ยอดหญิงในเงามาร นิยาย บท 32

นางหวังถามอย่างกราดเกรี้ยว “เป็นอย่างไร ตอนนี้เจ้าพอใจแล้วหรือยัง! ไปค้นได้แล้วสินะ?!”

ชีหยวนพยักหน้า พลางหลีกทางให้อย่างไม่ลังเล “ค้นเถิดเจ้าค่ะ”

บนต้นพุทรามีโคมไฟแขวนไว้อยู่สองสามดวง ยามนี้มันกำลังกวัดแกว่งไปมา

สีหน้าของชีหยวนถูกซ่อนอยู่ภายใต้แสงสลัวของโคมไฟ เห็นไม่ชัดว่านางมีสีหน้าอย่างไรกันแน่

ทว่าไม่รู้เพราะเหตุใด ชีเจิ้นมักจะรู้สึกว่านางไม่มีความกังวลใด ๆ อยู่เลยแม้แต่น้อย ถึงขนาดที่อาจจะกำลังยิ้มอยู่ ในขณะที่กำลังรอแม่นมจางค้นหาเสียด้วยซ้ำ

เขาเบนสายตาไปมองไปที่แม่นมจาง

แม่นมจางนำบ่าวรับใช้สองสามคนมาเริ่มขุดที่ด้านหน้าต้นพุทราอย่างกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก

ทว่าไม่ว่าจะกี่จอบที่ฟันลงไป ดินก็ยังคงเป็นดิน นอกจากรากของต้นพุทราไม่กี่รากที่โผล่ออกมาแล้ว ก็มองไม่เห็นอันใดทั้งสิ้น

แม่นมจางสับสนเล็กน้อย หรือว่าตนเองฝังไว้ลึกเกินไปกระนั้นหรือ?

นางขุดลงไปอีกหลายครั้ง ทันใดนั้นเหงื่อเย็น ๆ ก็เริ่มไหลออกมา

ยังไม่มีอันใดอยู่อีกงั้นหรือ!

เป็นไปได้อย่างไรกัน?!

นางเป็นคนเอาตุ๊กตามาวางไว้กับมือชัด ๆ!

และสถานที่ก็ไม่ได้ผิด!

สัญลักษณ์ล้วนยังอยู่!

ไยของถึงหายไปได้เล่า?

ผ่านไปไม่นาน นางขุดหลุมไปแล้วหลายหลุม ทว่ายังคงไม่พบสิ่งใดทั้งสิ้น

ชีเจิ้นถามพลางขมวดคิ้ว “เกิดอันใดขึ้น?”

เหงื่อเย็น ๆ ของแม่นมจางไหลลงมาอย่างรวดเร็วยิ่งขึ้น วันที่อากาศหนาวเย็นถึงเพียงนี้ ทว่านางแทบจะเหงื่อไหลโซมกาย

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด นางกลับมองไปทางชีหยวนราวกับมีเรื่องสงสัยบางอย่าง

ทว่ากลับมองเห็นชีหยวนกำลังมองนางอยู่เช่นกัน

เมื่อเห็นนางมองมา ชีหยวนก็แย้มยิ้มน้อย ๆ ไปที่นาง

ยิ้มจนแม่นมจางขนลุกขนพอง

แม่นมจางขุดอย่างรวดเร็วยิ่งขึ้นในฉับพลัน “ไม่ ไม่ ไม่ อาจเป็นเพราะว่าบ่าวจำสถานที่ผิดไปก็เป็นได้เจ้าค่ะ!”