ยอดหญิงในเงามาร นิยาย บท 26

วิทยายุทธ์ก็สอนไปทั้งหมดแล้ว

สุขภาพของซีอวิ๋นถิงนั้นดียิ่งนัก มีอาการปวดหัวและเป็นไข้น้อยมาก

เหตุใดถึงได้หมดสติไปกะทันหัน นางหวังตกใจจนอกสั่นขวัญหาย

ชีเจิ้นก็รู้สึกตื่นตระหนกเช่นกัน แต่ว่ายังคงพยายามปลอบใจนาง “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรหรอก เจ้าวางใจเถิด พวกเราลองไปดูกันก่อน จะต้องไม่เป็นไรแน่”

นางหวังร้องไห้สะอึกสะอื้น ตามชีเจิ้นไปที่เรือนของชีอวิ๋นถิง

เมื่อพวกเขาไปถึง ชีจิ่นก็รีบเร่งมาถึงแล้วเช่นกัน

ใบหน้าของชีจิ่นเต็มไปด้วยน้ำตา เสื้อคลุมอันงดงามที่มาจากผ้าไหมสูจิ่นเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลน

เมื่อพบนางหวัง ชีจิ่นก็เรียกมารดาอย่างสะอึกสะอื้นในทันที พลางคว้าแขนเสื้อของนางไว้ “ท่านแม่ข้าได้ยินว่าท่านพี่เป็นลมไป ข้าตกใจเหลือเกินเจ้าค่ะ……”

ถึงอย่างไรก็เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เยาว์วัย ย่อมมีความมีผูกพันที่แตกต่างกัน

นางหวังคิดในใจ พลางแสดงสีหน้าอบอุ่น ปลอบโยนนางด้วยเสียงแผ่วเบา “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร บิดาของเจ้าให้คนไปเชิญหมอหลวงมาแล้ว จะต้องไม่เป็นไรแน่”

สาวใช้ที่อยู่ข้างกายชีจิ่นรีบพูดขึ้นว่า “ใช่เจ้าค่ะ ดูตัวท่านเองสิเจ้าคะ พอได้ยินข่าวก็วิ่งมาที่นี่โดยไม่คำนึงอันใดเลย ทั้งยังล้มลงอีกด้วย เนื้อตัวมอมแมมไปหมดแล้วเจ้าค่ะ”

ชีจิ่นส่ายหัว “ข้าไม่เป็นไร ข้าอยากไปดูท่านพี่ก่อน!”

หัวใจแห่งความห่วงใยอย่างแท้จริง

แม้แต่ชีเจิ้นยังคิดว่า แท้จริงแล้วตนเองนั้นคิดมากเกินไป

นี่มิใช่พี่น้องกันปกติหรอกหรือ?

นางหวังจูงมือชีจิ่นเข้าไปในห้องของชีอวิ๋นถิง เมื่อเดินอ้อมฉากกั้นห้องไป ก็มองเห็นชีอวิ๋นถิงสีหน้าซีดขาวดวงตาปิดสนิทนอนอยู่บนเตียง

มารดาและบุตรใจเชื่อมถึงกัน นางเจ็บปวดใจจนร่ำไห้ออกมา รีบพุ่งไปอย่างรวดเร็ว “ลูกแม่!”