ยอดหญิงในเงามาร นิยาย บท 33

นางโกรธจนตัวสั่นไปทั้งตัว “ท่านโหว! จะต้องเป็นคุณหนูใหญ่แน่นอนเจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่เป็นคนขุดตุ๊กตาออกไป แล้วเอาไปซ่อนไว้ที่อื่นเป็นแน่เจ้าค่ะ! จะต้องเป็นคุณหนูใหญ่แน่นอนเจ้าค่ะ!”

นางหวังหันหน้าไปมองชีหยวน

ชีหยวนมีสีหน้าเย้ยหยัน พลางถามนางหวังด้วยสีหน้าประชดประชัน “ท่านแม่คงจะไม่ฟังคำที่นางพูดอีกแล้วกระมัง? ข้าเพิ่งจะมาที่นี่ แม้แต่ชื่อของบ่าวรับใช้พวกนี้ยังจำไม่ได้เลย และข้าก็ไม่รู้ว่าพวกท่านจะมาค้นที่นี่ด้วย ข้าจะเอาของไปซ่อนไว้ที่ใดได้เล่า?”

คำพูดนี้ทำให้นางหวังละอายใจอยู่บ้างจริง ๆ

นางทำเช่นนี้กับบุตรสาวแท้ ๆ ฟังดูแล้วไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย

ชีเจิ้นก็ถูกคำพูดของชีหยวนทำให้เสียหน้าไปบ้างเช่นกัน

ด้วยความโกรธแค้น เขาจึงยกเท้าขึ้นแล้วถีบไปที่หน้าอกของแม่นมจาง

เขาเกิดมาในกองทัพ เคยไปออกรบเข่นฆ่าศัตรู การถีบในครั้งนี้ ทำให้แม่นมจางกระอักเลือดออกมาในทันที และเกือบจะสิ้นสติ

ชีเจิ้นถามอย่างกราดเกรี้ยว “ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง เกิดอันใดขึ้นกันแน่?!”

สมองของแม่นมจางงุนงงสับสนไปหมด

ทว่าแม้จะสับสนสักเพียงใด นางก็รู้ตนเองดีว่าเวลานี้จะต้องไม่ยอมรับเป็นอันขาดว่าตนเองใส่ร้ายชีหยวน

มิเช่นนั้น ตนเองจะต้องจบเห่แน่นอน

นางทรุดลงกับพื้นพลางร้องไห้ฟูมฟาย “ท่านโหว บ่าวไม่รู้จริง ๆ เจ้าค่ะ ว่าเกิดอะไรขึ้น! สิ่งที่บ่าวเห็นทั้งหมดก่อนหน้านี้เป็นเรื่องจริงแท้แน่นอนเจ้าค่ะ!”

ราวกับว่านางนึกอะไรขึ้นได้ “คุณหนูใหญ่ คุณหนูใหญ่อาจจะเอาของ…”

ชีหยวนหัวเราะอย่างเย้ยหยัน “ข้ายังคงยืนยันคำเดิม หากจะจับคนร้ายก็ต้องเอาหลักฐานมา แม่นมจางคิดจะใช้คำกล่าวอ้างมาตัดสินโทษของข้ากระนั้นหรือ? ต่อให้ไปที่ศาลาว่าการ ก็คงจะไม่มีการตัดสินคดีความเช่นนี้หรอกกระมัง? ”

เปลือกตาของชีเจิ้นกระตุกอย่างรุนแรง เขามีชีวิตอยู่มาหลายปีขนาดนี้ หากมองความแปลกประหลาดของเรื่องนี้ไม่ออก เช่นนั้นก็นับว่ามีชีวิตโดยเสียเปล่าแล้ว

เขามองไปที่แม่นมจางเป็นเวลานานอย่างไม่อาจคาดเดา พลางกล่าวออกมาอย่างเย็นชา “หากเจ้ายังไม่พูดความจริงอีก ข้าจะตีเจ้าให้ตายเสียเดี๋ยวนี้!”

แม่นมจางร่ำไห้ออกมาด้วยความคับข้องใจ

ใบหน้าของนางหวังกับชีเจิ้นเจื่อนลงไปอย่างเห็นได้ชัด เมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้

ใช่สิ พวกเขาเป็นถึงพ่อแม่ของชีหยวน!

ทว่ากลับเลือกเชื่อบ่าวรับใช้เพียงแค่คนเดียว

ตอนนี้บ่าวรับใช้คนนี้ไม่สามารถค้นหาอันใดออกมาได้ หรือว่าตนเองจะไม่ออกหน้าแทนนางจริง ๆ กระนั้นหรือ? จะยอมปล่อยให้นางถูกบ่าวรับใช้รังแกกระนั้นหรือ?

ชีเจิ้นเตะแม่นมจางให้หลบไป พลางกล่าวเสียงดัง “พาตัวผูเถามาที่นี่!”

แม่นมจางตกใจจนแทบเสียสติในทันที นางร่ำไห้พลางโขกศีรษะ “ไม่ ไม่ ไม่ อย่านะเจ้าคะท่านโหว ไม่ใช่บุตรสาวบ่าว ไม่ใช่บุตรสาวบ่าวจริง ๆ นะเจ้าคะ…”

ชีเจิ้นไม่สะทกสะท้าน

ไม่นานผูเถาก็ถูกพาตัวมา ในวินาทีที่มองเห็นผูเถา แม่นมจางก็พังทลายลงอย่างสมบูรณ์

ราวกับว่านางเหนื่อยล้าจนเกินจะรับไหว พูดอย่างแผ่วเบา “ท่านโหว เป็นคุณชายใหญ่เจ้าค่ะ…คุณชายใหญ่เป็นคนสั่งให้บ่าวทำ…”