ยอดหญิงในเงามาร นิยาย บท 14

บุตรีของแม่นมจางมีนามว่าผูเถา ปีนี้วัยเพิ่งครบสิบขวบเต็ม และเพิ่งเข้ามาทำงานรับใช้ในจวนเมื่อปีที่แล้ว

เพราะอายุยังน้อย งานที่ต้องทำจึงน้อยตามไปด้วย แค่คอยปรนนิบัติรับใช้งานเบ็ดเตล็ดทั่วไปในเรือนเท่านั้น

ได้ยินว่าชีอวิ๋นถิงใช้วาจาโหดเหี้ยมขู่กรรโชก ว่าจะทำให้ชีหยวนทนอยู่ที่เรือนแห่งนี้ต่อไม่ได้ นางรู้สึกไม่สบายใจทันที

ชีอวิ๋นถิงเป็นใครหรือ? ก็เป็นคุณชายใหญ่ไงเล่า!

และเป็นว่าที่เจ้าของจวนในอนาคต หากทำให้เขาไม่พอใจ สักวันต้องไม่เหลือที่ยืนในจวนแห่งนี้จริงๆ แน่

เดิมที เห็นชีหยวนเจ้าเล่ห์เก่งกาจเพียงนี้ แม่นมจางรู้สึกตื่นเต้นดีใจอยู่บ้าง คิดว่าชั่วดีอย่างไรท่านโหวก็เป็นคนมารับตัวนางกลับไปด้วยตนเอง และยังให้ความสำคัญกับนางมากถึงเพียงนี้ด้วย

ไม่แน่ว่าคุณหนูใหญ่อาจจะยังพอมีที่ยืนอย่างมั่นคงในจวนนี้ได้จริงๆ

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ การไปทำงานเป็นแม่นมเคียงกายคุณหนูใหญ่ จริงๆ แล้วก็นับว่าเป็นหนทางที่ไม่เลวร้ายเลย

แต่นางคิดไม่ถึงเลยว่า ท่าทีโต้ตอบของชีอวิ๋นถิงจะรุนแรงเพียงนี้

แต่เมื่อพินิจพิจารณาให้ละเอียดแล้วนางก็เข้าใจ

ความผูกพันระหว่างชีอวิ๋นถิงและชีจิ่นล้ำลึกแน่นแฟ้นมาตั้งแต่เยาว์วัยแล้ว

ตอนที่ชีหยวนยังไม่กลับมา ชีอวิ๋นถิงก็แสดงออกว่าไม่ต้องการให้นางหวังรับตัวนางกลับมาตลอด

บัดนี้ชีหยวนกลับมาแล้ว แต่แม่นมฮวาก็ตายไปแล้ว อวิ๋นเชวี่ยเองก็จวนจะถูกขายออกไปแล้วด้วย

ชีอวิ๋นถิงย่อมต้องรู้สึกว่าชีจิ่นได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างยิ่ง

พอคิดแบบนี้ หัวใจของแม่นมจางที่เพิ่งเริ่มต้นคล้อยตามที่พึ่งพิงผู้นั้น พลันหยุดชะงักลงในพริบตา

ในเมื่อนางอยากได้ความมั่งคั่งร่ำรวย เช่นนั้นก็ต้องมีชีวิตอยู่ให้ได้เสียก่อน

ด้วยเหตุผลนี้เมื่อหันกลับไปนางก็เดินไปหยุดเบื้องหน้าชีหยวน บอกว่าจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้นดีแล้ว ให้คุณหนูใหญ่พักผ่อนตามสบาย

ชีหยวนหย่อนตะขอเต็มที่แล้ว ทว่าแม่นมจางกลับไม่มีท่าทีว่าจะงับเหยื่อแม้แต่น้อย

มองแม่นมจางที่อยู่เบื้องหน้า ความโกรธที่คุกรุ่นอยู่ในใจชีหยวนไม่นานก็ดับลงแล้ว

ที่ยืนของตนยังไม่มั่นคง จะถูกเมินเฉยก็เป็นเรื่องธรรมดา

นางผุดยิ้มเล็กน้อย ก็บอกให้แม่นมจางออกไปเสีย

แม่นมจางเมื่อเดินพ้นเรือนของชีหยวนออกมาแล้ว ก็ทอดถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งอย่างอดไม่ได้

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุผลใด ปฏิเสธชีหยวนไปเช่นนี้ แม่นมจางกลับรู้สึกหนักอึ้งในใจ แม้เดินมาจนถึงเรือนบ่าวรับใช้ของตนเองแล้ว นางก็ยังคงรู้สึกว่าหัวใจเต้นรัวไม่เป็นส่ำ

รินน้ำชาจอกหนึ่งให้ตนเองด้วยความอึดอัด ทว่ายังไม่ทันถึงริมฝีปาก ก็ได้ยินเสียงสาวใช้คนหนึ่งวิ่งโร่เข้ามา “แม่นมจางอยู่หรือไม่เจ้าคะ?”

แม่นมจางมีเรื่องหนักอกหนักใจอยู่เป็นทุนเดิมแล้ว ยิ่งถูกกระตุ้นด้วยสิ่งนี้ แม้แต่น้ำชาที่ถืออยู่ในมือยังแทบประคองให้มั่นคงไม่ได้ น้ำเสียงพลันเจือความหงุดหงิดออกมา “มีเรื่องอะไร ถึงได้เงอะงะงุ่มง่ามเช่นนี้!”

สาวใช้แลบลิ้นออกมา และเอ่ยอย่างระมัดระวัง “แม่นม พี่หญิงจื่อจิงจากเรือนของคุณชายใหญ่ฝากมาแจ้งว่า หากแม่นมกลับมาแล้ว ให้ไปที่เรือนของคุณชายใหญ่เจ้าค่ะ”

ไปที่เรือนของคุณชายใหญ่?

