ยอดหญิงในเงามาร นิยาย บท 44

แม้ชีอวิ๋นถิงโง่เขลา แต่ชีหยวนก็น่ารังเกียจ!

นางมองชีหยวนอย่างเย็นชา “นั่นเป็นพี่ชายของเจ้า! เจ้าเพิ่งกลับมา ยังไม่เคยใช้เวลาร่วมกับเขามาก่อน เขาไม่ชอบเจ้าก็เป็นเรื่องธรรมดา เจ้าอ่อนลงหน่อย ที่ควรก้มหัวก็ต้องก้มหัว หากเจ้าลดท่าทีลงแล้ว เขาย่อมไม่มีทางไม่พอใจเจ้า ”

หยุดไปครู่หนึ่ง นางเห็นชีหยวนเงยหน้าขึ้นมองตนนิ่งๆ จึงเลี่ยงสายตาไปอย่างรู้สึกผิดอยู่บ้าง แล้วกล่าวเสียงหนักต่อว่า “เรื่องคอของเจ้า อย่าได้พูดเหลวไหลออกไป ยิ่งอย่าได้เอ่ยกับท่านพ่อของเจ้า! เพื่อไม่ให้ความสัมพันธ์ของพวกเจ้ายิ่งแย่ไปกว่านี้ รู้หรือไม่?”

ตั้งแต่ต้นจนจบ นางหวังมิได้ตำหนิชีอวิ๋นถิงแม้แต่ครั้งเดียว

ทว่า ชีหยวนก็มิได้รู้สึกแปลกใจแล้ว

เพราะในชาติที่แล้ว หลังชีอวิ๋นถิงแต่งภรรยา ก็ยังสามารถรักษาตัวประดุจหยกไม่แตะต้องอิสตรี และยังปฏิบัติกับลูกของชีจิ่นราวบุตรในไส้ของตนอีก

กระทั่งสนับสนุนองค์ชายสี่ ‘ฉีอ๋อง’ เพื่อชีจิ่นด้วย

ยามนี้มาลองคิดดูแล้ว หากมิใช่เพราะมีมารดาที่ไม่แยกแยะผิดถูกชั่วดีแบบนางหวังคอยให้ท้าย แล้วชีอวิ๋นถิงจะทำตัวบัดซบถึงเพียงนั้นได้อย่างไร?

นางมิได้ปฏิเสธ เพียงพยักหน้าเบาๆ เท่านั้น “ลูกทราบแล้วเจ้าค่ะ”

ในใจของนางหวังจึงได้รู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมมาก ในที่สุดก็รู้สึกมองนางอย่างสบายตาขึ้นมาบ้างแล้ว จากนั้นก็พานางขึ้นรถม้าไป

ตลอดทาง นางหวังก็กำชับชีหยวนอย่างเข้มงวดว่า “เจ้าไม่เคยไปสถานที่แบบนี้ ที่ไม่ควรมองก็อย่ามอง หากไม่ควรพูดก็อย่าพูด จะได้ไม่ต้องขายหน้า”

นี่ก็เป็นเพราะสถานที่ที่จะไปคือตระกูลเซี่ยง ซึ่งเป็นตระกูลที่จะดองญาติกันในอนาคต และความสัมพันธ์ของทั้งสองตระกูลก็แน่นแฟ้นดุจครอบครัวเดียวกัน มิเช่นนั้น นางหวังคงไม่อยากพาชีหยวนไปให้ต้องอับอายเป็นแน่

ส่วนชีหยวนก็เพียงแต่รับปากเรียบๆ เท่านั้น

และในเวลานี้ ที่ตระกูลชี ชีอวิ๋นถิงกำลังต่อยเสาเข็มไม้ดังตึงตึงตึงอยู่

เขาใช้เสาไม้พวกนั้นเป็นตัวแทนของชีหยวน แค้นจนแทบอยากจะต่อยให้แตกเป็นชิ้นๆ

ต่อยไปครู่หนึ่ง เขาก็ปลดปลอกข้อมือออก จากนั้นผรุสวาทอย่ารุนแรงออกมาทีหนึ่งว่า ‘บัดซบ’

เขาอดนึกถึงอาจิ่นไม่ได้

ในเวลานั้นเอง เสวี่ยซง บ่าวรับใช้คนสนิทของเขาก็เคาะประตูอยู่ด้านนอกอย่างระมัดระวัง “คุณชายใหญ่ ท่านหิวหรือยังขอรับ? บ่าวนำอาหารมาส่งให้ท่านน่ะขอรับ”

ชีอวิ๋นถิงอารมณ์ไม่ดี “เข้ามาสิ!”

เสวี่ยซงรีบรับคำ จากนั้นก็ถือกล่องอาหารเข้ามา “คุณชายใหญ่ เหล็กต้องหลอมจึงจะเป็นเหล็กกล้า คนต้องกินข้าวถึงจะแข็งแรงนะขอรับ รู้ว่าท่านโมโห แต่ท่านก็ไม่ควรทำร้ายร่างกายตัวเองนี่ขอรับ อีกอย่าง หากท่านหิวจนล้มป่วยไปแล้ว เยี่ยงนั้นคุณหนูรอง จะมิยิ่งแย่หรือขอรับ?”

คุณหนูรอง?

ทันทีที่ได้ยินชื่อของชีจิ่น ชีอวิ๋นถิงก็คว้าคอเสื้อของเสวี่ยซงไว้ทันที “เจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนที่อาจิ่นถูกส่งตัวออกไป เป็นเช่นไรบ้าง?”

เสวี่ยซงย่อมรู้ว่า จะทำให้ชีอวิ๋นพอใจได้อย่างไรแล้ว รีบกล่าวว่า “จะไม่ทราบได้ยังไงขอรับ? ตอนที่คุณหนูรองจากไปนั้น ร้องไห้อย่างหนัก ได้ยินว่าแม้แต่ดวงตาก็บวมจนเหมือนลูกท้อแล้วขอรับ”

หัวใจของชีอวิ๋นถิงเกร็งขึ้นมาแล้ว อาจิ่นจะต้องได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจอย่างมากแน่นอน!

ตอนนั้นตนก็ไม่อยู่ ยังไม่รู้ว่าหญิงรับใช้กับสาวใช้พวกนั้นจะละเลยนางอย่างไร!