ยอดหญิงในเงามาร นิยาย บท 36

เรื่องในครั้งนี้ แม้ชีอวิ๋นถิงจะออกตัวรับผิดชอบทั้งหมด หัวเด็ดตีนขาดก็บอกว่าเขาทำเอง

แต่ในความคิดของนางหวัง เรื่องนี้จะต้องเกี่ยวข้องกับชีจิ่นเป็นแน่

เพราะสองคนนี้ ตั้งแต่เด็กก็เป็นแบบนี้

ไม่ว่าชีจิ่นต้องการสิ่งใด แต่ไรมาก็ไม่เคยพูดออกมาตรงๆ

ล้วนเป็นชีอวิ๋นถิงช่วยออกหน้าแทนนางตลอด

ไม่ว่าจะถูกตำหนิหรือลงโทษ ชีอวิ๋นถิงก็พุ่งออกไปรับแทนนางทั้งหมด

เมื่อก่อนไม่เคยก่อปัญหาใหญ่ ล้วนเป็นเพียงเรื่องเล็ก นางหวังจึงถือว่าเป็นความสนิทสนมระหว่างเด็กๆ ได้ หลับตาข้างลืมตาข้าง ทำเป็นไม่เห็นอย่างเป็นสุข

แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน!

ครั้งนี้เป็นเรื่องใหญ่ที่เกี่ยวพันถึงอนาคตและชะตาชีวิตของชีอวิ๋นถิง!

ชีจิ่นไม่อยากเชื่อ มองตนเองที่ถูกสะบัดออก ร้องเรียกออกมาอย่างตกตะลึง “ท่านแม่…”

จากนั้น น้ำตาก็ไหลพรั่งพรูลงมา

ชีอวิ๋นถิงเห็นแล้วก็ปวดใจอย่างที่สุด รู้สึกขุ่นเคืองและไม่ยอมรับ “ท่านแม่! เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับอาจิ่น ท่านจะตีจะว่าก็มาลงที่ข้าสิขอรับ…”

นางหวังโกรธจัด ถลึงตาใส่ชีอวิ๋นถิงเขม็ง “หุบปาก! หากเจ้ายังพูดอีกคำ ก็ไม่ต้องมาเรียกข้าว่าแม่อีก ข้าจะถือเสียว่าเจ้าตายไปแล้ว!”

บางทีอาจเป็นเพราะการแสดงออกของนางหวังน่ากลัวเกินไป ชั่วขณะนั้น ชีอวิ๋นถิงจึงถึงกับไม่กล้าพูดอะไรจริงๆ

ในใจของชีจิ่นยิ่งรู้สึกเคืองแค้นอย่างที่สุด ทว่าบนใบหน้ากลับได้แต่กัดฟัน หลั่งน้ำตาออกมา

นางหวังเองโมโหมากเช่นกัน ร่างของนางโอนเอนจนเกือบหมดสติไป

โชคดีที่เกาเจียมือเท้าคล่องแคล่วหูตาว่องไว จึงประคองนางไว้ได้ทัน

ชีเจิ้นกวาดตามองพวกนางอย่างเย็นชาทีหนึ่ง จากนั้นออกคำสั่งเสียงดังต่อชีอวิ๋นถิงว่า “เจ้า จงไปเก็บตัวสำนึกผิดอย่างสงบเสงี่ยม หากกล้าก้าวออกจากห้องแม้แต่ก้าวเดียว ข้าจะตีขาเจ้าให้หักเสียเลย!”

ชีอวิ๋นถิงไม่ยินยอมพร้อมใจ ที่จริงแล้ว ในใจเขายังคงรู้สึกไม่ยอมรับในเรื่องนี้อย่างมาก

ชีจิ่นรู้ว่า ตอนนี้ไม่ว่านางจะกล่าวสิ่งใดก็ไม่มีประโยชน์แล้ว ได้แต่คารวะพร้อมหยาดน้ำตาคลอ จากนั้นหมุนกายวิ่งออกมา

อวิ๋นเยี่ยนที่ตามอยู่ด้านหลังของนาง รีบปลอบใจนางว่า “คุณหนู ท่านอย่าได้เสียใจมากไปเลยนะเจ้าคะ ท่านโหวกับฮูหยินเพียงกำลังมีโทสะอยู่เท่านั้น…”

อะไรเรียกว่ากำลังมีโทสะ?!

ชีจิ่นกำชายกระโปรงแน่น สีหน้าออกจะถมึงทึงแล้ว

นางถูกเจ้าโง่ชีอวิ๋นถิงทำร้ายแทบตายแล้วจริงๆ!

ชีเจิ้นหันศีรษะไปมองนางหวัง “ไม่อาจเก็บแม่นมจางไว้ได้แล้ว จับกรอกยาใบ้ชามหนึ่ง แล้วส่งไปหมู่บ้านที่เหลียวหนิงเสีย! ส่วนข้ารับใช้คนอื่นที่รู้เรื่องนี้ ที่ควรส่งตัวออกไปก็ส่งตัวออกไปซะ! ไม่อาจปล่อยให้เรื่องนี้หลุดรอดออกไปได้แม้แต่คำเดียว!”

เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงอนาคตของบุตรชาย นางหวังย่อมผงกศีรษะรับอย่างหนักแน่น

เพลานี้ เมื่อแม่นมจางที่ถูกอุดปากอยู่ได้ยินคำพูดนั้น ก็ยิ่งดิ้นรนแรงกว่าเดิม

ขณะเดียวกันก็อดคิดถึงยามที่ชีหยวนมาเกลี้ยกล่อมนางไม่ได้ เหตุใดตอนนั้นตนถึงได้จิตใจมืดบอดไปกันนะ?!