ยอดหญิงในเงามาร นิยาย บท 34

สีหน้าของชีเจิ้นมืดมนลงอย่างฉับพลัน

นางหวังตวาดในทันที “เจ้าพูดจาเหลวไหลอันใดกัน?!”

แม่นมจางร่ำไห้พลางคลานอยู่บนพื้น “ฮูหยิน เป็นเรื่องจริงเจ้าค่ะ คุญชายใหญ่เป็นคนสั่งให้บ่าวทำ! ทั้งหมดนี้คุณชายใหญ่เป็นคนสั่งให้บ่าวทำเจ้าค่ะ!”

ชีหยวนค่อย ๆ ยิ้มให้กับชีเจิ้น “ท่านพ่อ ดูเหมือนว่าท่านคงต้องสืบสวนคนข้างกายของท่านพี่ให้ดีเสียหน่อยแล้วนะเจ้าคะ”

ในขณะนั้นนางหวังจิตใจสับสนเป็นอย่างมาก

หมายความว่ากระไร?

หมายความว่า อาการป่วยของชีอวิ๋นถิงทั้งหมด เป็นการเสแสร้งอย่างนั้นหรือ?

เป็นเพราะจงใจจะใส่ความชีหยวนอย่างนั้นหรือ?!

เขา เขาเสียสติไปแล้วหรือไร!

ชีเจิ้นรีบสั่งการหลิวจงโดยไม่รอช้า “เอาตัวแม่นมจางไปมัดไว้ แล้วพาตัวไปที่อุทยานฉางชิง!”

หลิวจงเหลือบมองไปที่ชีหยวนอย่างไม่รู้ตัว ตัดสินใจแล้วว่า ในภายภาคหน้าจะต้องไม่ทำให้คุณหนูใหญ่ต้องอึดอัดใจเป็นอันขาด!

คนผู้นี้มิอาจล่วงเกินได้

เมื่อกำชับหลิวจงเสร็จ ชีเจิ้นก็กล่าวกับชีหยวนว่า “ข้าจะให้คำอธิบายแก่เจ้า!”

หลังพูดจบ ก็มุ่งตรงไปที่อุทยานฉางชิงในทันที

นางหวังอยากจะตำหนิชีหยวนอีกหลายประโยค แต่เมื่อเห็นท่าทางของสามีเป็นเช่นนี้แล้ว ก็กลัวว่าสามีจะควบคุมตนเองไม่อยู่ แล้วก่อเรื่องอันใดขึ้นมา จึงตามหลังชีเจิ้นไปอย่างเร่งรีบ

ภายในอุทยานชิงหยวน ชีอวิ๋นถิงกำลังเอนกายบนหมอนพลางกินกล้วย

ชีจิ่นถามเขาด้วยเสียงแผ่วเบา “ท่านพี่ ท่านดีขึ้นหรือยังเจ้าคะ?”

ชีอวิ๋นถิงนอนหงายพลางไขว้ขา หัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ “วางใจเถิด ข้าสบายดีมากเลยละ! เจ้าดูสิ ครั้งนี้ข้าจะช่วยเจ้าแก้แค้น ทำให้นังอัปลักษณ์ผู้นั้นไสหัวออกไปให้ได้! ”

ชีจิ่นกำลังจะเอ่ยปากพูด ก็ได้ยินเสียงที่บึ้งตึงดังขึ้น

ชีอวิ๋นถิงหน้าเปลี่ยนสีในฉับพลัน

ทว่าเช่นนั้นยังไม่พอ หลิงจงยังโยนคนอีกสองคนที่โดนมัดไว้ ลงตรงเบื้องหน้าของชีอวิ๋นถิงมาอย่างติด ๆ

เมื่อชีอวิ๋นถิงเห็นดังนั้น ก็ลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วคุกเข่าลงที่พื้นในทันที

สองคนนั้นมิใช่ใครอื่น เขาคือจ้าวเหลียงลูกชายของแม่นม กับจ่างชุ่นเด็กรับใช้คนสนิทของเขา

เขามองชีเจิ้นด้วยความตื่นตระหนก “ท่านพ่อ ข้า…”

ยังไม่ทันพูดจบ ชีเจิ้นก็ยกเท้าขึ้นแล้วเตะไปบนไหล่ของเขาอย่างแรง

ชีอวิ๋นถิงถูกเตะจนกระเด็นไปกระแทกเข้ากับขาเตียงในทันที ดูราวกับกุ้งฝอยที่ขดตัวอย่างเจ็บปวดอย่างไรอย่างนั้น

นางหวังกรีดร้องออกมา พลางพุ่งตัวเข้าไปขวางอยู่ตรงหน้าบุตรชายอย่างไม่ต้องคิด “ท่านโหว! ท่านโหว! เขาเป็นบุตรชายของเรานะเจ้าคะท่านโหว!”

ชีเจิ้นโกรธจนแทบจะเจียนตาย ชี้มือไปที่ชีอวิ๋นถิงพลางตะโกนด้วยความโมโห “ข้าไม่มีบุตรชายเช่นนี้! ไม่มีลูกเนรคุณที่โยนความผิดให้น้องสาวแท้ ๆ ของตนเองเช่นเจ้า! ”