั้งอยู่ด้วยล่ะ?” กงชิงวี่โกรธแค้นเดือดดาลไปทั่วทุกอณูรูขุมขน ในใจร่ำๆอยากจะตีใครสักคนเหลือเกินแล้ว

อันหลิงหยุนหัวเราะเยาะเขา: " ชีวิตนี้ ท่านยโสโอหังมาตลอดทั้งชีวิตแล้วแท้ๆ คิดอยากจะฆ่าเซวียนเหอ สุดท้ายก็ทำไม่สำเร็จ ทั้งยังต้องยอมปล่อยให้ลูกสาวไปเป็นศิษย์ของเขาอีก แต่ก็ไม่มีอะไรที่ไม่ดีนะเพคะ ท่านอ๋องลองคิดในแง่ว่า ลูกสาวของท่านต้องเป็นเขาที่ดูแล เท่านี้ท่านก็จะมีความสุขแล้ว "

กงชิงวี่ลืมตาขึ้นมองอันหลิงหยุน: "เจ้านี่ช่างไร้จิตสำนึกเสียจริง!"

"ยังดีกว่าท่านไหมล่ะ ส่งเห้าเทียนเห้าเหวินออกไป ไม่ยอมพามาด้วย อุตส่าห์คุยกันดีแล้วแท้ๆว่าจะพามาด้วย ท่านก็ยังรั้นจะเดินทางตามลำพังอยู่ได้"

บทที่ 954  เมืองหลวงเกิดเรื่อง 1

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอยาของอ๋องเสียน