แม่นมจางใจหล่นวูบถึงตาตุ่ม

หากเป็นเมื่อก่อน ใครเล่าจะไม่อยากมีโอกาสได้ออกหน้าออกตาเช่นนี้?

ยิ่งเป็นโอกาสได้เข้าตาเจ้านายยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย

แม่นมจางใช้ชีวิตอยู่ในจวนนี้ผ่านไปวันๆ มานานหลายปีแล้ว แม้แต่หน้าที่จัดซื้อในครัวยังไม่มีโอกาสได้ทำ

ดังนั้นนางจึงพยายามแสวงหาช่องทางเพื่อผลประโยชน์อย่างไม่ลดละมาตลอด

ไม่พอยังเพ้อฝันถึงหนทางจะได้เกาะเกี่ยวอำนาจบารมีของคุณชายใหญ่และคุณหนูรองตลอดเวลา

อันที่จริงก็ไม่เห็นมีอะไรต้องเลือกเลย

ชีหยวนแม้มีฝีมือไม่เลว แต่มีผลประโยชน์อะไรหรือ?

นางเป็นแค่เด็กสาว เป็นแค่ดรุณีคนหนึ่งเท่านั้น ช้าเร็วอย่างไรก็ต้องแต่งงานออกเรือนไปอยู่ดี

ว่ากันตามตรงแล้วจวนโหวแห่งนี้ สุดท้ายคำพูดของชีอวิ๋นถิงก็ถือเป็นที่สุดอยู่ดี

หากต้องเลือกข้างระหว่างแม่นางกับคุณชายแล้ว แม้แต่คนโง่ก็ยังรู้ว่าควรจะเลือกข้างไหน

ชีอวิ๋นถิงไม่แปลกใจแม้แต่น้อย นอกจากเด็กบ้านนอกเหลือขอคนนั้น ใครมีลูกตาก็มองสถานการณ์ออกทั้งนั้น

เขามองจื่อจิงปราดหนึ่ง

จื่อจิงจึงหยิบกระเป๋าดอกบัวซึ่งหนักอึ้งใบหนึ่งออกมาเนิบๆ และยัดใส่ในมือของแม่นมจางโดยไม่รีบร้อน “ฟังว่าหลานชายของแม่นมจวนจะครบเดือนเต็มแล้ว แม่นมนำสิ่งนี้ไปสั่งทำกุญแจทองมงคลให้เด็กน้อยสักเส้นหนึ่งเถิด”

แม่นมจางไม่คิดฝันว่าจะได้รับความชื่นชมเพียงนี้เลยจริงๆ รีบโขกศีรษะเสียงดังให้ชีอวิ๋นถิง “เป็นพระคุณยิ่งนักเจ้าค่ะคุณชายใหญ่! เป็นพระคุณอย่างสูงเจ้าค่ะคุณชายใหญ่!”

ชีอวิ๋นถิงผุดยิ้ม “หากทำธุระที่ข้ามอบหมายให้เจ้าไปสำเร็จ ยังมีรางวัลอีกมากรอเจ้าอยู่! แต่หากเจ้าทำเสียเรื่อง ก็อย่าโทษว่าข้าไม่เหลือน้ำใจแล้วกัน!”

ตอนที่ท้องฟ้าเริ่มมืดลงช้าๆ ชีหยวนยืนอยู่ใต้ชายคาเรือน มองดูเหล่าสาวใช้และบรรดาหญิงชรารับใช้ซึ่งมีทั้งดีและเลวปะปนกันกลุ่มหนึ่งที่ถูกส่งตัวมาจากในจวน ก็ถามด้วยเสียงขรึมว่า “จะให้ข้าเลือกผู้ปรนนิบัติหรือ?”

เกาเจียแม่นมผู้ดูแลซึ่งเป็นผู้รับใช้เคียงกายนางหวังผุดยิ้มตาหยีพลางผงกศีรษะ “ตามประเพณีแล้ว ข้างกายคุณหนูใหญ่ควรมีสาวใช้ใหญ่สี่คน สาวใช้รองสองคน และสาวใช้เล็กซึ่งรับผิดชอบงานเบ็ดเตล็ดอีกสี่คน หญิงชราทำความสะอาดหนึ่งคน และแม่นมผู้ดูแลอีกหนึ่งคนเจ้าค่ะ…”

นางยิ้มพลางกวาดสายตามองชีหยวนปราดหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงเบาหวิว “คุณหนูใหญ่เห็นว่าผู้ใดเข้าตาแล้ว ก็เลือกผู้นั้นไว้ได้เลยเจ้าค่ะ”

ชีหยวนยังไม่ทันเอ่ยวาจาใด ทันใดนั้นแม่นมจางรีบสืบเท้าเดินฉับๆ เข้ามาจากด้านนอก เดินมาหยุดตรงเบื้องหน้าชีหยวน “คุณหนูใหญ่เจ้าคะ ท่านเพิ่งมาใหม่ไม่นาน ยังไม่ทราบอุปนิสัยของแต่ละคนดี หรือว่า ให้บ่าวช่วยท่านตรวจสอบดูแลอีกแรง เห็นเป็นอย่างไรเจ้าคะ?”

ตอนบ่ายยังเดินออกไปเหมือนลี้ภัย บัดนี้กลับมาพร้อมท่าทางเหมือนขอที่พึ่งพิง

ชีหยวนมองแม่นมจางนิ่งๆ ไม่รีบร้อน มุมปากกระตุกขึ้น เผยรอยยิ้มเล็กๆ ออกมา “จริงหรือ? เช่นนั้นต้องขอบคุณแม่นมจางแล้ว”